Το κομμάτι που λείπει, συναντά το μεγάλο Ο!
Το μικρό τριγωνάκι καθόταν μόνο του στη γωνίτσα του κι έκλαιγε τη μοίρα του που δεν μπορούσε να προχωρήσει παρακάτω. Περίμενε να εμφανιστεί κάποιος και να το βοηθήσει να κυλήσει, ει δυνατόν να κυλήσουν μαζί, να το γλιτώσει από τη μοναξιά. Ήταν πεπεισμένο ότι έτσι όπως ήταν, θα ήταν ακατόρθωτο να τα καταφέρει μοναχό του.
Η βαθιά ανάγκη του να «ανήκει» κάπου, να ψάχνει το «άλλο του μισό», όπως συνηθίζουμε να λέμε, για να ευτυχήσει, το έκανε να καταβάλλει προσπάθειες προς τη λάθος κατεύθυνση.
Η ευτυχία κι η ολοκλήρωση όμως είναι δική μας προσωπική υπόθεση. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανέναν να μας τη χαρίσει, να κάνει τη δουλειά για εμάς.
Άσε που κανείς δε θέλει ένα «μισό», να το κάνει ολόκληρο. Πόσο ελκυστικό να είναι ένα «μισό» και γιατί να το επιθυμεί κάποιος;
Καταρχάς, η έκφραση το «άλλο μου μισό» είναι ρομαντική μεν, δεν ισχύει δε. Ταιριάζουμε με περισσότερους από έναν άνθρωπους.
Πέρα από αυτό όμως, το βασικό είναι ότι πρέπει να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, να ελισσόμαστε, να εξελισσόμαστε, να κάνουμε αυτοκριτική και να συμβιβαζόμαστε, όπου κρίνουμε αναγκαίο. Κι οι μικροί συμβιβασμοί μες τη ζωή είναι.
Οφείλουμε για εμάς, για τη ζωή μας, που δεν είναι πρόβα και δε θα ακολουθήσει αργότερα η κυρίως παράσταση, να προσπαθούμε και να ξαναπροσπαθούμε για να την καλυτερεύσουμε και να πετύχουμε αυτά που θέλουμε.
Να μη κοιτάμε και να μην κρίνουμε τους άλλους, τι έχουν και πώς το απέκτησαν κι αν τους ήρθαν εύκολα τα πράγματα ή ήταν τυχεροί κ.ο.κ, γιατί αφενός δεν ξέρουμε πώς και τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή ενός τρίτου κι αφετέρου, δε μας αφορά. Η μεμψιμοιρία δεν οδήγησε πουθενά κανέναν.
Μέσα από όλες αυτές τις διεργασίες, θα σχηματίσουμε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θα είμαστε μια ολοκληρωμένη οντότητα. Φωτιά στα μισά.
Όταν θα είμαστε σε θέση να «κυλάμε» μόνοι μας, τότε θα επιλέξουμε συνειδητά μια άλλη επίσης ολοκληρωμένη οντότητα που κι εκείνη θα κυλά ανεξάρτητη κι ωραία, σαν κι εμάς, κι έτσι θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά και ευτυχισμένα μαζί της. Ισάξια και ισότιμα.
Έτσι που λέτε, το μικρό τριγωνικό κομμάτι της ιστορίας, αρχικά ήθελε να βρει κάποιον, κάπου να τρουπώσει και να κυλήσει μέσω αυτού, νομίζοντας ότι έτσι θα ήταν ολοκληρωμένο και ευτυχισμένο. Αμ δε…πλήρης αποτυχία.
Μέχρι που συνάντησε μια ολοκληρωμένη οντότητα, το μεγάλο Ο, το οποίο του είπε ότι και μόνο του μπορεί να τα καταφέρει, όσες δυσκολίες κι αν υπάρχουν αντικειμενικά (τρίγωνο=γωνίες, πώς να κυλήσει, είχε κι αυτό τα δίκια του να αγχώνεται).
Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, αν το θέλουμε και το προσπαθήσουμε. Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο. Θέλει κόπο, θέλει κόλπο, θέλει προσπάθεια. Και το τριγωνάκι όταν το πήρε χαμπάρι τι πρέπει να κάνει, το ‘φερε από δω, το ‘φερε από κει, τα κατάφερε κι άλλαξε!
Κι όταν άλλαξε, βρήκε κάποιον ισάξιο συνοδοιπόρο!
Ηappy end!