Ταξίδι με φίλες και -σχεδόν- άδειες τσέπες στη Βενετία!

Από τον καταιγισμό των στόρις και ποστς των προηγούμενων ημερών όλοι καταλάβαμε ότι πήγα Βενετία! Και ότι ήμουν κατενθουσιασμένη γι’ αυτό από πριν, κατά τη διάρκεια και κατά την επιστροφή! Εντάξει, λογικό ήταν!

Αφού πετάω τη σκούφια μου για ταξίδια κι ας είναι πόκετ σάιζ! Πόσο μάλλον για τον συγκεκριμένο προορισμό που ήθελα πολλά χρόνια να πάω και δε μου καθόταν με τίποτα!

Κάθε φορά που κοιτούσα εισιτήρια βρισκόντουσαν στα ύψη και γενικά πότε ο Γιάννης δεν μπορούσε, πότε ο κwλος του πονούσε!

Ήρθε όμως το σωστό το timing, συνωμότησε και το Σύμπαν, τα χαιρετίσματα μου Πάολο Κοέλιο, συνονόματε του ξενοδόχου μας, και προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Μάρκο Πόλο (και τα σαρδάμ με το Σαν Μαρκο, το βασικό αξιοθέατο, έδωσαν ρεσιτάλ!).

Ταξιδέψαμε light travel, σε περίπτωση που έπρεπε να πάρουμε τη βαλίτσα παραμάσχαλα λόγω της επικής πλημμύρας των προηγούμενων ημερών, και low budget, πιο low δε γινόταν δηλαδή. Ευτυχώς που δεν έτυχε κανένα έκτακτο, γιατί δεν ξέρω τι θα κάναμε!

Που λες, σε περίπτωση που ψήνεσαι ή θα ψηθείς μετά το τέλος του κειμένου, να κάνεις dolce vita με γόνδολα, να σου πω ότι:

Βρήκαμε εισιτήρια πήγαινε – έλα με 110 ευρώ, για το ξενοδοχείο, που οκ, ήταν ένα απλό ξενοδοχειάκι, όχι κάνα υπερπολυτελές παλάτσο, πληρώσαμε 150 ευρω το τρίο στούτζες, τουτέστιν 50 ευρώ το άτομο και για τα δύο βράδια και τρώγαμε κάτι υπερμεγέθεις υπερχορταστικές ατομικές πίτσες με 4,5 ευρώ!

Just saying, βατό ταξίδι. Εδώ, τοπικά, μια ντόπια εκδρομή πας και μόνο τα διόδια & τη βενζίνη να πληρώσεις, σου πάει ο κούκος αηδόνι!

Είχα 200 ευρώ στην τσέπη μου και οκ, στην επιστροφή, αν με γυρνούσες ανάποδα, ούτε ένα μπρούτζινο κέρμα δε θα έπεφτε, αλλά εκεί, δε μου έλειψε τίποτα!

Ίσως μια δερμάτινη τσάντα, τώρα που το σκέφτομαι! ‘Ήταν φθηνές, Με σαράντα συν -πλην ευρώ , μπορούσες να αγοράσεις πολύ όμορφα πράγματα! Oh well!

Στο θέμα μας!

Είναι ρομαντικοερωτικός προορισμός, ασυζητητί και αδιαμφησβητητί, ΑΛΛΑ με τις κολλητές μου, τις καλυτερότατες φίλες του κόσμου, περάσαμε χάρμα!

Οπόταν, αν δεν έχεις αμόρε ή έχεις αμόρε αλλά δεν έχετε πού να αφήσετε τα παιδιά -αν έχετε παιδιά- και θέλεις να πας, πήγαινε με -καλή- παρέα!

Τώρα που είπα παιδιά, το πρώτο βράδυ που ξάπλωσα να κοιμηθώ, αχ, πόσο μου έλειψαν τα φουντουκοκαραμελάκια μου…Με έπιασε μια στενοχώρια και δύο και τρεις… Ωστόσο, θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν απόλαυσα τον 8ωρο σερί, βραδινό υπνο μου!

Και 8ωρος και βραδινός και σερί υπνος…Απίστευτο! Πίστευα ότι δε θα το ξαναζούσα!

Τέλος πάντων δε θα μιλήσω εδώ για την αυπνία της μητρότητας αλλά για τη Βενετία!

Θα ξεκινήσω με μερικές εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες -μπορεί να σε ρωτήσουν σε κανα trivial pursuit, να μην ξέρεις;- όπως ότι είναι χτισμένη πάνω σε περισσότερα από 100 νησάκια που χωρίζονται μεταξύ τους από 150 κανάλια και ενώνονται με καμιά 400αριά γέφυρες!

Είναι γνωστή, όπως ενημερώνει η Βικιπαίδεια, και ως «Γαληνοτάτη», «Βασίλισσα της Αδριατικής», «Πόλη του Νερού», «Πόλη των Μασκών», «Πόλη των Γεφυρών», «Επιπλέουσα Πόλη» και «Πόλη των Καναλιών»! Πάρα πολύ πετυχημένοι επιθετικοί και περιγραφικοί προσδιορισμοί!

Του δε πόιντ! Αυτή ακριβώς είναι η Βενετία!

Αν έπαιζα στο ρουκ ζουκ, κι έπρεπε να διαλέξω πέντε λέξεις που να την περιγράφουν θα έλεγα: κανάλια – γόνδολες – μάσκες – γέφυρες -σκάλες – στενάκια – κτίρια παραμυθένια -μουράνο. Δεν είναι πέντε λέξεις αυτές, αλλά οκ, δεν παίζω ρουκ ζουκ τώρα, γράφω νουβέλα!

Η πόλη επιπλέει κυριολεκτικά στα κανάλια! Κι αν τα εισιτήρια μας ήταν για δύο βδομάδες νωρίτερα, θα επιπλέαμε κι εμείς, διότι τα νερά είχαν φτάσει ουρανό. Εν τω μεταξύ εγώ είμαι 1 κι ένα μίλκο, υποβρύχιο τουρισμό θα έκανα!

Οι κοντοί Βενετσιάνοι -ες, όλες αυτές τις ημέρες που η Βενετία παραλίγο να έχει την τύχη της χαμένης Ατλαντίδας, πώς τη βγάλανε καθαρή, άραγε;

Δεν ήμασταν σίγουρες ότι έχει στεγνώσει η πόλη και light light το travel, ωστόσο, κουβαλήσαμε -τσάμπα- γαλότσες, αδιάβροχα, μάσκες, αναπνευστήρες, βατραχοπέδιλα, με το σκεπτικό του κάλλιο γαιδουρόδενε του γαιδουρογύρευε.

Εσύ μην πάρεις γαλότσες μαζί σου, έχει καταστήματα που μπορεις να προμηθευτείς με 8 -9 ευρώ κάτι σαν αδιάβροχο κάλυμμα που μπαίνει πάνω στις μπότες σου! Το βάζεις στην τσάντα σου κι αν ακούσεις σειρήνες, το φοράς!

Το σκέφτηκα πολλές φορές ότι δε θα ήθελα να μένω για πάντα εκεί, όσο κι αν ερωτοκεραυνοβολήθηκα με το που την είδα. Θέλω στέρεο έδαφος τελικά.

Όλα μια συνήθεια είναι βέβαια, αλλά πόσο βολικό είναι να παίρνεις το κρις κραφτ σου για να πας στη δουλειά σου ή να μπαίνει στο πλεούμενο με την τσίμπλα στο μάτι το παιδί σου για το σχολείο, χωρίς να κάνει πρωινή βουτιά;

Φανταζόμουν τη μικρή μου καραμέλα εκεί. Θέμα χρόνου το πότε θα έκανε μακροβούτι σε κάποιο από τα κανάλια και τα καναλάκια!

Δεν ξέρω, δεν ξέρω, ρίσκυ, πολύ ρίσκυ, σαν τους κεραυνοβολημένους έρωτες που ανέφερα προηγουμένως.

Ή να σου τύχει κάτι και να περιμένεις το ασθενοφόρο – το οποίο το είδαμε εντελώς με τη σειρήνα του στη διαπασών, ίου ίου ίου να διασχίζει με τρελό γκάζι το κανάλι εκτοπίζοντας νερά γύρω γύρω- να έρθει να σε πάρει να σε πάει εν πλω στο νοσοκομείο.

Και επίσης, υπάρχει μια μικρή υγρασία, εξ ού και όλα τα κτίρια είναι κάπως ταλαιπωρημένα, άλλο αν δε σου φαίνονται κακομοίρικα και σου φαίνονται παραμυθένια, λες και ξεπήδηξαν από κάποια ταινία!

Εμένα μου θύμησαν λίγο και τα κτίρια στην Αβάνα της Κούβας! Άσχετο ξεάσχετο, εμένα μου τη θύμησαν, ίσως γιατί και οι δύο ειναι μαγικές και ονειρεμένες!

Κάθε γωνίτσα της ήταν σαν πώς να το πω, σαν καρτ ποστάλ ρε παιδί μου! Τη χάζευα κάθε λεπτό που την περπατούσα και περπατήσαμε πααααααααααρα πολύ.

Ξέρω, θες να με ρωτήσεις αν μύριζε…! Εμάς δε μας μύριζε, (καλά η μία από τις τρεις μας έχει μόνιμα βουλωμένη μύτη) ίσως επειδή όχι απλώς δεν είχε ζέστη αλλά είχε απίστευτο, πολικό κρύο!

Περπατήσαμε το άπειρο. Αν ειχαμε παει με αμόρε, θα καθόμασταν και σε κανα εστιοατοριο καμια ωρίτσα να πάρουμε μια ανάσα. Εμείς ακόμα και το φαγητό το κάναμε στο όρθιο, street food, που λένε!

Ήμασταν κουκουλωμένες με σαράντα μπλούζες η καθεμία και σκουφιά και γάντια και ενώ κάθε φορά που βγαίναμε πίστευα ότι οκ, τώρα το παράχεσα και τώρα θα σκάσω και άντε να δω πώς θα περπατήσω, καθόλου δε ζεστάθηκα! Τουναντίον, αν μπορούσα να ρίξω και κάτι ακόμα πάνω μου, ιδανικά, το πάπλωμα πάνω από το μπουφάν μου, θα το ‘κανα!

Μια εσάνς μικρής μποχίτσας όμως, υπήρχε, δε θα το αρνηθώ. Αλλά όχι δυνατή και όχι πάντα και καθόλου δε στέρησε από το μαγικαπίθανο της Πολης! Ήταν και στολισμένη, φωτάκια, δεντράκια, λαμπάκια κοκ, λόγω Χριστουγέννων κι οκ, πάθαμε πλάκα κι οι τρεις!

Περπατήσαμε, όπως σου είπα, πολύ! Σκέψου ότι το περπάτημα ξεκίνησε με το που μας άφησε το λεωφορείο από το αεροδρόμιο! Με τα πόδια πήγαμε ως το ξενοδοχείο, σέρνοντας τα βαλιτσάκια μας και βγάζοντας καθοδόν φωτογραφίες!

Εδώ να πω, ότι η πρώτη ατάκα που ακούσαμε ήταν «κορίτσια, είστε φοιτήτριες;» και οκ, μας έφτιαξε την ήδη φτιαγμένη μέρα!

Χωθήκαμε σε στενά – στενάκια, μερικά πάρα πάρα πολύ στενά στενάκια, χωρούσες δε χωρούσες, κι ανεβοκατεβήκαμε γέφυρες και γεφυρίτσες και σκάλες και σκαλάκια, πολλάκις και πλειστάκις! Τρελή γυμναστική, όχι αστεία! Πώς γύρισα ένα κιλό βαρύτερη, δεν το ξέρω!

Έπεσε λοιπόν πολύ πόδι και στο συστήνω κι εσένα αν πας, γιατί:

α) μόνο έτσι μαθαίνεις την πόλη! Αν δε χαθείς στα 8734738 στενά στενάκια της και τις άλλες τόσες πανοποιότυπες γεφυρούλες, πώς θα γνωρίσεις τη Βενετία; Ε; Πώς;  

και

β) τα διάφορα πλοιοβαρκάκια που έχουν τον ρόλο του λεωφορείου είναι ακριβά, δεν είναι για low budget ταξίδι!

Η μόνη ώρα που ξεκουραζόμασταν ήταν το βράδυ στο χοτέλ!

Hotel a la Fava, πόσο γέλασα όταν άκουσα το όνομα του. Τελικά το “Φάβα” παίζει πολύ, υπάρχει ολόκληρη συνοικία, πλατεία, γέφυρα (αλίμονο), κλπ. Βρισκόταν κέντρο καρακέντρο και δεν ξέρω πώς σου φαίνεται αλλά ήταν μια χαρά και δύο χαρές για τη δουλειά που το θέλαμε, τουτέστιν ένα ύπνο το βράδυ.

Εμένα βέβαια αυτά τα κάπως σκοτεινά και τα τέτοια, με φτιάχνουν γενικώς, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα!

Πάντως, το μέσα του, δεν είχε σχέση με το έξω του. Ήταν αξιοπρεπέστατο και από τα παραθυρόφυλλα έβλεπες από τη μία πλευρά κανάλι και από την άλλη μια μικρή πλατεία με την απαραίτητη γεφυρούλα της και τα γραφικά σκαλάκια και στενά στενάκια της που σε βγάζαν στην Κεντρικότατη και Βασικότατη πλατεία του Αγίου Μάρκου!

Ο Άγιος Μάρκος είναι ο πολιούχος της πόλης! Στην πλατεία, την οποία επισκεφθήκαμε και πρωί και μεσημέρι και βράδυ, έχει πάντα πολύ κόσμο που βγάζει φωτό το απέξω της εκκλησίας, της πλατείας, των καμπαναριών, εσένα που μπαίνεις στο οπτικό τους επίπεδο και τον φωτογραφικό φακό τους.

Αν δεν τράβελ λάιτ μπάτζετ, μπορείς να πάρεις το καφεδάκι σου στο γνωστότατο καφέ Florian που κοστίζει 15 ευρώ το φλιτζάνι και θα στον σερβίρει ένας κύριος με στολή!

Αν τα λυπάσαι τα έουρος, σου συστήνω να πάρεις το καπουτσινάκι σου από παρακάτω καφετεριάκι! Να τσιμπήσεις και κάτι, να πάρεις και ρέστα!

Προσοχή στα περιστέρια όμως, γιατί αν τρως και το πάρουν είδηση, θα σου κάνουν “ντου” κανονικό! Θα σου ορμηξουν να στο παρουν, από τα χέρια, από το στόμα, από οπουδήποτε!

Έχει και μαγαζακια με δωράκια, σουβενίρ κλπ, τα οποία περιέργως δεν είναι ακριβά. Είδα τα ίδια ακριβώς πράγματα, πιο ακριβά, αλλού.

Στην πλατεία, όπως είδες και στις φωτό παραπάνω, δεσπόζει η υπέροχη εκκλησία, του Αγίου Μάρκου! Εξωτερικά έχει τέσσερα εμβληματικά άλογα, αλλά να ξέρεις ότι τα αυθεντικά βρίσκονται στο εσωτερικό της και είναι αυτά στη φωτό από κάτω:

Τα είχε φέρει (κλέψει; ) ο Ιουστινιανός από την Κων/πολη. Στο μεταφέρω με επιφύλαξη γιατί έχω την αίσθηση ότι το διάβασα κάπου αλλά πού οέο; Αν το θυμηθώ, θα το γκουγκλάρω, πριν πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης.

Με την εκκλησία που είναι βασικό αξιοθέατο, συνέβη το εξής: Την πρώτη φορά που πήγαμε να μπούμε μέσα είχαμε τσάντα πλάτης κι ενώ μπορούσαμε να την αφήσουμε δωρεάν παραδίπλα, είπαμε “και δεν πάμε άλλη φορά;”

Την άλλη φορά, όμως ήταν κλειστή. Την παρ’ άλλη που ήταν η τελευταία μας μέρα, άνοιγε για τους τουρίστες στις δύο το μεσημέρι, όπου δύο το μεσημέρι έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο αφού τρεις και κάτι πετούσαμε!

Γι’ αυτό λέμε ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα, μην το αφήνεις γι αύριο!

Σκάσαμε από τη στενοχώρια μας, σκάσαμε όμως. Ε, μετά ανεβήκαμε στο καμπαναριό της! Μην τρομάξεις, έχει ασανσέρ, δε θα ανέβεις άπειρα σκαλιά, αν και θα άξιζε να τα ανέβεις, η θέα από κει πάνω είναι μαγευτική! Έχεις πιάτο όλη τη Βενετία.

Κατεβαίνοντας από κει, Ως ΔΙΑ ΘΑΥΜΑΤΟΣ, είδαμε ότι άνοιξε η εκκλησία! Τρέξαμε να μπούμε, ούτε ουρά υπήρχε, ούτε τίποτα! Άμα σε θέλει, ε;

Μέσα η εκκλησία είναι…πώς να την περιγράψω…Κατανυχτική είναι μια καλή λέξη.

Είναι Βυζαντινού στιλ, ολόκληρη από ψηφιδωτό και χρυσό, τσίκι τσίκι, πόσο -άπειρο- χρόνο πρέπει να τους πήρε για να τη φτιάξουν. Είναι υπέροχη. Υπέροχη. Ήταν και Κυριακή, είχε και λειτουργία, προσευχήθηκα, το “βίωσα” κανονικά.

Ανεβήκαμε και στην ταράτσα του Αγίου Μάρκου για τη θέα, πληρώνοντας 5 ευρώ, τα οποία εκ πρώτης σκέψης ήταν περιττά, εφόσον είχαμε φωτογραφίες απ’ το καμπαναριό της, για το οποίο είχαμε πληρώσει 8 ευρώ!

Επειδή όμως είδαμε και τα τέσσερα αυθεντικά άλογα που σου είπα νωρίτερα και κάποιες υπέροχες εικόνες, χαλάλι.

Και φυσικά βγάλαμε ακόμα περισσότερες υπέροχες τουριστικές φωτογραφίες!

Οπότε, Βασιλική του Αγίου Μάρκου, τσεκ!

Στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου υπάρχει κι ο Πύργος του Ρολογιού, τον βλέπεις πίσω μου στην προηγούμενη φωτό αλλά θα τον δεις και στην επόμενη που τον φωτογράφησα και νύχτα!

Τον φτιάξανε από χρυσό και σμάλτο (;) για να δειχνει στους ναυτικούς τις παλίρροιες και τους ευνοικούς μήνες για να σαλπάρουν, τις φάσεις που βρίσκεται το φεγγάριι και τα… ζώδια.

Όταν ολοκληρώθηκε το ιδιαίτερο αυτό ρολόι, τύφλωσαν τους εφευρέτες του , για να µην υπάρξει αντίγραφο. Τραγικό; Τραγικό!

Στα αξιοθέατα περιλαμβάνονται και γέφυρες.

Μία βασική γέφυρα -αξιοθέατο από τις αμέτρητες της Βενετίας, που σίγουρα θα ανέβεις και θα βγάλεις και φωτογραφία είναι η Γέφυρα των στεναγμών (Ponte dei Sospiri).

Αυτή συνδέει το “Παλάτσο Ντουκάλε”, το Δουκικό ανάκτορο, με τις φοβερές φυλακές της τότε Ενετίας και ονομάστηκε έτσι γιατί οι καταδικασμένοι σε θάνατο, αφήναν στεναγμούς βλέποντας για τελευταία φορά τη Βενετία και την ελευθερία τους.

Μία άλλη διάσημη γέφυρα – αξιοθέατο και η παλαιότερη της Βενετίας, που αναφέρεται και στον Σέξπηρ, και πρέπει να την ανεβοκατεβαίναμε καμιά δεκαριά φορές τη μέρα, είναι η Γέφυρα Ριάλτο! Το ξενοδοχείο μας ήταν πίσω της.

Τώρα που είπα “η πιο παλιά γέφυρα”, μία που είναι και παλιότερη αυτηνής, της Ριάλτο δηλαδή, φαντάσου ότι δεν έχει καν κάγκελα και θέλει προσοχή μην πέσεις μες το κανάλι, είναι αυτή:

Αυτή βρίσκεται σε μια λιγότερο τουριστική περιοχή, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια, την Cannaregio, και κατά βάση είχε μόνο Ιταλούς κι αυτούς σικάτα μεθυσμένους, θα έλεγα. Πίνουν και νωρίς τα απεριτίβο τους αυτοί!

Πήγαμε για ποτό σε εκείνη την περιοχή αλλα βγήκαμε ελληνική ωρα, τουτέστιν υπήρχε μονο ένα μαγαζί ανοιχτό, το οποίο κατά βάση ηταν osteria.

Μυριζε έντονα φαγητίλα, οπότε “εμπρός καλά μας πόδια” πήραμε το δρομί δρομάκι προς Ριάλτο, να βρούμε ένα μπαρ που είχα δει πολύ νωρίτερα. Μου είχε φανεί χαριτωμένο με κάτι γλυκάκια στις βιτρίνες και κόσμο που καθόταν έξω με ένα κρασί στο χέρι και συζητούσε και γελούσε!

Περιπλανηθηκαμε πολύ, τελικά το βρήκαμε. Κρασάκια είχε, γλυκάκια όχι, ήταν αλμυρές οι νοστιμιές που τράβηξαν το μάτι μου, αλλά όπως και να χει, το μάτι μου κόβει.

Ήταν ακόμα πιο ωραίο από κοντα! Παραμέσα είχε και άλλη αίθουσα με ένα πιάνο…αλλά ήμασταν κομμάτια, σερνόμασταν από την κούραση, η μία είχε και αρχές φαρυγγίτιδας, σκέψου πήρε τσάι, οπότε δεν ήμασταν για τρελή νυχτερινή ζωή!

Τώρα που είπα μπαρ όμως, θα σου πω πού να πας, αν θες ένα μπαρ μπαρένιο, με Τσαουσοπουλική μουσική και με ωραία κοκτέιλς. Έχει ιδιαίτερη διακόσμηση, σκέψου ότι υπάρχουν άπειρα σουτιέν σε όλο το ταβανι και το λένε jazz bar.

Καμία σχέση με τζαζ, όπως σου είπα, στα ντεκς παίζει ο Τσαουσόπουλος! Μεταφορίκαλι σπίκινγκ!

Και μια και έχουμε πιάσει να σου λέω για τα μπαρς, να σου πω για το μπαρ το αγαπημένο του Χέμινγουγουέι, εκεί που έπινε και έγραφε, έγραφε κι έπινε!

Λέγεται Harry’s Bar και βρίσκεται στην ακριβή ας πουμε συνοικία, με τα Bulgari και τα Tiffany’s , τώρα που είπα Tiffany’s, για δες ρε συ τι παραμυθένια η βιτρίνα τους:

Δες και αυτό το παραμυθένιο μποτάκι!

Μπήκαμε, που λες στου Harry, έχοντας μεγάλες προσδοκίες, αλλά αφενός ήταν τίγκα, δεν υπήρχε τραπέζι ελεύθερο, αφετέρου όλοι απολάμβαναν το φαγητό τους, ενώ εγώ περίμενα να δω ένα ποτάδικο και κόσμο να ρουφάει απολαυστικά bellini!

Οπότε, όπως μπήκαμε, ξαναβγήκαμε…

Στο πέρα δώθε μας βρήκαμε και Ιρλανδικές παμπ, αλλά οκ, κάθε πράγμα στον καιρό του…. Θα μπούμε σε μια τέτοια όταν πάμε Ιρλανδία κι ουχί στη Βενετία!

Ας αφήσω λίγο τα μπαρ, να πω κάτι βενετσιάνικο που λογικά θα κάνεις την πρωτη μέρα!

Θα πας γονδολάδα! Να ξέρεις ότι κοστίζει 80 ευρώ μεχρι τις 19:00 το απόγευμα. Μετά η ταρίφα ανεβαίνει στα 100!

Εμείς πήγαμε βραδυνή βόλτα, δέκα λεπτά πριν τις επτά και να σου πω την αλήθεια μου, μάλλον λάθος επιλογή κάναμε…

Αφενός γιατί ο γονδολιέρης ήταν πικραλίδας, you know what i mean, δε φόρεσε καν το καπέλο του για να καταλάβεις- πού πας κύριος χωρίς τη “στολή” σου και αφετέρου, δεν ήσουν με το αγόρι σου να σου κάνει πρόταση γάμου, για το ρομαντικό του θέματος.

Δε βλέπαμε πολλά μες τα σκοταδια, άσε που κανα δυο φορές αγχώθηκα μη μας ρίξει μέσα στο κανάλι. Περνούσαν και διάφορα κρις κραφτ σε αποσταση αναπνοής από δίπλα μας, σήκωναν νερά, κουνιόμασταν κούνια μπέλα, δεν καθόμασταν κι εμείς στον πισινό μας, μετακινούμασταν μπρος – πίσω, για να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτό, ήταν λίγο περιπετειώδες το όλο θέμα!

ΓΕΛΑΣΑΜΕ πάρα πολύ όμως, εννοείται και εκεί όπως παντού!

Συμπέρασμα, αν πας με φίλες σου, διάλεξε μέρα και χαμογελαστό γονδολιέρη!

Εκεί που το καταευχαριστήθηκα, έκαστος στο είδος του, ήταν στο βιβλιοπωλείο “Libreria Acqua Alta”!

Αυτό δεν ήταν βιβλιοπωλείο, ήταν παραμυθόνειρο! “Όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα!”, τα χαιρετίσματά μου στον Μιχάλη Χατζηγιάννη και σε όλη την Κύπρο!

Το πιο ατμοσφαιρικό, καλλιτεχνικό, πιο αρτιστίκ δε γίνεται, βιβλιοπωλείο που έχω δει ποτέ μου!

Βιβλία (και κόμικ και ημερολόγια και περιοδικά και καρτ ποστάλ και σελιδοδείκτες και σπέσιαλ εκδόσεις) σε ντάνες ως το ταβανι, βιβλία μέσα σε μπανιέρες, σε γόνδολες, κανό, βαρκάκια, λεκάνες, βιβλία στις αυλές, βιβλία σκαλοπάτια που σε οδηγούν σε θέα μαγική, βιβλία πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, ολούθε!

Πήγαμε διαβασμένες εκεί, άλλωστε το βιβλιοπωλείο είναι διασημότατο!

Ήθελα να βγάλω και άλλες φώτο, καλύτερες, αλλά είχε πολύ κόσμο και έξω στην αυλή ένας μεγάλος κύριος που έχω την αίσθηση ότι ήταν ο ιδιοκτήτης, δεν είχε πολλά κέφια.

Λογικό, παραλίγο να βουλιάξει το “κόσμημά” του τις προηγούμενες ήμερες…
Καταστράφηκαν πάρα πολλά βιβλία…θυμήσου τις φωτό στην αρχή του κειμένου!

Αλλαγή θέματος!

Να σου πω τι φάγαμε;

Πίτσα, πάλι πίτσα και λίγη ακόμα πίτσα και μακαρόνι!

Τώρα που είπα ζυμαρικό, υπάρχει μακαρονοφαστφουντ!

Δηλ, μαγαζάκια που διαλέγεις το ζυμαρικο που επιθυμείς με τη σάλτσα που θες , πχ πέστο, καρμπονάρα, με θαλασσινά, κλπ, και σε τρία λεπτά έτρωγες ΤΗ νοστιμιά (και όχι σε 10 που είπα στο στόρι που έκανα τοτε).

Τώρα που είπα για νοστιμιές, μπήκαμε σε ένα μαγαζί λαχταριστό! Είπαμε να παρουμε μισό σακουλάκι με σοκολατάκια και λιχουδιές… Ε, μας βγήκαν ξινές!

Πάμε στο ταμείο χαλαρουί και χαχανί να πληρώσουμε και μας λέει ο ταμίας….30 ευρώ! Για σοκολατάκια τύπου μαλτίζερσ και μερικά ζελεδάκια, 30 ευρώ! Σκούζα, πορκέ;;;;

ΣΥΓΚΟΠΗ. Με τόσα έπαιρνες δερμάτινη τσάντα!

Απ’ τα σοκολατάκια θα σε πάω στην Τέχνη τώρα. Πού κολλάει το ένα με το άλλο, σκέφτεσαι; Ε, πώς! Λιχουδιά στη γεύση το ένα, λιχουδιά στο μάτι το άλλο! Eye candy, που λέμε!

Περπατώντας -πάντα- πήγαμε στην έκθεση “Peggy Guggenheim. The Last Dogaressa”. Ο εύκολος τρόπος ήταν με το εν πλω λεωφορείο αλλά ευτυχώς που πήγαμε πεζό δύο, διότι το εισιτήριο του θαλάσσιου λεωφορείου για να πάμε εκεί (μία στάση εν τω μεταξύ) έκανε 15 ευρώ. Ε, όχι!

Βάλε κι άλλα 15 ευρώ για να μπεις στο μουσείο! Για 30 ευρώ, πιστεύω μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο Βενετσιάνικο!

Λίγα τα έργα στην Έκθεση και δεν ήταν οι αγαπημένοι μου μέσα. Άσε που μπέρδεψα τον Jackson Pollock, τον οποιο παρεμπιμπτόντως έκανε διάσημο η Guggenheim, για τον οποίο ήθελα να πάω, με κάποιον άλλον.
Ωστόσο, χάρηκα που πήγαμε κι έμαθα και για τη ζωή της Guggenheim! Η γυναίκα είναι έμπνευση.
Πολύ μπροστά από την εποχή της, ζούσε όπως ήθελε μακριά από “πρέπει” και “συμβατικότητες”, ντυνόταν όπως ήθελε, κάπνιζε, είχε εραστές, ταξίδευε  στον κόσμο, πραγματοποιούσε τα όνειρά της, ήταν πραγματικά ελεύθερη!
Τη θεωρούσαν γραφική πλούσια (είχε αμύθητη περιουσία και αυτό πάντα βοηθάει σε όλα) αλλα στη συνέχεια, αναγνώρισαν την προσφορά της στην Τέχνη!
Με τη Βενετία δε, ήταν ερωτευμένη και διάβασα στην είσοδο του Μουσείου τα λόγια της: “Λένε ότι όποιος ταξιδεύει Βενετία ερωτεύεται. Λάθος! Όποιος ταξιδέψει Βενετία, την ερωτεύεται στο 100% του και δεν περισσεύει έρωτας για κανέναν άλλον!”

Για να πάμε εκεί, περάσαμε από την Πόντε ντε λ’ ακαντέμια, να σου δειξω λίγη θέα κι απο κει!

Πού αλλού είχαμε βάλει πρόγραμμα να πάμε αλλά δεν τα καταφέραμε;

Στα νησάκια Murano / Burano! Θα τρώγαμε τελικά, πολύ χρόνο στα πήγαινε – έλα και είπαμε αυτό το ταξίδι ήταν σφηνάκι, “ήλθον, είδον κι απήλθον!” Next time!

Στο Palazzo Ducale . Χτίστηκε τον 14ο αιώνα, έχει γοτθική αρχιτεκτονική και είναι ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα! Περάσαμε απέξω καμιά εκατοστή φορές, αλλά μία το να, μια το άλλο, δεν έκατσε να δούμε το μέσα.

Στην κρύπτη του Αγίου Ζαχαρία. Περάσαμε απ΄έξω με σκοπό να μπούμε μέσα αλλά το μοναστήρι ήταν κλειστό. Είπαμε θα ξαναπεράσουμε αλλά όταν είπαμε να ξαναπεράσουμε και είδαμε την ώρα, συνειδητοποιησαμε ότι σε ένα μισάωρο έκλεινε και δε θα προλαβαίναμε…

Θέλαμε πολύ να πάμε γιατί είχαμε ακούσει για τα νερά που καθρεφτίζονται. Λίγο παρακάτω απο κει είναι και η ελληνική συνοικία, διότι όποια πέτρα να σηκώσεις, θα βρεις έναν Έλληνα από κάτω.

Όχι ότι δεν είχε άλλα 5894859 φανταστικά πράγματα να δούμε αλλά σε δυόμισι μέρες δεν μπορείς να κάνεις θαύματα!

Αυτό ήταν το ταξιδάκι μας, Παρασκευή με Κυριακή αλλά ένιωσα ότι κράτησε μήνα! Τόσο γεμάτο ήταν! Και χάρηκα και τις φίλες μου!

Στο τέλος, τρέχαμε να προλάβουμε το καραβάκι που θα μας πήγαινε στο αεροδρόμιο. Να πω και για τον Κινέζο υπεύθυνο εκεί που δε μας εξηγούσε σωστά και εκνευριζόταν και από πάνω που δεν καταλαβαίναμε;

“Οου μάι γκαντ”, τον ακούσαμε να λέει την ώρα που απομακρυνόμασταν.

Οου μάι Γκάντ, εσύ, Κινέζε! Καθρεφτάκι!

Και εις άλλα με υγεία, λοιπόν!

Θα γράψω και κάνα δυο υστερόγραφα και θα πατήσω το κουμπί! (τώρα αυτό ή απειλητικό θα ακούστηκε ή λυτρωτικό!)

ΥΓ 1 : Όταν βρεις το δωμάτιο /χοτέλ στο μπούκινγκ που σε ενδιαφέρει, πάρε κατευθείαν στο ξενοδοχείο να ρωτήσεις για καλύτερη τιμή. Δε θα συνεννοηθείς τηλεφωνικά με τον ξενοδόχο, οπότε στείλε μέιλ για να μη μείνετε χαμένοι στη μετάφραση! Διευκρίνισε ότι στην τιμή  είναι μέσα και οι φόροι των δωματίων!

ΥΓ 2: Με ρωτάς για τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες, αν ήταν όμορφοι, στιλάτοι, κλπ. Ναι, ναι και ναι! Με τα καπέλα τους, τα ωραία ρούχα τους, το στιλ και σεξαπίλ τους! ΟΜΩΣ, είχαν κι ένα υφάκι, μμμ, μούρλια! Και, αχ δεν μπορώ τους ανθρώπους με υφάκι. Μου έρχεται να το πάρω και να τους το βάλω εκεί που ξέρουν!

ΥΓ 3: Επειδή σίγουρα θα θέλετε να μπείτε στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου, αν έχετε τσάντες πλάτης, αφήστε τες εξαρχής και δωρέαν σε ένα χώρο που προσφέρουν παραδίπλα από το ιερό, για να μη χάνετε χρόνο.

Μη φοράτε σορτσάκια / τιραντάκια, αν υποθέσουμε έχετε πάει Βενετία κι έχει ζέστη,-μην πάτε, θα μυρίζει- γιατί δε θα σας επιτρέψουν να μπείτε μέσα και αξίζει να μπείτε!

ΥΓ 4: Είμαι σεντιμένταλ τράβελερ που λεει και η αγαπημένη μου myfavourites.gr. Κρατώ εισιτήρια, αποδείξεις, χάρτες, τα βγάζω και φωτό και συχνά σταματούσα για να κρατήσω σημειώσεις. Οπότε ακουγόταν από το υπερπέραν : «Η Μπλόγκερ, έρχεται;»

“Έεεερχομαι” φώναζα και μετά τρεχάτε ποδαρακια μου! Μια φορά τις έχασα εντελώς από το οπτικό μου πεδίο, αλλά διέκρινα κάπου στο βάθος το κυπαρισσί παλτό της μίας δίπλα στον σκούφο με τη φούντα της άλλης και οκ, τις πρόλαβα!

About Author