Έκτακτο επεισόδιο στο σίριαλ "Οδήγηση" - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Και που λές, ξυπνάω το πρωί, ετοιμάζομαι να πάω το παιδί σχολείο, βλέπω το αυτοκίνητο μου και μου χαλάει το κέφι. Ξέρω τι σκέφτεσαι, «όχου, πάλι με την οδήγηση, το πολύ το Κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς».

Εμ, δίκιο έχεις να σκεφτείς κάτι τέτοιο, πραγματικά, σε έχω πρήξει με το θέμα “φοβάμαι να οδηγώ”, αλλά δεν είναι αυτό. Είναι αυτό:

Και τώρα σκέφτεσαι, «πω – πω, κοίτα τι πήγε και έκανε στο αυτοκίνητο της, η τύπισσα»! Πάλι δίκιο θα είχες να το σκεφτείς αυτό, αλλά έλα που δεν το έκανα εγώ! Βέβαια, άνετα θα μπορούσα να καταφέρω κάτι τέτοιο και μόνη μου, παρουσιάστηκαν αρκετές ευκαιρίες το τελευταίο διάστημα να κάνω ζημίτσα. Ωστόσο, αν και νέα, φοβισμένη οδηγός, φαίνεται ότι είμαι προσεχτική και καλή.

Σίγουρα περισσότερο από εκείνον ή εκείνη που κατά τη διάρκεια που ήμουν παρκαρισμένη, πέρασε και με έξυσε απ’ την μια άκρη μέχρι την άλλη και έφυγε κύριος ή κυρία μετά, χωρίς ένα σημείωμα. Αφού σκέφτηκα μήπως ήταν τύπου εκδικητικό όλο αυτό, ξέρω γω, να του πήρα θέση που θεωρούσε δική του ή κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο εξωτερικός χώρος / πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους, είναι απλά προέκταση του σαλονιού τους κι ως εκ τούτου, τους ανήκει.

Τόσες διαδρομές έχω κάνει τελευταία για να πάρω το κολάι, να επιβληθώ στο φόβο μου και να μάθω να μη χρειάζομαι σοφέρ για τις διάφορες δουλειές και υποχρεώσεις που έχουμε, τόσα απρόοπτα έτυχαν στο δρόμο και το αυτοκινητάκι μου δεν έπαθε γρατζουνιά. Δεν έπαθε το παραμικρό, ούτε εκείνη την Πέμπτη που πήγα για μάθημα και είχε πολλή κίνηση στο δρόμο και πήγαινα chick to chick με ένα λεωφορείο, σε μια λωρίδα που χωρούσε μόνο έναν από τους δυο μας.

Και που πολύ ευχαρίστως να έκανα πίσω και να το αφήσω να περάσει μπροστά το λεωφορείο, παρόλο που είχα αργήσει για το μάθημα μου, δεν είναι ότι ήθελα να προχωράμε αγκαζέ, αλλά φοβόμουν ότι αν σταματήσω, θα περάσει από πάνω μου η μαούνα. Άσε που δεν ήταν και δίκαιο, γιατί προηγούμουν ξεκάθαρα και ο οδηγός του λεωφορείου, ως Γολιάθ απλά με αγνόησε εμένα τον Δαβίδ. Και οι Γολιάθες αυτού του κόσμου πρέπει να μάθουν ότι δε θα περνάει πάντα το δικό τους.

Δεν έπαθε τίποτα ούτε εκείνη τη φορά που γυρίζοντας σπίτι από το μάθημα, πήγα και κόλλησα πίσω από ένα λεωφορείο (άλλο, όχι το ίδιο με το προηγούμενο), που νόμιζα είχε σταματήσει για στάση. Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα ότι οοοοχι, δεν έχει στάση εκεί, απλά κάτι έπαθε η μηχανή του ή δεν ξέρω τι, και κοινώς έμεινε. Φύσηξα, ξεφύσηξα, αγχώθηκα, αγχώθηκα περισσότερο και αφού δε θα ξεαγχωνόμουν ούτε τη Δευτέρα Παρουσία, το πήρα απόφαση και με βαριά καρδιά που έπαιζε ταμπούρλο, αναγκάστηκα να κάνω όπισθεν.

Το στενό στο οποίο βρισκόμουν και έπρεπε να διασχίσω προς τα πίσω, δεν ήταν σε ευθεία γραμμή, μήπως μου το έκανε πιο εύκολο το σύμπαν, αλλά καμπυλωτό. Επίσης, υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ τη μία πλευρά του και ένα μεζεδοπωλείο απ’ την άλλη, για να δυσκολέψει κι άλλο η πίστα. Είχα το άγχος της όπισθεν και της οπισθογωνίας και του “να βρει το καλό το παλικάρι ένα άλλο μονοπάτι” που απο προσανατολισμό γιούχου, είχα και το κόμπλεξ ότι με χαζεύουν όλοι από το μεζεδοπωλείο να δούνε αν το κάνω καλά, λες και οι άνθρωποι άλλη όρεξη δεν είχανε.

Τώρα που το σκέφτομαι, ένα θεματάκι με τα λεωφορεία, το αντιμετωπίζω συχνά – πυκνά. Παλιά είχα με τα ποδήλατα, τώρα έχω τα λεωφορεία. Σίγουρα προτιμώ τα δεύτερα, αν πρέπει να επιλέξω να έχω πρόβλημα με ένα από τα δύο σώνει και ντε.

Μέχρι και σε καινούρια διαδρομή που έκανα και μάλιστα με έξτρα άγχος/ διάσπαση προσοχής το μωρό μου, που δεν κάθεται ήσυχο ούτε στο καρεκλάκι ενός αυτοκινήτου που κινείται, πήγα, πάρκαρα, ξεπάρκαρα και γύρισα πίσω, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Α, δε σου έχω πει ότι έχω κάνει πρόοδο στο παρκάρισμα μου! Το έχω βάλει κάποιες φορές -μετρημένες βέβαια στα δάχτυλα των χεριών, για να είμαι ειλικρινής- ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα και όχι «με τη μούρη». Ναι, μπορεί να χωρούσε και λεωφορείο, που λέει ο λόγος, στις θέσεις εκείνες, αλλά η αρχή έγινε και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Έτσι που λες. Να το προσέχω εγώ το αυτοκινητάκι μου σαν τα μάτια μου, για να έρχεται ο οποιοσδήποτε οδηγός κίτρινου αυτοκινήτου –ρε συ, λες να ήταν ταξί;- να μου το κάνει καινούριο.

Τέλος πάντων, ένας φίλος που αγαπώ είπε να το πάρω σαν γούρι όλο αυτό κι αν εσένα σου φαίνεται κουλό τώρα αυτό, εγώ που ξέρω τι εννοεί, θα το πάρω ακριβώς όπως το λέει!