Κυκλοφορώ και αρθρογραφώ,  Σκέφτομαι και γράφω

Forgive to Forget!

Μοιραστείτε το :

unnamed

Δύο διαπιστώσεις έκανα το τελευταίο καιρό!

α) ‘τα πάντα ρεί’, που δεν είναι δική μου διαπίστωση, με πρόλαβε ο Ηράκλειτος, και β) ότι μεγαλώνουμε…

Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, καταστάσεις, άτομα, εσύ ο ίδιος.

Πάνω μου βλέπω διαφορές σε σχέση με παλιά, και δεν εννοώ τις ρυτίδες ή τη χαλάρωση σώματος (που δεν έχω εννοείται! :Ρ), αλλά στον εσωτερικό ψυχικό μου κόσμο!

Παλιά, πχ.(όχι Προ Χριστού, έτσι; :Ρ) ξεχνούσα εύκολα κάτι που με ενόχλησε/στενοχώρησε/πείραξε/απογοήτευσε. Το είχα και έμφυτο το να υπάρχει μια ισορροπία, όσο περνάει από το χέρι μου, να είναι όλα γύρω μου αρμονικά, να μη προκαλώ δυσαρέσκεια! Ζυγός γάρ! :Ρ

Και όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά μου έβγαιναν και ενοχικά μη φέρω τον άλλο σε δύσκολη θέση, επειδή έχω ενοχληθεί μαζί του! Οπότε, για να μην αισθάνεται άσχημα εξαιτίας μου(?), που είμαι ενοχλημένη, να μη μου δίνω χρόνο, αλλά να με βιάζω να το προσπεράσω στο fast forward, γιατί «δεν πειράζει/δεν ήξερε/δεν ρώτησε». Για τέτοια παράνοια μιλάμε!

Ρε παιδιά, δεν ξέρω..νομίζω ότι τελικά πειράζει και όποιος δεν ήξερε, να ρώταγε. Θέλω πια να μου φέρονται, όπως τους φέρομαι. Αμοιβαία πράγματα! Κρατώ πλέον λογιστικά τεφτέρια: «τόσα σου δίνω εγώ», «τόσα μου δίνεις εσύ», «έτσι αντιδρώ εγώ», «έτσι αντιδράς εσύ», μου βγαίνει ο ισολογισμός; Καλώς! Δεν μου βγαίνει; Houston we have problem!

Και το problem, μετά από ένα-δύο-τρία περιστατικά, καταγράφεται με μελάνι ανεξίτηλο και μπαίνει ένα νοητό pause ή delete, ανάλογα με τη περίπτωση.

Λέω νοητό, γιατί δεν το ανακοινώνω. Ό,τι καταλαβαίνει πια ο  καθένας, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Αν δεν καταλαβαίνει ο άλλος από μόνος του, δεν έχει νόημα να τον κάνεις να καταλάβει. Με το ζόρι παντρειά;

Παλιά, στενοχωριόμουν, το έδειχνα, αντιδρούσα, αλλά τώρα πέρασα σε άλλη πίστα! Δεν χρειάζεται να χαλάμε τις καρδιές μας. Απλά να γνωρίζουμε πόσο μπορεί να επενδύει ο ένας στον άλλο. Η γνώση είναι δύναμη. Έτσι προστατεύεσαι, δεν απογοητεύεσαι όταν κάποιος κάνει κάτι λιγότερο των προσδοκιών που είχες για εκείνον.

Το λές και άμυνα!

Άλλωστε, έγινε τόσο περιορισμένος ο χρόνος όλων μας πια, που ο καθένας τον αφιερώνει, κάνει το κάτι παραπάνω, στα άτομα που πραγματικά τον ενδιαφέρουν και κάνουν το ίδιο για εκείνον εμπράκτως. Όχι στα λόγια που είναι εύκολα και δεν κοστίζουν και τίποτα.

Όπως έγραψε και ο Αισχύλος, (μία ο Ηράκλειτος, μία ο Αισχύλος, βγήκε η τριτοδεσμίτισσα από μέσα μου): Ἔργῳ κοὐκέτι μύθῳ. Έργα, όχι λόγια. Ήταν σοφοί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Σε μένα μπορεί να γύρισε και μπούμερανγκ η ελαστικότητα που είχα νεότερη και οι δεύτερες, τρίτες, ευκαιρίες που έδινα απλόχερα. Όσοι λένε ότι όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί, έχουν δίκιο.

Μωρέ να κρατάμε πολύ κοντά μας τους ανθρώπους που μας φέρονται και μας υπολογίζουν, όπως ακριβώς τους φερόμαστε και τους υπολογίζουμε και εμείς. Που μας στέκονται εμπράκτως χωρίς  να χρειαστεί να το ζητήσουμε. Ανεκτίμητοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι η περιουσία μας. Όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, και μια και τρίτωσα τους Αρχαίους ας το κλείσω και εδώ, οι φίλοι είναι πηγή ζωής αλλά και διέξοδος ή καταφύγιο σε μια δύσκολη στιγμή!

About Author

Μοιραστείτε το :