Ο αδερφός μου ο Αντώνης!

Ήρθε η ώρα να σου μιλήσω για τον αδερφό μου τον Αντώνη! 

Στον μισοέδειξα στην κεντρική εικόνα σε φωτογραφία που πίνει το ποτάκι του! 

Δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω ολόκληρη φωτογραφία γιατί είναι κι ο ορισμός του εσωστρεφή ανθρώπου και αυτό το κείμενο είναι έκπληξη, δεν ξέρει ότι το γράφω! Το διαβάζει τώρα μαζί με εσάς!

Και λέει να μου πει να το κατεβάσω!! “Δείτε το πριν κατέβει”, κι έτσι! 

Λοιπόν, τι να πρωτογράψω για τον Αντώνη μου! (Μην ανησυχείς αδερφέ, τόσο – όσο οι αποκαλύψεις μου!)

Έχει γενέθλια σήμερα, ο “forty and still rockin”! Η αλήθεια είναι ότι είναι -και φαίνεται- πολύ μικρός για να φυσήξει όλα αυτά τα κεριά και πρέπει να το πω αυτό, γιατί είμαστε σχεδόν συνομήλικοι και καταλαβαίνεις…!

Βέβαια μια ζωή με αποκαλεί «η μεγάλη» με μένα να του απαντώ «μεγάλο είναι το μάτι σου»!

Έχουμε -κι ενίοτε είμαστε για- τρελό δέσιμο με αυτό το πεισματάρικο Ταυράκι μου!

Ήμασταν πρώτα εμείς και μετά ήρθαν και τα υπόλοιπα αδέρφια, ξαδέρφια, ως εκ τούτου, έχουμε ένα δεσμό πολύ δυνατό!  Ένα γόρδιο δεσμό, θα μπορούσε να πει η πρήξω τριτοδεσμίτισσα που κοιμάται μέσα μου, τουτέστιν δε λύνεται με τίποτα γιατί δεν ξεχωρίζει η αρχή του! Ήμασταν μαζί από πάντα, από πριν γίνουμε αδέρφια!

Μικρός μας έλεγε ότι θα γίνει αστροναύτης ή “μπενζινάς” – και μου θυμίζει τον γιο μου που μου λέει ότι θα γίνει αστροναύτης ή ψαράς!

Μεγάλος, δουλεύει τελικά σε ένα κανάλι της τηλεόρασης -συνειρμικά σκέφτηκα και το κανάλι της Βενετίας τώρα- και κάνει…εεε, να μωρέ, αυτό το…εεε, ok, το παραδέχομαι, δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνει ο Τσάντλερ της οικογένειάς μου!

Ξέρω σίγουρα ότι είναι στη ροή, ξέρω ότι πιο παλιά μετέφραζε τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη -τότε που δεν είχα παιδιά και σε Μπομπ ήξερα μόνο τον Μάστορα-  και μετά έχω ένα μπερδεγούει!

Έχω την αίσθηση ότι τα κάνει όλα και συμφέρει! 

Μια και είπα για τη μετάφραση του Μπομπ του τετραγωνοπαντελονή, να σου πω ότι τα αγγλικά του είναι άπταιστα κι όχι ό,τι κι ό,τι αλλά αυτά της Οξφόρδης!

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στην Αγγλία και τα έμαθε σαν… Άγγλος, όχι σαν και μένα που με τα ίδια αγγλικά πήγα, με τα ίδια γύρισα! 

Αν με ρωτάς, πιστεύω ότι θα έπρεπε να το κάνει επάγγελμα, να τα διδάσκει, να κάνει ιδιαίτερα αγγλικών εφόσον

• έχει το χαρτί που του το επιτρέπει,
• είναι ήρεμος και πράος, για να υψώσει φωνή, εεεεε, έχουν έρθει τα ύστερα του κόσμου
• ο κόσμος συνεχίζει να μαθαίνει αγγλικά και τίποτα δεν την κουνάει την αγγλική γλώσσα από το βάθρο της
• και τα παιδιά τον λατρεύουν!

Αν συνεχίζεις να με ρωτάς, πιστεύω επίσης ότι έπρεπε να μετακομίσει εξωτερικό! Αγγλία εννοώ, όχι πιο μακριά.

Του ταιριάζει η Αγγλία και πιστεύω ότι εκεί θα έκανε παπάδες, αλλά oh well, αφενός δε με ρωτάει εκείνος, αφετέρου, δική του είναι η ζωή, ό, τι θέλει ας κάνει! 

Μια φορά, σαν “μεγάλη -μεγάλο είναι το μάτι σου”, την είπα τη γνώμη μου! 

Θέλω επίσης να γραφεί στα πρακτικά του παρόντος μπλογκ, πόσο ψυχάκι, –με την καλή έννοια,έτσι; – και καλόκαρδος είναι!

Δύο παραδείγματα θα πω:

Με αλλεργίες και τα συναφή, έσωσε αυτήν την αγριόγατα -σόρρυ, σκέτο γάτα δεν είναι-  που βρήκε στις ρόδες του αυτοκινήτου του και την πήρε μαζί του σπίτι! 

 

Πιο τυχερή γάτα από αυτήν, δεν πρέπει να χει ματαξαναυπάρξει! Εν τω μεταξύ ακόμα και στη φωτογραφία στραβωμένη κοιτάζει! “You talkin’ to me?” mood!

Στην εκπομπή «Η φωτογραφία της ζωής μου», που ακόμα δεν πιστεύω ότι έκανα γύρισμα και εκτέθηκα με την έννοια της έκθεσης προσωπικών δεδομένων, με βοήθησε πολύ, μιλώντας στη θέση μου, εκεί που είχα πάθει συναισθηματικό κοκομπλόκο και είχα σφραγίσει στόμα και δε μου παιρνες λέξη.

Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, να με ρωτάνε εκεί διάφορα οι του συνεργείου, μουγκαφόν, εγώ. Δεν έχω χειρότερο από το να με ρωτάς «πώς νιώθεις», ειδικά όταν είμαι συγκινημένη ή φορτισμένη συναισθηματικά. Πόσο μάλλον αν υπάρχει κάμερα μπροστά! 

Ήταν εκεί, δίπλα μου και με ξελάσπωσε, αν δεν ήταν αυτός, ακόμα εκεί θα ήμασταν!

Είπε πολύ όμορφα πράγματα κι όσο μιλούσε σκεφτόμουν πόσο ευαίσθητος είναι, πόσο καλό παιδί και πόσο περήφανη είμαι για εκείνον.

Είναι ντόμπρος, αληθινός, ευγενής, δε λειτουργεί επιβουλευτικά και δεν κάνει ποτέ τίποτα έχοντας άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού του.

What you see is what you get, που θα έλεγε σε άπταιστα αγγλικά κι ο ίδιος.

Για το τέλος κράτησα ένα σκηνικό δικό μας που σίγουρα θα τον κάνει να γελάσει όταν το διαβάσει!

Διαδραματίστηκε μια φορά και δυο καιρούς, στη Λήμνο!

Ήταν χειμώνας, λίγος κόσμος στο νησί, εκείνος έκανε το στρατιωτικό του εκεί κι εγώ είχα πάει να επισκεφτώ τη γιαγιά και το παππού.

Ήμασταν σε ένα κλαμπ που βρισκόταν στο λιμάνι και πίναμε και χορεύαμε. Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να φύγουμε και με το που βγαίνω από την πόρτα του κλαμπ, έρχομαι μούρη με μούρη με ένα ελάφι. Άλλα ελάφια πιο κει άραζαν δίπλα στις βαρκούλες και στα ψαροκάικα!

Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

-Ρε συ Αντώνη, έχω πιει πάρα πολύ, νομίζω ότι βλέπω ελάφια μπροστά μου!

-Ευτερπάκι, βλέπεις όντως ελάφια μπροστά σου!

Είχαν κατέβει από το κάστρο της Μύρινας και κάναν βόλτα στο λιμάνι, να αλλάξουν παραστάσεις! Πώς δεν μπήκαν και μέσα στο κλαμπ να πιούνε κάνα σφηνάκι!

Ε ρε να μην είμαι Blogger κι Instagrammer τότε, να αποθανατίσω το σκηνικό! Πόσα λάικ χάθηκαν!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ, να σε χαιρόμαστε όλοι όσοι σε αγαπαμε κι είμαστε πολλοί!

About Author