γυμναστική
Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

Έχεις κάνει ποδήλατο χωρίς σέλα;

Μοιραστείτε το :

Λίγο πονηρός ο τίτλος, το παραδέχομαι, τον έβαλα επίτηδες, αλλά κι εσύ παραδέξου ότι έχεις πονηρό μυαλό! Μιλάω κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, οπότε, δε θα διαβάσεις για σεξ εδώ, αν και κατά μία έννοια, την μεταφορική, το λες κι έτσι, αλλά ας μη σε κάνω τώρα συνοδοιπόρο στα δαιδαλώδη μονοπάτια των σκέψεων μου και φύγεις πριν διαβάσεις τις γυμναστικές μου επιδόσεις κι αποδόσεις τη βδομάδα που μας πέρασε!

Παραπροχθές, πιο έτοιμη και αποφασισμένη από ποτέ, βάζω φόρμα και αθλητικά να πάω για TRX, που κάθε φορά λέω είναι η τελευταία και κάθε φορά επιστρέφω, γιατί τέτοια είμαι εγώ, σταθερή κι ακλόνητη στις αποφάσεις μου!

Στη ρεσεψιόν του γυμναστηρίου μου λέει η κοπέλα, «ξεκίνησαν», κοιτάζω ρολόι, βλέπω ότι όχι μόνο δεν έχω αργήσει αλλά έφτασα και δύο ολόκληρα λεπτά νωρίτερα! Μα τι εμ, χμ, κάψα έχει αυτή ομάδα που ξεκινάει και νωρίτερα την προπόνηση από το κανονικό!

Ανοίγω την πόρτα τις βλέπω όλες πάνω στα ποδήλατα να κάνουν πετάλι χωρίς αύριο, μιλάμε για πάθος, όχι αστεία! Πάω να ανέβω σε ένα από τα πίσω ποδήλατα, το κοιτάζω κάτι δε μου πήγαινε καλά, ας διαλέξω ένα άλλο, ας πάω στο δίπλα, όχι κι αυτό κάτι περίεργο έχει, εμ, τι παίζει, τι παίζει, λείπει κάτι; Α, ναι, καλέ, δεν έχουν σέλα.

Πώς να μπαίνει άραγε η σέλα, μα γιατί δεν έχουν σέλα, ρε γαμώτο και καθυστερώ τώρα με τα ελαττωματικά ποδήλατα που μου αφήσανε, εδώ χάμου.

Ας του ζητήσω βοήθεια του προπονητή, ο οποίος στο μεταξύ είχε αλλάξει και τρεις ασκήσεις.

-Εμ, να σας πω

-Ανέβα, ανέβα, μου λέει με το χρονόμετρο στο χέρι, χάνεις την προθέρμανση

-Εμ, ναι, απλώς, δεν έχει πού να κάτσω

-Τι εννοείς, έχει ποδήλατα πίσω

-Ναι, αλλά δεν έχουν σέλα

-Δεν καθόμαστε σήμερα, κάνουμε πετάλι στο όρθιο

Ρίχνω μια ματιά στις άλλες. Όντως ο πισινός τους ήταν στον αέρα αλλά το κάναν το πετάλι τόσο άνετα που ήταν λες και κάθονταν όχι σε ποδήλατο, αλλά σε πολυθρόνα.

Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να είμαι η μοναδική ποδηλατούσα εκεί μέσα που όταν ποδηλατώ, φυσώ, ξεφυσώ, αγκομαχώ, βγάζω διάφορους ήχους, πραγματικά κάνω πολύ φασαρία!

Ανέβηκα λοιπόν, στον αέρα πάντα, άρχισα να κάνω πεταλιές και ταυτόχρονα να σηκώνω χέρια, να στρίβω κορμό, δεξιά – αριστερά, να ρίχνω μπουνιές κι αγκωνιές στον κακό που έρχεται από πίσω (αστειάκι του προπονητή), μετά όλα αυτά με βαράκια, πιο όρθια, πιο καθιστή, τεσπά, κατάλαβες!

Αν το να κάνω ποδήλατο δεν το έχω ευκολάκι, το να κάνω χωρίς σέλα καταλαβαίνεις…μου φάνηκε βουνό! Α, τώρα που είπα βουνό! Εκεί που ποδηλατούσα στον αέρα, ακούω ξαφνικά τον προπονητή να λέει: «Να δυναμώσουμε τα πόδια γιατί μόλις ανοίξει ο καιρός, θα βγούμε να τρέξουμε στο βουνό». Έχω πολλή φαντασία αλλά εμένα εικόνα να τρέχω στο βουνό, δεν μπόρεσα να με κάνω.

Που λες, τις άλλες φορές όταν κουραζόμουν, καθόμουν κι έκανα απλώς πετάλι. Τώρα που δεν είχα πού να κάτσω, αναγκάστηκα να κάνω σχεδόν όλες τις ασκήσεις.

Με κοίταζα στον καθρέφτη και με έβλεπα και δεν το πίστευα! Μου έλεγα -μιλάω συχνά με τον εαυτό μου, θα το ‘χεις καταλάβει ως τώρα πιστέ μου αναγνώστη, άραγε πιστεύεις ότι πρέπει να το κοιτάξω αυτό;- με απορία και θαυμασμό «μωρέ μπράβο, κοίτα τι κάνεις», «καλέ, σχεδόν τα καταφέρνεις» και «φτου σου κοπέλα μου», που προσωπικά πολύ σπάνια έως και ποτέ μου λέω καλά λόγια!

Συνήθως με στολίζω με ατάκες τύπου «πάλι μέτρια τα πήγες, όπως στο σχολείο, στην Αγγλία, στο πιάνο, στα γαλλικά, στο σπίτι, στο blogging κλπ» και άλλα τέτοια ανεβαστικά. Τρελή αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση!

Τέλος πάντων, άλλη συζήτηση αυτή, πάμε στο θέμα μας!

Τελείωσε κι αυτή η… προθέρμανση, κατεβαίνουμε από τα ποδήλατα, εννοείται τρέκλιζα, για μένα ήταν ολοκληρωμένη προπόνηση και πάμε να συνεχίσουμε στη διπλανή αίθουσα με τους ιμάντες για το TRX.

-Θα συνεχίσουμε με πόδια! Ανακοινώνει ο προπονητής. Αχ, τα πόδια που τρέκλιζαν εννοεί, τεσπά, αν ήμουν εκεί για να λέω «δεν μπορώ», δε θα έκανα κι άλλη δουλειά όλη την ώρα.

Αρχίζει λοιπόν να δείχνει τι πρέπει να κάνουμε, με το χρονόμετρο πάντα στο χέρι για να γίνεται η εναλλαγή των ασκήσεων σωστά κλπ.

Κάποιοι κάναν όντως αυτές τις ασκήσεις! Δεν ήμουν ανάμεσα τους!

Είχε δείξει ήδη την δευτερότριτη άσκηση κι εγώ ακόμα πάλευα να βάλω τα πόδια μου σωστά στις τρύπες στους ιμάντες του TRX!

Στην αρχή τα βαζα λάθος και όταν πήγαινα να τα κουνήσω, πέφταν τα πόδια στο πάτωμα. Λίγο που ο χρόνος τικ τακ περνούσε κι οι άλλοι κάναν ασκήσεις και εγώ δεν είχα βάλει ακόμα σωστά τα πόδια, λίγο που δεν καταλάβαινα τι στο καλό πρέπει να κάνω με αυτά τα σκοινιά, όλα μαζί με κάνανε περισσότερο νευρική από το κανονικό μου.

Κάποια στιγμή τον νιώθω, τον προπονητή, να με σέρνει μαζί με το στρώμα λίγο πιο κάτω, προς τα σκοινιά, προφανώς δεν είχα καθίσει αρκετά κοντά στους κρεμαστούς ιμάντες!

Α, λέω, αυτό έφταιγε, δε φτάναν τα δίμετρα πόδια μου, τώρα θα κάνω τα πάντα -όλα, από τις ασκήσεις, θα τους δείξω εγώ!

Προσπαθώ να βάλω καλύτερα τα πόδια στα κρεμαστά σχοινιά, μου βγαίνει το ένα αθλητικό παπούτσι, το ξαναβάζω, χάνω χρόνο κι εκεί, να λύσω κορδόνι, να δέσω κορδόνι, άντε βάλε πάλι σωστά τα πόδια στις τρύπες κι έχοντας τα εκεί μέσα, ούσα από τη μέση και κάτω ιπτάμενη, γύρνα ανάποδα μπρούμυτα και άντε κάνε τα ψαλίδια που θέλει ο προπονητής.

Βασικά, ένιωθα σαν -μεγάλη- τσιπούρα πιασμένη στο δίχτυ.

Εκεί που πάλευα με τα μπούτια μπλεγμένα, τους αστραγάλους μπουρδουκλωμένους κλπ, ακούω τον προπονητή να λέει «είμαστε ομάδα, πρέπει να πηγαίνουμε όλοι μαζί, θα δυναμώσουμε όλοι για να μπορούμε όλοι να κάνουμε τα ίδια. Σηκωθείτε, θα κάνουμε χέρια».

Δεν ξέρω αν ήταν και κανείς άλλος άμπαλος εκεί μέσα εκτός από μένα, αλλά ότι ρίχνω τον πήχη της ομάδας, είναι γεγονός!

Αν μέσα στους χιλιάδες φόλλοουερς μου, είναι και καμιά συναθλήτρια, να με συγχωρέσει, πραγματικά, βάζω τα δυνατά μου!

Και τα βάζω γιατί είναι αποτελεσματικό το άτιμο. Αμ, αν δεν ήταν μαζόχας είμαι να χτυπιέμαι;

Για να δω τι έχει σήμερα το πρόγραμμα. Yoga. Πιο χαλαρό, δεν είναι αυτό; Πόσο περιπετειώδες να αποδειχθεί; Θα δείξει!

About Author

Μοιραστείτε το :