Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας;

«Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα;»

Θυμάστε αυτήν την ατάκα;

Οι παλιότεροι, οι «της σειράς μου», τη γνωρίζουν.

Τη λέγαμε για πλάκα κάποτε, τώρα τη λέμε σοβαρά. Πολύ σοβαρά.

Γιατί, φέραμε και φέρνουμε τα παιδιά μας σε ένα πολύ χάλια κόσμο.

Κινδυνεύουν από παντού.

Δεν ξέρουμε από πού να τα πρώτοπροφυλάξουμε.

Να τα προφυλάξουμε από τον κορώνα βάιρους;

Που καλά βαστεί, τα κρούσματα έχουν φτάσει τη στρατόσφαιρα κι η κανονικότητα αγνοείται μαζί με τις ατομικές μας ελευθερίες.

Τα μέτρα προφανώς, εκ του αποτελέσματος, δεν είναι αποτελεσματικά. Είναι που είναι ο γιαλός, αλλά σίγουρα και στραβά αρμενίζουμε.

Να τα προφυλάξουμε από τους κακούς;

Από αυτούς που μας προστατεύουν από τους κακούς;

Από τα κανάλια που μας λένε ότι αυτό που ξεκάθαρα βλέπουμε, «δεν είναι αυτό που νομίζουμε»;

Μα το βλέπουμε ρε φίλε δημοσιογράφε. Τους πιάσαμε καβάλα, πώς θα γίνει τώρα;

Είχαμε -και έχουμε- όλα αυτά τα συγκλονιστικά και τραγικά που βγήκαν (τα έγραφα εδώ) και συνεχίζουν να βγαίνουν στη δημοσιότητα, για σεξουαλικές επιθέσεις, σωματική και ψυχολογική βία, αποπλανήσεις, χειραγωγήσεις και επαναλαμβανόμενους βιασμούς σε ανήλικους από άτομα υπεράνω υποψίας, της υψηλής κοινωνίας που ενέπνεαν σεβασμό.

Σε όλα τα παραπάνω ήρθε να δέσει το γλυκό η απροκάλυπτη και χωρίς λόγο βία των αστυνομικών, μέρα μεσημέρι, όχι σε εγκληματίες, αλλά σε απλούς πολίτες, όπως είμαι εγώ κι εσύ.

Κι όχι στο Μπρονξ της Αμερικής αλλά στη Νέα Σμύρνη της Αθήνας.

Και ενώ υπάρχουν ντοκουμέντα, είδαμε όλοι το βίντεο που κυκλοφόρησε, έχουν το θράσος να κυκλοφορούν ειδήσεις στα δελτία… ειδήσεων, στην τηλεόραση αλλά και σε ιντερνετικές σελίδες ενημέρωσης, ότι πολίτες όρμησαν στα ματ.

Έχουν το θράσος, ξαναλέω, να βγαίνουν και να μας λένε ότι τα ματ δέχθηκαν επίθεση.

Ντράπηκε και η ίδια η ντροπή δηλαδή.

Πόσο ανόητους πια μας περνάνε.

Να κυκλοφορεί το βίντεο που δείχνει εξαρχής τι έγινε και να προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο.

Το μαύρο άσπρο, για να μαι ακριβής.

Δεν το διανοούμαι δηλ. Καθόταν το… το να μην πω, είμαι και οικογενειακή σελίδα, και χτυπούσε με το γκλομπ τον νεαρό, γιατί έτσι. Γιατί μπορούσε.

Και ήρθαν και ενισχύσεις.

Ο τύπος με το γκλομπ, ήθελε κι ενίσχυση από άλλα  οπλισμένα ματ εναντίον του νεαρού, που δεν αντιστεκόταν, προσπαθούσε απλώς να καλυφθεί ρωτώντας κι αυτός ξαφνιασμένος «γιατί με χτυπάς» και φωνάζοντας «πονάω».

View this post on Instagram

A post shared by Stavros Kioutsioukis (@kioutsioukis)

Και δε σταματούσαν.

ΣΟΚ ΣΟΚ ΣΟΚ.

Και  έσπρωχναν κι όποιον άλλο πολίτη, ήταν εκεί και προσπάθησε να τους σταματήσει.

Μιλάμε για κατάφωρη παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και υπάρχει περίπτωση να μείνει αυτός εκεί και η παρέα του ατιμώρητος. Τρελαίνομαι.

Δεν έχει πάτο όλο αυτό που ζούμε;

Το ένα σοκ ακολουθεί το άλλο.

Σήμερα ήταν αυτός, αύριο θα μαι εγώ κι εσύ.

Και αγχώνομαι πλέον, για τα δυο παιδιά που έφερα στον κόσμο και τους μαθαίνω το σωστό και το λάθος, πώς θα τα προφυλάξω από όλη αυτήν την κακία και παράνοια και σκατίλα.

Και αγχώνομαι και σοκάρομαι και οργίζομαι.

Οργίζομαι κι αυτό είναι ένα αίσθημα που δεν έχω ξανανιώσει.

Δεν ξέρω μέχρι πού θα φτάσει όλο αυτό. What’s next που λένε. Είμαστε πια έτοιμοι γι’ όλα.

Το κίνημα #metoo που καλεί τον κόσμο απ’ όλο τον… κόσμο, όλων των χώρων και κλάδων να πάνε κόντρα σε κάθε είδους εξουσιαστική σχέση, χωρίς φόβο, έχει ακόμα πολύ δρόμο.

Θα κλείσω αυτήν την ανάρτηση την τόσο διαφορετική από αυτές που συνηθίζω, με ένα ποίημα, απόλυτα ταιριαστό με την όλη κατάσταση.

«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».

Πάστορας Martin Niemoeller (1892-1984)

UPDATE

Την επόμενη μέρα των γεγονότων στη Νέα Σμύρνη και του παρόντος άρθρου, έγινε πορεία στην περιοχή και στην πορεία αυτήν έγιναν -εννοείται- επεισόδια, στα οποία ρίξανε έναν αστυνομικό από τη μηχανή του στο έδαφος κι από πάνω του του ρίχναν με σιδερόβεργες, καδρόνια, πέτρες, δε ξέρω τι άλλο και ο άνθρωπος αιμόφυρτος κείτονταν εκεί χτυπημένος στο κεφάλι, χωρίς να ξέρει αν θα βγει ζωντανός από όλο αυτό.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι σοκαρίστηκα και με αυτό.

Η βία φέρνει βία και προσωπικά την καταδικάζω από όπου κι όποιον κι αν προέρχεται.

Θα ξανακάνω την ερώτηση που έχω στον τίτλο του άρθρου μου. Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας. Φρίκη και βία παντού.

About Author