
Αγαπώ την πλατεία Αυδή
Σας έχω πει πόσο λατρεύω το κέντρο της Αθήνας με τα κρυφά στενά στενάκια του, πόσο απολαμβάνω τις βόλτες εκεί και πόσο τρελαίνομαι όταν ανακαλύπτω τις διάφορες μυστικές γωνιές του!
Δεν είναι μόνο η Πλάκα πανέμορφη αλλά και οι “φτωχοί συγγενείς” της γύρω τριγύρω!
Ένας από αυτούς είναι η αγαπημένη μου Πλατεία Αυδή, κάπου στο εξωτικό Μεταξουργείο! Πέντε λεπτά περπάτημα από το μετρό και πολύ κοντά στη δουλειά μου!
Τώρα, αν είσαι πολύ κυριλέ, δε θα σ’ αρέσει. Χρειάζεται να κυλάει μέσα σου λίγη ούρμπανστάιλιτιδα με μπόλικο αρτιστίκ πασπάλισμα για να γουστάρεις τη φάση!
Είπα αρτιστίκ προηγουμένως, γιατί όντως υπάρχει διάχυτη μια καλλιτεχνική αύρα στην περιοχή!
Υπάρχουν θέατρα γύρω γύρω και όχι της πλάκας, αλλά θέατρα με ιστορία και υπέροχες παραστάσεις. Το πιο γνωστό είναι εκείνο της Βαγενά.
Επίσης εκεί βρίσκεται κι η Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, ένα ωραιότατο νεοκλασικό κτίριο! Η είσοδος στην πινακοθήκη Χ καιρό πριν, ήταν δωρεάν. Περνώντας απέξω κάνοντας τη βόλτα μου, ρώτησα έτσι στο χαλαρό τον κύριο στην πόρτα και μου είπε ότι μπορώ να περάσω ελεύθερα!
Πρωταγωνιστής από τα καφέ- μπαρ που διαθέτει η πλατεία είναι αδιαμφισβήτητα ο διάσημος «Μπλε Παπαγάλος» και μπορεί την πρώτη φορά να πήγα γιατί με “τράβηξε” το όνομα της Μποφίλιου, αλλά τις επόμενες πήγα γιατί με “κέρδισε” το μαγαζί!
Έχω λιαστεί καθισμένη στα τραπεζάκια του ουκ ολίγες φορές, έχω πιει λεμονάδες, καφέ, σοκολάτες ροφήματα, ποτάκια, όλο τον κατάλογο!
Η διακόσμησή του, εξαιρετικής αισθητικής, είναι ακριβώς το στιλ που μ’ αρέσει, βίνταντζ, ρετρό, νοσταλτζίκ!
Αυτό που επίσης μ’ αρέσει, είναι το διπλανό μαγαζί –δε θυμάμαι όνομα- με την κρυμμένη αυλή. Μέχρι πρόσφατα, αν δεν το ξερες, δεν έμπαινες. Τώρα που ξαναπήγα είδα ότι το φτιάξανε και είναι πανέμορφο!
Εκτός από μπαροκλάμπ έχει και μέρη για φαγητό, μμμμμ, «Σεϋχέλλες» ή «Μπαχάμες» το λένε το μαγαζί που θέλω να προτείνω; Πάντα το μπερδεύω το όνομα, αν και νομίζω ότι πρώτα ονομάζόταν έτσι και μετά γιουβέτσι.
Σε κάθε περίπτωση, το πιο γνωστό ταβερνάκι της περιοχής είναι «το Αυγό του κόκορα», πιστεύω ότι αυτό –τουλάχιστον- ακουστά το έχουν όλοι!
Αν λοιπόν προσπεράσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα γύρω στενάκια που είναι βρόμικα και κατουρημένα, γεμάτα κόκκινα φωτάκια, και εμ, τους «θαμώνες» στα πεζοδρόμια, θα βρεθείς σε μια πλατεία –διαμαντάκι!
Ντάξει, αν είναι βράδυ προσέχεις λίγο –πολύ- παραπάνω αν περπατάς από τα γύρω στενά μέχρι την πλατεία, ειδικά αν δεν είσαι με παρέα!
Το Γκράφιτι της κεντρικής εικόνας είναι ολοκαίνουριο, το λάτρεψα και μου θύμισε το “το φιλί“, το αγαπημένο μου ποίημα της Κικής Δημουλά.
«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο».
Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται
όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το
ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια μισό η άλλη
κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.
Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο.
Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση
άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.»
About Author

