Οδηγώντας προς το νησί των θησαυρών| Θέατρο Πόρτα - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Πονάει όλο μου το κορμί από την τσίτα!
Όταν οδηγώ, σφίγγομαι τόσο πολύ που η Σφίγγα μπροστά μου -την αρχαία λέω, αυτή της Γκίζας- είναι λες και πήρε το βότανο του Πάνου από το διήγημα με τους γειτόνους στην παραδίπλα στήλη😋 και άφηνε Free entrance την πόλη των Θηβών, χωρίς αινίγματα και σφιξίματα των περαστικών!
Πήγαμε που λέτε και είδαμε στο Θέατρο Πόρτα, το νησί των θησαυρών! (Φωτογραφικά ντοκουμέντα στο τέλος!)
Πριν από αυτό όμως, τα είχαμε δει ΟΛΑ γιατί ποιος οδήγησε ως εκεί; Ποιος; Ποιος; (ο 1-0😂) Εγώ!
Ντάξει! Τι να σας πω, ΕΒΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ! Αυτό τα λέει όλα! ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!
Είπαμε να πάρουμε λίγο θάρρος, σε όλα τα επίπεδα, αλλά το παρααύτωσα. They told the old woman to shit and she gave herself a (rectal) prolapse, που λέει και η σικάτη αυτή παροιμία, γεια σου ρε σοφέ λαέ, με τα ωραία σου!
Στο θέατρο Πόρτα, που λέτε, με πήγαιναν μικρή, ακόμα θυμάμαι την πρώτη παράσταση που είδα, ο Οδυσσεβάχ ήταν!
Στο μυαλό μου ήταν πολύ οικείος προορισμός. Τη δε Μεσογείων, την έχω σαν το σπίτι μου, λόγω της Αγίας Παρασκευής μου.
Η Αγία Παρασκευή μου όμως, βρίσκεται Μεσογείων τετρακόσια κάτι.
Το θέατρο Πόρτα βρίσκεται στο πενήντα κάτι. Μεσολαβούν 400 νούμερα! Ένα τσιγάρο δρόμος. Από τη γνωστή πλέον γλάστρα, του Πάνου!
Φτάνω λοιπόν με τα πολλά (τα πάρα πολλά, όμως, αλλά δε θέλω να πολυλογώ😂) και πρέπει να παρκάρω. Στρίβω δεξιά σε ένα στενό, το οποίο στενό ήταν μια ΑΝΗΦΟΡΑ -ΕΒΕΡΕΣΤ, και δεν του φαινόταν πριν στρίψω!
Ήμουν με δευτέρα, δεν πήγαινε, μούγκριζε, έκανε, έρανε, γλίστρησε λίγο πίσω, μου κοψε (και τη χολή, ανάμεσα στα άλλα), έβαλα πρώτη, προχώρησε.
Απ ότι διαπίστωσα, ανεβαίνοντας το Έβερεστ, δεξιά -αριστερά, – πάνω στο κεφάλι μου, ήταν παρκαρισμένα όλα τα αυτοκίνητα του λεκανοπεδίου Αττικής.
Συνέχισα ευθεία, απομακρυνόμενη από το θέατρο και φρικαρισμένη γιατι ήδη ήμουν αρκετή ώρα πίσω από το τιμόνι, και γιατί δεν ήξερα πού πήγαινα και γιατί η παράσταση ξεκινούσε από στιγμή σε στιγμή!
Και ΠΟΥ με έβγαλε ρε παιδιά… στην… ΚΗΦΙΣΙΑΣ. Οκ, σκότωσε με καλύτερα. ΆΛΛΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΒΡΕΙ.
Στρίβω αμέσως στο πρώτο στενό που είδα δεξιά μου, για να ξαναβρώ-ξαναβγώ πάλι στη Μεσογείων.
ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ, επικαλώ και το όνομά Του επί ματαίω τώρα, στο στενό, που ήταν στενό στενάκι, τα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά αμάξια, είχαν αφήσει μια λεπτή λεπτότατη λωρίδα ελευθερη να διασχίσουμε, ήταν σαν τη διώρυγα του ΣΟΥΕΖ!
Που μπορεί να μην είναι σωστό παράδειγμα, τώρα που το σκέφτομαι, μια και είναι η μεγαλύτερη διώρυγα του κόσμου, συνολικού μήκους 168 χλμ.
Ντάξει, αν δεν είχα τα παιδιά μέσα, θα χα τραβήξει χειρόφρενο και θα ήμουν ακόμα εκεί κλαίγοντας -δε χωρούσα και να ανοίξω πόρτα, να κατέβω- αλλά αφενός είχα τα παιδιά, αφετέρου η παράσταση είχε ξεκινήσει πριν 10 λεπτά.
Και ΟΧΙ, δεν ήμουν μια ώρα στον δρόμο, ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ😂😂 – ντάξει, ας κόψω κάτι- και στο τέλος τα παιδιά να μην δούνε το έργο.
Χάθηκε να έχω μια άλλη φοβία, με αυτό το παράπονο θα φύγω,
Βγήκα με τα πολλά στη Μεσογείων, άφησα το αμάξι όπως ήταν, πάνω στη λεωφόρο, δεξιά δεξιά, -εύχομαι μη με διαβάζει η τροχαία τώρα🤓- και τρέξαμε να μπούμε μέσα!
Το έργο, όπως προείπα, ήταν το Νησί των θησαυρών, πασίγνωστο, μυθιστόρημα κλασσικό, θησαυρός της λογοτεχνίας, see what I did there?
Έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη βδομάδα κι απευθύνεται σε παιδιά από 5 ετών! Εγώ που είμαι 45, πλέον και με τη βούλα, ξετρελάθηκα!
Εν τω μεταξύ πρώτη φορά βλέπω ηθοποιούς να λένε τόσο γρήγορα τα λόγια τους!
Μιλούσαν πιο γρήγορα κι από μένα, που μιλάω σαν να μεταδίδω ποδοσφαιρικό αγώνα, όπως μου έλεγε ο παππούς μου!
Προσωπικά, ξεχώρισα τον Λόρδο. Όλοι τους όμως ήταν φοβεροί, μη μου στενοχωρηθεί το υπόλοιπο καστ! Απλώς ο Λόρδος ήταν όλα τα λεφτά! Δεν ξέρω και το όνομά του για να σας το πω! Να ναι καλά, γέλασα πολύ, σε καλό να μου βγει!
Συγχαρητήρια για τη σκηνοθεσία και τη διασκευή στον Θωμά Μοσχόπουλο! Ο άνθρωπος έχει χιούμορ και αυτό βγαίνει παραέξω!
Και τα σκηνικά ήταν σούπερ! Η κόρη μου πολύ ήθελε να ανέβει στη σκηνή, να κάνει τα ακροβατικά της, να κρεμαστεί από την ανεμόσκαλα και τα διάφορα!
Ο γιος μου πάλι θαύμαζε την ισορροπία των ηθοποιών στην τραμπάλα του πλοίου, τον φωτισμό και τα μουσικά όργανα!
Οι ηθοποιοί, δέκα τον αριθμό, εκτός από τις ατάκες του ρόλου τους, τραγουδούσαν και παίζαν κιθάρα, μπάντζο, μαντολίνο, φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο, κόντρα μπάσο, κρουστά, βιολί, ακορντεόν και πιάνο! ΟΥΑΟ;
Η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή, είναι βασισμένη σε πειρατικά τραγούδια του 17ου και 18ου αιώνα, με νέες ενορχηστρώσεις και επεξεργασία.
Το έργο όπως είπα είναι πασίγνωστο, δε θα αναλύσω την υπόθεση!
Ένας χάρτης θησαυρού, πειρατές, ανταρσίες, περιπέτεια και μηνύματα:
✅️Όποιος μας μιλάει όμορφα δεν είναι κατ ανάγκην καλός,
✅️τα όρια μεταξύ καλού και κακού δεν είναι πάντα τόσο ευδιάκριτα,
✅️τα ωραία λόγια και οι υποσχέσεις δεν είναι πάντα και τόσο ειλικρινή,
✅️ΚΑΙ ο πραγματικός θησαυρός δεν βρίσκεται στα πλούτη, που θα έλεγε κι η δασκάλα του Ξεχωριστού Μέλλιου!
Το απόλαυσα, ξέχασα και το άγχος της οδήγησης, Μεσογείους, Κηφησίες και ανηφόρες ανηφορένιες!
Τα ξαναθυμήθηκα όταν έπρεπε να επιστρέψουμε, αλλά θα βάλω μια τελεία τώρα, γιατί το κείμενο μας βγήκε μεγαλύτερο από τα διηγήματα που γράφω!