Μετά τα Γλυκά Νερά, η Φολέγανδρος - Νουαζέτα με φουντούκι

Μοιραστείτε το :

Νιώθω βαθιά θλίψη για τον άδικο χαμό της 26χρονης Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο, που η «κακιά ώρα», όπως είπε το αγόρι της, «εν βρασμώ ψυχής» δηλαδή, που όπως όλοι μάθαμε από συνδικαλιστή αστυνομικό σημαίνει «το πολύ 4 χρόνια φυλακή» τον έκανε να την σπρώξει στον γκρεμό, αφού πρώτα την χτύπησε.

Το τελευταίο διάστημα μαθαίνουμε τη μία τραγική είδηση μετά την άλλη. Όσοι είμαστε γονείς, δεν ξέρουμε από που να πρωτοφυλάξουμε τα παιδιά μας, από τους ξένους ανθρώπους ή από τους «δικούς τους ανθρώπους».

Μπαίνω νοερά στη θέση των γονιών της άτυχης κοπέλας και με πιάνει η καρδιά μου, παθαίνω δύσπνοια και ταχυκαρδία. Οι άνθρωποι αποχαιρέτησαν με χαρά το παιδί τους, σε νησί θα πήγαινε να απολαύσει το καλοκαίρι, δεν το έστειλαν στον πόλεμο για να μην το ξαναδούν. Είναι να τρελαίνεσαι. Να φεύγει το παιδί σου για καλοκαιρινές διακοπές και να καταλήγει στον γκρεμό γιατί έτσι, επειδή κάποιοι «έχασαν την ψυχραιμία τους».

Να ανοίγει τα φτερά του το κορίτσι, να φεύγει χαρούμενο και ερωτευμένο κι οι γονείς της να χαίρονται με τη χαρά του, χωρίς να ξέρουν ότι είναι η τελευταία φορά που τη βλέπουν. Σαν μάνα σκέφτομαι τη μάνα της Γαρυφαλλιάς και κλαίω. Να ζεις εσύ και να χεις χάσει το παιδί σου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία. Σκέφτομαι και τη μάνα του δολοφόνου. Τη λυπάμαι κι εκείνη. Ναι, έχω και για εκείνη λύπη. Το παιδί της αφαίρεσε μια ζωή. Τραγική φιγούρα κι αυτή η μάνα.

Δεν το διανοούμαι. Να προσέχω τα παιδιά μου, να τα φροντίζω να μην τους λείψει τίποτα, να παίζω μαζί τους, να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να πετυχαίνουν τους στόχους τους, να τα καμαρώνω και να έρθει ο οποιοσδήποτε να τα σκοτώσει γιατί μπορεί. Κι όχι ο οποιοσδήποτε άσχετος, ένας κλέφτης, ένας άγνωστος, αλλά όσον αφορά στις γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους αυτό το διάστημα, το αγόρι τους, ο άντρας τους, ο πατέρας των παιδιών τους.

Και σε αυτό το σημείο θέλω να πω το εξής.

Σύμφωνα με τις γνώσεις, αυτές τις λίγες που έχω, παραδέχομαι ότι δεν το έχω ψάξει ενδελεχώς, αν ο στατιστικός ορισμός της γυναικοκτονίας σημαίνει τη δολοφονία μιας γυναίκας όχι από κάποιον τυχαίο, κάποιον άγνωστο αλλά από κάποιον με τον οποίο η γυναίκα είχε –έχει ερωτική σχέση, πρώην –νυν σύζυγο ή και χωρίς στεφάνι,που έχουν μοιραστεί ή μοιράζονται το ίδιο σπίτι, τότε μιλάμε για ένα σερί γυναικοκτονιών και δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να διαφωνεί με αυτό.

Η λέξη γυναικοκτονία είναι τζιζ. Εγώ θα τη χρησιμοποιήσω με την έννοια που έγραψα πιο πάνω. Γιατί κατά την κρίση μου τέτοια είναι. Ναι, είναι ανθρωποκτονία και πιο συγκεκριμένα γυναικοκτονία, όπως εκείνη στα Γλυκά Νερά. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο και όχι η λέξη δεν υποτιμά τη γυναίκα. Το κάνει πιο συγκεκριμένο, όπως όταν λέμε, παιδοκτονία, μητροκτονία κ.ο.κ.

Τα γράφω αυτά και σίγουρα δεν είμαι “φεμιναζί” ή οτιδήποτε άλλο σε ναζί, όπως ίσως πει κάποιος που “παθαίνει” με τη λέξη “γυναικοκτονία”. Δεν είμαι καν φεμινίστρια, δεν το χω ψάξει, δεν το ξέρω.

Σίγουρα δε μ’ αρέσουν οι ρητορικές μίσους, δεν έχω μισανδρία, δε με βρίσκουν σύμφωνη ποστ του τύπου “από άντρας να γίνω άνθρωπος”.

Επίσης διάβασα κάπου ότι ο δολοφόνος είναι αναρχικός και “πού είναι οι αριστεροί;” Τι γελοιότητες. Δε μας νοιάζει αν είναι αριστερός, δεξιός, ημεδαπός, αλλοδαπός, χριστιανός, μουσουλμάνος ή άθεος, από “καλό” σπίτι ή όχι. Είναι εγκληματίας.

Μεγαλώνω και κορίτσι και αγόρι και μαθαίνω τις ίδιες αξίες και στα δύο και τρέμω και για τα δύο. Όσο είναι μικρά είναι στο χέρι μου και υπ’ ευθύνη μου να μην πάθουν κάτι κακό. Όταν όμως μεγαλώσουν θα κάνουν τη ζωή τους. Δε θα μπορώ να ελέγχω τις παρέες τους ή τον/την αγαπημένο-η τους.

Να ευχηθώ να κάνουν καλές επιλογές και να χει γερά θεμέλια η σχέση που χτίζουμε τώρα που είναι μικρά, ώστε να μας εμπιστεύονται και μεγάλα, εμένα και τον πατέρα τους. Αν τους χτυπήσει κάποιο «καμπανάκι» να μη διστάσουνε να ρθούνε να ζητήσουν τη γνώμη μας κι εμείς με την εμπειρία του μεγαλύτερου θα μπορέσουμε να το αξιολογήσουμε, να επέμβουμε, να βοηθήσουμε.

Γιατί ενδείξεις υπάρχουν από νωρίς. Απλώς ο έρωτας τυφλώνει κι ένας τρίτος πάντα βλέπει πιο καθαρά. Και λογικά πριν χτυπήσει η καμπάνα, χτυπάνε μικρά καμπανάκια. Κι όταν κάτι δεν είναι εξαρχής κραυγαλέο και άρα καταδικαστέο, καμιά φορά αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει όταν πλέον είναι αργά. Όπως το κύμα γλείφει το βράχο σιγά σιγά και πριν το καταλάβει ο βράχος έχει μείνει μισός και κινδυνεύει να εξαφανιστεί ολόκληρος.

Ξαφνιάστηκα λίγο με την επιλογή δικηγόρου της οικογένειας, φαντάζομαι όπως οι περισσότεροι. Πιο λογικό θα μου φαινόταν να υπερασπιστεί τον δολοφόνο. Όσο γράφω τις γραμμές αυτές μαθαίνω ότι γνωρίζονται από παιδιά με τον πατέρα της αδικοχαμένης Γαρυφαλλιάς.

Ναι, τώρα βγαίνει νόημα.

Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το κείμενο.

Φέραμε τα παιδιά μας σε μεγάλη ασχήμια σε αυτόν τον κόσμο. Ας ευχηθούμε να τους έχουμε δώσει τα εφόδια, να είμαστε εμείς το καλό παράδειγμα προς μίμηση, για να τον κάνουν καλύτερο.