Δύο Bloggers κι ένας Βουρκόλακας!

Την Πέμπτη που μας πέρασε, πήγα να δω την παράσταση “Βουρκόλακας” στο θέατρο ΕΡΓΟΤΑΞΙΟΝ, που σου είπα κι εδώ ότι είμαι χορηγός επικοινωνίας – αν και αυτό, μάλλον είναι μυστικό μια και δεν προκύπτει από πουθενά! Τέλος πάντων!

Που λες, μεγάλη χαρά είχα, γιατί θα πήγαινα με εξαιρετική παρέα την Μπλόγκερ Μαμά Τρέχα, ρίξε μια ματιά και στο blog της & στα ίνσταγκραμς, που είναι περισσότερο ενεργή!

Τσίμα τσίμα ο χρόνος, αλλά είχαμε πει ότι ένα κοκτέιλ πρώτα, θα το πιούμε! Επειδή ακριβώς ο χρόνος ήταν πολύ συγκεκριμένος, είχαμε κάνει από πριν την έρευνα μας για τα μαγαζιά της περιοχής του θεάτρου κι είχαμε επιλέξει ένα ωραιότατο μπαρ, με πολύ καλές κριτικές!

Με το που βρεθήκαμε στο σημείο συνάντησης, στο μετρό -στάση ΔΑΦΝΗ, ξεκινήσαμε σχεδόν τρέχοντας προς το μπαρ! Και τάκα τάκα τα τακουνάκια, περάσαμε δρόμους και δρομάκια και κοκκινοπράσινα φανάρια και φτάσαμε στο μέρος, που έπρεπε να ειναι το μπαρ! Μια φορά στο ισόγειο δεν ήταν!

Μπαίνουμε σε ένα ασανσέρ, δεν πήγαινε πουθενά αυτό, τσάμπα οι ασκήσεις θάρρους που έκανα για να μπω μέσα. Κάπου εδώ να πω ότι δεν μπορώ καθόλου αυτά τα ασανσέρ με τους γυάλινους τοίχους, γυάλινα πατώματα, γυάλινα ταβάνια! Γιατί τόση διαύγεια, οεο;

Ξαναβγαίνουμε, βρίσκουμε το σωστό ασανσέρ, μπαίνουμε μέσα μαζί με ένα μυστήριο κύριο που κουβαλούσε τσάντες με φρούτα, κατεβαίνουμε στον σωστό όροφο, ελαφρώς έως βαρέως σκοτεινό θα τον έλεγες! Βλέπουμε μια πόρτα, πάμε να την ανοίξουμε, «α, όχι, κάτσε, κάτι γράφει, τι λέει, να φωτίσουμε με το κινητό; α, τουαλέτα. λέει”, γράψε λάθος.

Ε,  λέμε, θα είναι πιο πάνω το μαγαζί, ταρατσάτο. Ανεβαίνουμε με τα σκαλάκια στο πιο πάνω, ταράτσα είχε, μπαρ δεν είχε. Ματαξανακατεβαίνουμε, βλέπουμε μια αααααλλη πόρτα που δεν είχαμε δει προηγουμένως, ήταν όντως του μπαρ και….τρώμε πόρτα. Το μπαρ, ήταν κλειστό!

Όλη η παράγραφος για να σου πω ότι ήταν κλειστό το μαγαζί που θα πίναμε το κοκτέιλ μας! Ώρες κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου!

Έχω όμως δικαιολογία. Δεν ήταν μικρό πράγμα, για εμάς ήταν σπουδαία υπόθεση να πιούμε ένα κοκτέιλ, δε βγαίνουμε και κάθε μέρα! Και βασικά από την ώρα που διαπιστώσαμε ότι είναι κλειστό το μέρος είχαμε μόνο 45 λεπτά στη διάθεση μας μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση.

Τάκα τάκα τα τακουνάκια πάλι προς τον πολιτισμό, την πλατεία δηλ, πάμε να μπούμε στο πρώτο μπαρ που βλέπουμε αλλά στην είσοδο πατάω απότομα φρένο και κάνουμε μεταβολή.

Μέσα πίναν το σκοτς ον δε ροκς, κάτι παππούδες, που αγαπώ παππούδες και γιαγιάδες αλλά είπαμε τη μία φορά το ποτέ που βγαίνουμε για κοκτέιλ, ας πάμε κάπου με ανθρώπους της ηλικίας μας, δηλ. νέους!

Γιατί, η Μαματρέχα είναι νέα κι εγώ μοιάζω με νέα, οπότε μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα!

Ακούμε μουσική από απέναντι, λέμε πάμε απέναντι. Τικ Τακ το ρολόι, δε σταματάει να με πιέζει ούτε όταν πρόκειται για διασκέδαση! Ξαφνικά ακούω ένα «Νουαζέτα», «ώπα, μας πιάσανε λέω»! Και να σκέφτεσαι να βγεις παράνομο ραντεβού δηλ, το ξεχνάς!

Που λες, ήταν η αγαπημένη μπλόγκερ, Busy mama, Elena, που μας είπε να πάμε απέναντι! Πάμε απέναντι, καρφί προς το μπαρ, δεν είχε να κάτσουμε, βρίσκουμε ένα τραπέζι τέλος πάντων και λέω στη σερβιτόρα να μου φέρει ένα κοκτέιλ με ρούμι.

«Ναι, είδατε τον κατάλογο;»

«Εμ, όχι, μου προτείνετε εσείς ένα;»

Το σκέφτεται λίγο, το σκέφτεται πολύ, και τελικά μου απαντάει «δείτε σας παρακαλώ τον κατάλογο». Ανοίγω κι εγώ κατάλογο, περιμένω να δω καμία σελίδα ολόκληρη με κοκτέιλ και τελικά, είχε μόνο τρία, εκ των οποίων μόνο το ένα είχε ρούμι.

Φιουυυυ, δεν υπήρχε τουλάχιστον το δίλημμα, να αποφασίσω, να σκεφτώ, κλπ! Και μια εύκολη απόφαση στη ζωή μου, παραγγέλνω αυτό το ένα κοκτέιλ με ρούμι!

Στο μισάωρο που καθίσαμε εκεί, γελάσαμε πάρα πολύ με το κορίτσι το όμορφο το γαλανομάτικο! Βγάλαμε και τις φωτό μας, το ήπιαμε σχεδόν μονορούφι και πήγαμε στο θέατρο!

Για το θέατρο και την παράσταση, έχω να πω τα εξής και τα λέω με πάσα ειλικρίνεια και τα βάζω στα υστερόγραφα, γιατί η φίλη μου η Χριστίνα, η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων λέει, ότι τα υστερόγραφα προσελκύουν το ενδιαφέρον του κόσμου:

ΥΓ 1: Ο χώρος, το ΕΡΓΟΤΑΞΙΟΝ δηλαδή, μου άρεσε πάρα πολύ! Ατμοσφαιρικός, industrial,  εργοτάξιον, δηλαδή όνομα και πράγμα, με ωραίες βίνταντζ πινελιές σε διάφορες γωνιές! Μη δω γραφομηχανή, εκεί να στηθώ να φωτογραφηθώ! Η τσάντα που σου δείχνω είναι από La Borsa, έχει λογαριασμό στο instagram, ρίξε μια ματιά, δε θα χάσεις!

ΥΓ 2: Οι δύο ηθοποιοί, Τάσος Χαλάς, Αντρέας Ψύλλιας, που έχουν διασκευάσει το θεατρικό κείμενο που έγραψε ο Αργύρης Εφταλιώτης στα τέλη του 19^ου αιώνα, έχουν μεγααααλο ταλέντο. Με ένα σάλι και δύο μαύρα μαντήλια, αλλάζοντας απλώς της φωνή τους και την κινησιολογία τους, κάναν εναλλάξ όλους τους ρόλους.

ΥΓ 3: Η κοπέλα που είναι μαζί τους,η μουσικός Ελένη Αληφραγκή με ΜΑΓΕΨΕ. Το γράφω με κεφαλαία γιατί θέλω να δώσω τεράστια έμφαση. Η φωνή της είναι καταπληκτική, παίζει το αρμόνιο, τη φλογέρα και το άλλο το όργανο που δεν ξέρω πώς το λένε και τραγουδάει και είναι ΥΠΕΡΟΧΗ.

ΥΓ 4: Η παράσταση ήταν εξαιρετική, είχε και τις κωμικές της στιγμές (όταν κάνουν τις κουτσομπόλες γιαγιάδες, είναι αφασία) και τις συγκινητικές της και είναι ξεκάθαρο ότι είναι καλοδουλεμένη.

ΥΓ 5: Θεωρώ ότι πρέπει να δώσουν λίγα παραπάνω χρήματα και να αξιοποιήσουν καταλλήλως τα social media, για να την προωθήσουν. Αξίζουν να τους μάθει ο κόσμος.

ΥΓ 6: Να επαναλάβω ότι ο Βουρκόλακας της ομάδας “Αυτή κι Αυτοί” κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη στις 21.15 κάτω από τη στέγη  του Τεχνοχώρου Εργοτάξιον (πολύ κοντά στο μετρό: στάση Δάφνη)

ΥΓ 7 : Η διάρκεια της παράστασης είναι 60 λεπτά και το εισιτήριο κοστίζει 10 ευρώ το κανονικό και 5 ευρώ οι ειδικές κατηγορίες.

About Author