
Έχεις δικαίωμα να μην είσαι καλά
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό κορίτσι που είχε χάσει πρόσφατα τον μπαμπά του, ζητήθηκε να κάνει μια ζωγραφιά κι εκείνο αποτύπωσε πάνω στο λευκό χαρτί πολλά χρωματιστά λουλούδια. Και λουλούδια και πολλά και χρωματιστά. Ζωγράφισε κάτι τόσο χαρούμενο κι αισιόδοξο σε περίοδο που θα πρεπε λογικά να πιάσει αποκλειστικά τους μαύρους μαρκαδόρους και να τα μπογιατίσει όλα μαύρα κι άραχνα.
Υπάρχει κόσμος λοιπόν, που έχει την τάση να αποφεύγει να νιώσει τη στενοχώρια και ν’ αναβάλλει τη θλίψη για μετά, αργότερα, ποτέ. Τη χαρά τη νιώθει με όλο του το «είναι», τη ρουφάει ως το μεδούλι, οτιδήποτε όμως ζορίζει το βάζει σε ένα κουτάκι και το στοιβάζει μαζί με άλλα δυσάρεστα κουτάκια στην αποθήκη, ξεχνώντας συνειδητά ότι είναι εκεί και κρύβοντας τα από τους υπόλοιπους γύρω του.
Άλλωστε η ζωή είναι πολύ μικρή κι απρόβλεπτη για να κολλάει κανείς με την μπάλα στα δυσάρεστα. Όσο δεχόμαστε αυτά που μας επιφυλάσσει η «μοίρα» κι επιλέγουμε να εφιστάμε την προσοχή μας στα ευχάριστα, τόσο καλύτερα για εμάς και κατά συνέπεια και για τους γύρω μας.
Αυτή η λογική είναι υγιής και σωστή, αρκεί να υπάρχουν και κάποια όρια. Μέτρον άριστον, που λέγανε κι οι αρχαίοι. Βεβαίως και να προχωράμε παρακάτω. Την ώρα όμως που μας συμβαίνει το δυσάρεστο δεν κερδίζουμε τίποτα με το να στρουθοκαμηλίζουμε και να μην το αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι υγιές να κάνουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Πρέπει να μας αγκαλιάσουμε, να μας φροντίσουμε, να κλάψουμε, να ασχοληθούμε με αυτό που μας συμβαίνει και τότε να προχωρήσουμε με σταθερό βήμα παρακάτω.
Και οκ, κρίση έχουμε, νοήμονες άνθρωποι είμαστε, στα πολύ σοβαρά θα ασχοληθούμε περισσότερο, στα λιγότερο σοβαρά, λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση, όλα θέλουν την αντιμετώπισή τους, τηρουμένων των αναλογιών.
Όταν τρώμε αγγούρι που καθόλου δε μας δροσίζει, αντιθέτως μας ζορίζει και μας ρωτάνε «τι κάνεις;» και απαντάμε συνεχώς «μια χαρά», παραλείποντας διακριτικά τη συνέχεια της έκφρασης που είναι το «και δυο τρομάρες» είτε γιατί δε θέλουμε να φέρουμε τον άλλο σε δύσκολη θέση ή γιατί δε θέλουμε να είμαστε αχάριστοι για τα τόσα ωραία που έχουμε στη ζωή μας σε αντίθεση πιθανώς και με αυτόν που μας ρωτάει, κάποια στιγμή αυτό θα έχει επιπτώσεις. Και δε θα είναι όμορφες.
Μπορεί να χρειάζομαστε βοήθεια κι ο άλλος να μην το ξέρει για να μας τη δώσει, αφού του είπαμε ότι είμαστε μια χαρά, χωρίς τις δυο τρομάρες. Άλλωστε, γιατί να μην είμαστε καλά, σκέφτεται ο καθένας που τρώει το δικό του αντίστοιχο πράσινο λαχανικό και ζορίζεται επίσης.
Μες το μυαλό του καθενός δεν είμαστε, αλλά το σύνηθες είναι ο καθένας να θεωρεί το δικό του αγγούρι ότι είναι μεγαλύτερο και πιθανώς το δικό σου να του φαίνεται αγγουράκι τουρσί.
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι να βγάλουμε τα αγγούρια έξω και να τα μετρήσουμε. Αντικειμενικά κάποιοι τρώνε πιο μεγάλο αγγούρι από κάποιους άλλους αν και ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τα ζόρια που τραβάει ο καθένας και σίγουρα το να συλλέγουμε -ξέρωγω- πληροφορίες από τα σόσιαλ μίντια, δεν είναι έγκριτη πηγή.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βεβαίως να δίνουμε έμφαση στα καλά αυτής της ζωής, να εκτιμάμε αυτά που έχουμε και να μην ξεχνάμε πόσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση μας και να έχουνε τα προβλήματά μας, αλλά δεν είναι κακό να αισθανόμαστε χάλια, να ζοριζόμαστε, να φρικάρουμε, να κλαίμε και με τα δικά μας ποταπά θεματάκια.
Και κανείς δε δικαιούται να βγάλει τη μεζούρα να διαπιστώσει πόσο μεγάλο είναι όντως το πρόβλημα μας ή να το συγκρίνει με το δικό του, του τάδε και του δείνα.
Το ξέρουμε ότι υπάρχουν χειρότερα. Δυστυχώς πάντα υπάρχουν χειρότερα. Αυτό δεν απαγορεύει σε κάποιον να νιώθει θλίψη ή εγκλωβισμό ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα. Καμιά φορά μπορεί να μη χρειάζεται να σε σπρώξει καμιά τεράστια τραγωδία για να πέσεις κάτω, αλλά πολλές μικρές δυσκολίες, στενοχώριες, προβλήματα που βάζουν τρικλοποδίτσες και κάποια στιγμή σκοντάφτεις και βρίσκεσαι ξάπλα στο πάτωμα.
Ναι μεν, τα θέματα που έχει κάποιος, μπορεί δόξα τω Θεώ και το σύμπαν, να αντιμετωπίζονται και να λύνονται -μπορεί και όχι βέβαια- αλλά αν μέχρι να λυθούν φέρουν το χάος ή δημιουργήσουν προβλήματα αλλού, τότε και που διορθώθηκαν τα αρχικά θέματα, δώρον άδωρον.
Σε κάθε περίπτωση, ωραία να είσαι φύσει αισιόδοξος και ωραία τα λουλούδια τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα ροζ, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Καμιά φορά πρέπει πρώτα να κυλιστείς στα χώματα, να λερωθείς, να μοχθήσεις, να πάρεις και να δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται για να βγούνε και τα λουλούδια και να ζήσουν όλοι καλά κι εσύ καλύτερα.
About Author

