
Του ανθρώπου σου η χαρά, δυο φορές χαρά σου
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις και να νιώθεις εκείνους που αγαπάς χαρούμενους. Όταν οι πιο δικοί σου άνθρωποι λάμπουν από χαρά γιατί κατάφεραν κάτι, πήραν καλά αποτελέσματα, είχαν μια επιτυχία, τους χαμογέλασε η τύχη ρε αδερφέ, λάμπεις κι εσύ αυτόματα, χωρίς να το σκεφτείς. «Κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου», που λέει κι η έκφραση. Αυθόρμητα χαμογελάς, αγαλλιάζει το μέσα σου, χαίρεσαι με την χαρά τους. Θετική ενέργεια, vibes, όλα μαζί παρασύρουν σε μια ευτυχισμένη δίνη!
Είναι εκείνοι καλά; Είσαι κι εσύ! Μικροσκοπικά, αόρατα σωματίδια αισιοδοξίας στροβιλίζονται στον αέρα, τα εισπνέεις και εκπνέεις ευτυχία. Γιατί αυτό είναι ευτυχία, η συλλογή χαρούμενων στιγμών. Σε παρασύρει ο χαρούμενος άνθρωπος, πόσο μάλλον αν τον αγαπάς κιόλας. Αν το χαμόγελο είναι μια φορά μεταδοτικό, η χαρά είναι δύο.
Ακόμη και «πεσμένος» να είσαι, αν ακούσεις καλά νέα για κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο, θα «ανέβεις». Γιατί οι δικοί σου άνθρωποι, είναι εσύ. Η οικογένεια, ο/ η σύντροφος, οι φίλοι σου, όσους έχεις δίπλα σου και μοιράζεσαι τις μέρες και τις νύχτες σου, χαρούμενες ή λυπημένες, είναι κομμάτι σου, είναι η ζωή σου. Συνέπεια αυτού, όταν συμβαίνει κάτι καλό σε κάποιον δικό σου και στο λέει, είναι σαν να σου συνέβη κι εσένα. Συγκοινωνούντα δοχεία, ένα πράγμα. Θυμήσου πώς αντέδρασες όταν κάποιος από τους αγαπημένους σου ανθρώπους, σου ανακοίνωσε ότι πήρε πτυχίο / τον προσέλαβαν στη δουλειά που ήθελε / θα αποκτούσε παιδί.
Χαρά μοιρασμένη, είναι διπλή χαρά. «Η χαρά που δεν μοιράζεται πεθαίνει νέα», το ‘πε και η Anne Sexton, που τα ‘λεγε ωραία, ολόκληρο Pulitzer κέρδισε η γυναίκα. Ο άνθρωπος άλλωστε, όπως γράφαμε και στην έκθεση ιδεών κάποτε, είναι κοινωνικό ον. Κανένας άνθρωπος μονάχος και μαγκούφης δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Όλοι θέλουνε να ανήκουνε κάπου, να υπάρχουν άνθρωποι γύρω τους που τους νοιάζονται και τους αγαπούν, άνθρωποι με τους οποίους μπορούνε να μοιραστούνε ό,τι καλό τους συνέβη και να χαρούν μαζί τους.
Εκείνοι που δε μοιράζονται το καλό νέο, που το κρατάνε μυστικό από φόβο μη γρουσουζευτεί, το ματιάσουν, τους ζηλέψουν, χάνουν τη μισή χαρά. Αν δεν ανακοινώσουν τα ευχάριστα, να χοροπηδήσουν μαζί τους ως το ταβάνι τα αδέρφια τους- αλήτες -πουλιά, οι φίλοι και σύντροφοι, να φωνάξουν όλοι μαζί «γιούπι», να βγούνε, πιούνε, γελάσουνε, να το γιορτάσουν, πώς στο καλό χαίρονται τότε; Στα βουβά;
Βουβός είναι ο πόνος, η χαρά πρέπει να ζητωκραυγάζεται. Έτσι της αρμόζει! Δυνατά, φωναχτά, τρανταχτά, να μοιράζεται με τους οικείους και να θεριεύει. Τίποτα λιγότερο από αυτό. Τσιγγουνιές στη χαρά; Λες και τυχαίνει κάθε μέρα να ακούει κανείς καλά νέα ή να δέχεται χαρούμενα μαντάτα και δε χρειάζεται να το κάνει και μεγάλο θέμα.
Και ξέρεις και κάτι; Δε χρειάζεται να περιμένεις πότε η μοίρα / το σύμπαν /η τύχη θα δωρίσει στους ανθρώπους της ζωής σου ένα χαμόγελο. Μπορείς να το προκαλέσεις και μόνος σου, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι, ένα μόνο σύμπαν, δεν προκάμει, καταλαβαίνεις… Άσε που αν είσαι εσύ η πηγή χαράς τους, αυτή επιστρέφει πίσω σε σένα, σαν μπούμεραγκ, με την καλή έννοια.
Κάνε τους αγαπημένους σου ανθρώπους να λάμψουν σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μην τους βάλεις φωτάκια, κάνε τους χαρούμενους. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει. Ένα τηλεφώνημα, ένα σημείωμα, μια έκπληξη χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αφορμή, είναι ικανά να φτιάξουν το κέφι του άλλου και δεν απαιτούν και πολύ από τον χρόνο σου.
Πόσο παίρνει να πεις μια καλή κουβέντα, να κάνεις μια κίνηση, που να λέει «σε σκέφτηκα, σε αγαπώ»; Μια αγκαλιά πολλές φορές είναι κάτι παραπάνω από αρκετή και έχει και πολλαπλές ιδιότητες. Μπορεί να θεραπεύσει, παρηγορήσει, ηρεμήσει, δώσει δύναμη, πανηγυρίσει, ερωτοτροπήσει. Άλλωστε, πάντα βρίσκεις χρόνο για εκείνους που ενδιαφέρεσαι.
Ρώτα αν όλα είναι καλά, αν μπορείς να βοηθήσεις σε κάτι κι ας δείχνουν ότι δεν έχουν την ανάγκη κανενός. Δείξε ότι είσαι διαθέσιμος και «εκεί» για εκείνους. Έχεις τη δύναμη να τους φτιάξεις τη μέρα αν πήγαινε στραβά ή αδιάφορα ως εκείνη τη στιγμή, να τους κάνεις να χαρούν. Είναι ωραίο να νιώθουν οι δικοί σου άνθρωποι ότι τους σκέφτεσαι, τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι. Δεν είναι αυτονόητο και πρέπει να γίνεται με τρόπο που να το καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζονται διερμηνέα.
Υπάρχει κόσμος που αγαπάει και νοιάζεται με ένα δικό του τρόπο και νομίζει ότι είναι αρκετό. Όχι καλέ μου άνθρωπε, αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, θα πρέπει να κάνεις την υπέρβαση. Δεν είναι αρκετό και δεν έχει και νόημα το ενδιαφέρον σου, αν δεν μπορεί να το καταλάβει ο ενδιαφερόμενος. Χαμένος στη μετάφραση, κανείς δεν έλαμψε από χαρά.
Αυτά που λες! Και ζούνε οι άνθρωποι που αγαπάμε καλά και εμείς καλύτερα.
About Author
