
Για μια θέση στο τραίνο
Τις προάλλες, έτρεχα κλασσικά το πρωί σαν την τρελή να προλάβω το τραίνο. Τι κι αν έτρεξα –σε ανηφόρα παρακαλώ- τι κι αν ανέβηκα δυο- δυο τα σκαλιά του σταθμού, τσάμπα το λαχάνιασμα, το τραίνο έφυγε σφυρίζοντας μου κλέφτικα, τη στιγμή που πάτησα και το δεύτερο πόδι μου στην πλατφόρμα.
Έσκασα. Έσκασα απ’ τη στενοχώρια μου που δεν μπόρεσα να κρεμαστώ και γω σαν τσαμπί σταφύλι στην πόρτα του τραίνου, λες και ήμουν στη Βομβάη και όχι στην Αθήνα. Διότι ήταν ασφυκτικά γεμάτο, δηλαδή κι ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να είχα φτάσει, και να το είχα προλάβει, δεν ξέρω αν θα ήταν και πρέπον να κολλήσω πάνω στον άνθρωπο που ήταν χαλκομανία στο τζάμι της πόρτας.
Όπως έμεινα στην πλατφόρμα και σκεφτόμουν ότι το επόμενο θα περάσει σε κάνα δεκάλεπτο και θα αργήσω και στη δουλειά μου και «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και τα σχετικά αγχωτικά με συνοδεία φυσήματος – ξεφυσήματος, τσουπ, εμφανίστηκε το επόμενο. Στο δίλεπτο. Και ήταν άδειο. Και μπήκα μέσα κυρία και επέλεξα και σε ποια θέση θα καθίσω.
Και τσάμπα φυσούσα – ξεφυσούσα πριν λίγο και τσάμπα αγχώθηκα. Και σκέφτηκα ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει για τις σχέσεις.
Πολλοί κάνουμε τα πάντα, κυνηγάμε αυτόν τον ένα ή τη μία, που δε μας έχει πρώτους στη λίστα των προτεραιοτήτων του ή που δεν τσουλάει το θέμα αβίαστα και αβασάνιστα. Ζοριζόμαστε και επιμένουμε και θέλουμε κει ρε παιδί μου, να στριμωχτούμε κι εμείς, να βρούμε μια τρύπα να τρουπώσουμε στη ζωή του και είμαστε και χαρούμενοι, όταν το καταφέρουμε. Το θεωρούμε μεγάλη επιτυχία. Γιατί «αν παραμείνουμε στην πλατφόρμα, ποιος ξέρει πότε, κι αν, θα περάσει το επόμενο». Προτιμότερο να είμαστε σαρδέλες.
Ε, όχι. Να μη θεωρούμε κι επιτυχία τη σαρδελοποίηση.
Κι αν ανεβήκαμε για τον χ ψ λόγο, σε ένα τέτοιο …άβολο τραίνο, στο οποίο είμαστε «φιλιούνται – αγκαλιάζονται» με ένα σωρό αγνώστους, ας κατέβουμε μια ώρα αρχύτερα.
Το μυστικό είναι να παραμείνουμε στην πλατφόρμα με ή χωρίς εισαγωγικά. Και θα περάσει κάποιο άλλο, μπορεί να μην αργήσει και μπορεί να είναι και καλύτερα. Ας μην τα βάφουμε σκούρα κι ας μην κάνουμε προβλέψεις, γκρι – μαύρης απόχρωσης, με δυσοίωνα «θα» . Ας περιμένουμε αυτό στο οποίο θα χωράμε και θ’ απολαύσουμε και το ταξίδι.
Γιατί, όπως ξέρουν οι πάντες, σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός. Είναι και το ταξίδι. Αν είναι να φτάσουμε κάπου που πιστεύουμε ότι ΘΑ είναι ωραία, -νάτο πάλι το «θα»-, και να ‘χουμε βγάλει τα σωθικά μας σ’ όλη τη διαδρομή, ας πάμε πάσο.
Πάσο από την ταλαιπωρία.
Μην ασχολείστε με το τραίνο που δε χωρέσατε και μόλις έφυγε από την αποβάθρα ή για το άλλο, που πάτε να μπείτε ενώ βρίσκεται «εν κινήσει». Εκτός του ότι είναι και επικίνδυνο, δεν είναι αυτό το τραίνο σας. Σας το λέει μια σιδηροδρομικός.
About Author

