Memento Mori!

Η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ποτέ είναι το «Memento Mori».

Αν και γενικά συμφωνώ με τον James Russell Lowell που είπε ότι ένα αγκάθι εμπειρίας, αξίζει όσο χίλιες συμβουλές ή κάπως έτσι, αυτή τη συγκεκριμένη προσπαθώ να τη θυμάμαι, διότι αν δεν το κάνω θα είναι πολύ τσιμπητερό το αγκάθι της εμπειρίας που θα έχω αποκτήσει επ αυτού, αργότερα.

Και να σου πω κάτι; Σε ένα μεγάλο βαθμό τα καταφέρνω να την τηρώ.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η συμμετοχή μου στο #blogchallenge της αγαπημένης μου Άλκηστις από το Little Hope Flags!

Παρεμπιπτόντως, το Little Hope Flags είναι από τα  blog που διαβάζω, από αυτά που μου αρέσουν, που πάντα κάτι έχουν να μου πούνε! Κάποια στιγμή θα γράψω ένα Top Ten αγαπημένων blogs που έχω.

Δεν το έχω κάνει ακόμα γιατί δε θέλω να στενοχωρήσω κανέναν αφήνοντάς τον απέξω. Που μπορεί και να χ$στηκαν αυτοί που θα μείνουν απέξω ή να μου πούνε “καθρεφτάκι”, ούτε εμείς σε διαβάζουμε, αλλά δεν ξέρω, με φρενάρει η σκέψη αυτή.

Το έχω αυτό. Αν δεν έχω κάτι καλό να πω, δε μιλάω καθόλου. Αντιθέτως, αν έχω, το λέω αμέσως, αφενός γιατί δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνω, αφετέρου, η θετική ενέργεια επιστρέφει!

Στο θέμα μας.

Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Memento Mori, λατινιστί. Δεδομένο αυτό. Το μόνο σίγουρο. Αν είμαστε τυχεροί, θα γεράσουμε πρώτα, πάντως σε καθε περίπτωση, η κατάληξη είναι μία.

Memento Mori, λοιπόν.

Μέχρι να γίνει αυτό όμως, οφείλουμε στον εαυτό μας να ζήσουμε.

Όχι απλώς να αναπνέουμε, αλλά να ζούμε ουσιαστικά.

Να εστιάζουμε στα θετικά, να μην παρασυρόμαστε από μίρλες, ατυχίες, αδικίες και να βουλιάζουμε σε αυτές.

Να μπορούμε να απολαμβάνουμε και να εστιάζουμε σε όσα όμορφα μας συμβαίνουν όταν μας συμβαίνουν, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη γι’ αυτά καθώς και να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κι άλλα τέτοια, περισσότερα, όσα περνάνε από το χέρι μας.

Το carpe diem, ρε παιδί μου -θα σε ταράξω στο λατινικό η τριτοδεσμίτισσα- από τον κύκλο των χαμένων ποιητών, λατρεμένη ταινία, λατρεμένος Ρόμπιν Ουίλιαμς.

Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ένα ΣάββατοΚύριακο, πέντε μέρες Χριστούγεννα και δέκα μέρες καλοκαιρινής άδειας για να ζήσουμε και να κάνουμε αυτό το κάτιπουθελώ.

Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε μέχρι οι συνθήκες να είναι ιδανικές – δε θα είναι ποτέ- για να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε.

Δεν είναι δυνατόν να συναναστρεφόμαστε ανθρώπους που δε μας ταιριάζουν, δεν προσθέτουν χρώμα και ενέργεια στη ζωή μας ή ακόμα χειρότερα μας “αρρωσταίνουν”.

Δεν είναι δυνατόν να διστάζουμε να κάνουμε κάτι που θέλουμε επειδή φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, ντρεπόμαστε. Να σου ξαναπω για τη γιαγιά μου που έλεγε όποιος ντρέπεται, στερεύεται ή το έχεις εμπεδώσει τόσες φορές που το έχω αναφέρει;

Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε να κυλάει έτσι ο χρόνος και να φεύγει νομίζοντας ότι τον έχουμε άπλετο.

Πού το ξέρουμε;

Εδώ και τώρα και όπως γίνει. Τι; Υπάρχουν και οι τελειομανείς; Δεν ανήκω μάλλον σε αυτούς αλλά ακόμα κι έτσι, ας το κάνουμε το ό,τι, όσο πιο τέλειο μπορούμε, με τα δεδομένα που έχουμε.

Γιατί αν παραπεριμένουμε πολύ, μπορεί να μας προλάβουν άλλα γεγονότα, you know what I mean και αυτά τα άλλα γεγονότα δεν κάνουν διακρίσεις σε πλούσιους και φτώχους, πετυχημένους ή μη, νέους ή μεγαλύτερους.

Ακόμα και αυτό το κείμενο τώρα που διαβάζεις για το Challenge της Άλκηστις, αν είχα περισσότερο χρόνο να του ρίξω δεύτερη ματιά θα το έγραφα καλύτερο. Δεν έχω όμως, οπότε στον χρόνο που είχα αυτό είναι το καλύτερο δυνατό μου. Κι είμαι ευχαριστημένη.

Προσπαθώ λοιπόν να κάνω πράγματα που επιθυμώ, που με κάνουν να νιώθω ζωντανή, όσο μπορώ και μου επιτρέπουν οι συνθήκες. Στο μέτρο που περνάει πάντα από το χέρι μου.

Προσπαθώ να μην αφήνω τη ζωή να μου γλιστράει και να την παρακολουθώ αμέτοχη, όπως και να μην αναβάλλω τίποτα για αύριο -εκτός αν είναι κάτι δυσάρεστο ή πολύ βαρετό που ω, ναι θα το “τραβήξω” όσο γίνεται- γιατί αύριο μπορεί να μην υπάρχω. Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος.

Τόσο απλά.

Αν πεθάνω σήμερα -φτύνω τον κόρφο μου, κουνιέμαι από τη θέση μου- θέλω να “φύγω” ευχαριστημένη. Να μην αφήσω πίσω μου, απωθημένα τρελά, να μην έχω σπαταλήσει τη μία και μοναδική ζωή μου αποκλειστικά με υποχρεώσεις, δεσμεύσεις, δισταγμούς και μαλακiες τούμπανα.

Το ίδιο ισχύει και για όταν παραμεγαλώσω και τα εκατοστήσω!

Λέω τα «σ’ αγαπώ μου», λέω αυτά που νιώθω, δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να μαντεύει. Πάντα όσοι είναι γύρω μου γνωρίζουν και από τις πράξεις μου αλλά και από τα λόγια μου το τι αισθάνομαι για εκείνους και για τα διάφορα.

Δε θέλω να χρωστάω τίποτα σε κανέναν, ούτε στον εαυτό μου, ούτε σε τρίτους.

Να ζήσουμε πριν έρθει η ώρα να αποχαιρετήσουμε τον μάταιο αυτό κόσμο! Αυτό! Δεν υπάρχει καλύτερη συμβουλή!

ΥΓ: Η φωτό είναι από pixabay, ωραιότατη για το κείμενο και δωρεάν!

About Author