Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω... - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Ο Κώστας Κρομμύδας είναι πετυχημένος συγγραφέας -και ηθοποιός, αλλά τώρα μιλάμε για τα βιβλία του- που ό,τι γράφει γίνεται μπεστ σέλλερ σε χρόνο ντε τε.

Το συγκεκριμένο είναι το 12το του και το έχω υπογεγραμμένο γιατί το πήρα από το Φεστιβάλ Βιβλίου στο πεδίον του Άρεως, όπου και γνωριστήκαμε από κοντά!

Φαν φακτ, έβγαζα ασταμάτητα φωτογραφίες, βίντεο, κάλυπτα το ιβέντ σαν Blogger και μια και ήμουν στον πάγκο του, μέχρι να ‘ρθει η σειρά μου, φωτογράφιζα κι εκείνον, να μιλάει με κόσμο, να υπογράφει, να συνεννοείται με τους συνεργάτες του. Κάποια στιγμή μου λέει από μακριά «έτσι κάνεις πάντα; Βγάζεις τόσες φωτογραφίες;»

«Λέω από μέσα μου «δεν έχει δει άλλες μπλόγκερς»! Εν τω μεταξύ -με το μεταξύ, που λέει και η κόρη μου- νόμιζα ότι με είχε γνωρίσει -τι θες να πεις δεν είναι διάσημη η Νουαζέτα μου;- γιατί με είχε χαιρετήσει, αλλά εκείνος ήταν απλώς ευγενικός, τεσπά, κάπου χαθήκαμε στη μετάφραση.

Μου υπέγραψε το αντίτυπο, με βλέμμα απορίας κι ένα «τι ναφτη ρε», ενώ ίσως, πιθανά, ή και όχι, στο μυαλό του έπαιζε το σκηνικό του Μίζερι και αναβόσβηνε η ταμπέλα: He’s a famous writer. She’s his number one fan!

Και θυμόμαστε όλοι τι είχε πάθει ο συγγραφέας! Είχε σπάσει το πόδι του και βρισκόταν στη μέση του πουθενά παρέα με την σάικο θαυμάστρια! Ο του μίζερι, όχι ο κ. Κρομμυδας που ήταν περιτριγυρισμένος από μιλιούνια κόσμου στο πάγκο της Διόπτρα. Επίσης είχε δίπλα του και τη γυναίκα του, τη συγγραφέα Μαρίνα Γιώτη, η οποία μου θυμίζει την Ούμα θέρμαν αλλά για εκείνη θα μιλήσω όταν θα σας παρουσιάσω το καινούριο της παιδικό, που μόλις, μα μόλις όμως, κυκλοφόρησε!

Στο θέμα μας!

«Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω» μας τραγουδάει ο κ. Κρομμύδας, οκ, όχι ο ίδιος, η πρωταγωνίστριά του, και μας ταξιδεύει μερικές δεκαετίες πίσω, στον κόσμο της νύχτας, των παλιών ρεμπετών, εκεί στην Αθήνα του 70-80.

Δε διαλέγουμε αυτά που μας φέρνει η ζωή αλλά είναι στο χέρι μας το πώς θα αντιδράσουμε με αυτά, τι επιλογές θα κάνουμε. Καμία φορά, λάιφ ιζ ε μπιτς, μας φέρνει δώρο κοπριά. Επιλογή μας είναι να τη χρησιμοποιήσουμε για λίπασμα και να ανθίσουν μελλοντικά τα ωραιότερα λουλούδια.

Ποτέ δεν είναι το τέλος, μέχρι να ‘ρθει το τέλος. Όλα μπορούν να συμβούν, όλα. Πίστη χρειάζεται. Και προσπάθεια. Και συν Αθηνά και χείρα κινεί, να κλείσω τριτοδεσμίτικα.

Οι στίχοι του τραγουδιού «Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω, κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω» είναι του Κώστα Βίρβου και παλιά το θεωρούσα κομματάρα. Τώρα πιστεύω ότι με ψίχουλα χορταίνουν μόνο τα περιστέρια.

Πάρτε το, αν σας αρέσουν τα ρεμπέτικα, οι ιστορίες αγάπης, τα κείμενα που δείχνουν πώς η γυναικεία αλληλεγγύη κι η γυναικεία φιλία, που πολλοί λένε ότι δεν υπάρχει, σώζει ζωές!