
Η κοντινή απόσταση ευνοεί τις φιλίες
Στην αγαπημένη μου σειρά, που ήταν νια και -δε- γέρασε, «Τα φιλαράκια», οι πρωταγωνιστές, φίλοι κολλητοί, μένανε στην ίδια πολυκατοικία, σε αντικριστά διαμερίσματα, συγκατοικούσαν.
Οκ, η Φοίβη, έμενε τυπικά αλλού, ωστόσο ήταν συνέχεια στα διαμερίσματα των φίλων της.
Είμαι σίγουρη ότι υπήρχε μια οδοντόβουρτσα της στο μπάνιο τους, ένα ζευγάρι εσώρουχα και μια αλλαξιά σε κάποιο συρτάρι κι ότι διανυκτέρευε πολλές φορές στον καναπέ τους.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ρος που ανάμεσα σε γάμους και διαζύγια είχε νοικιάσει διαμέρισμα στην απέναντι πολυκατοικία,
Τι ονειρεμένο σκηνικό, να μένουν οι φίλοι τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο, να μπορούν να βρίσκονται όποτε το θέλουν και να μη χάνουν χρόνο με τα κανονίσματα και τα σουρταφέρτα.
Πόσο ιδανικά θα ήταν να μένουμε με τις φίλες μου σε διαμερίσματα της ίδιας πολυκατοικίας ή έστω, άντε να συμβιβαστώ, να μένουν στην απέναντι.
Μα βλεπόμαστε χωρίς να τραγουδάμε «Το Σάββατο μπορείς; Όχι, όχι. Την Κυριακή μπορείς; Μπορώ, μπορώ, αλλά δεν μπορώ εγώ…» ούτε να περνάνε “αιώνες” μέχρι να καταφέρουμε να συντονιστούμε, λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου.
Ο λόγος που οι περισσότερες φιλίες δημιουργούνται σε νεαρή ηλικία, είναι ο χρόνος. Υπάρχει άφθονος για να αφιερώσεις, να επενδύσεις, να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να αποκτήσεις συνοδοιπόρους στη ζωή, για να είναι αυτή πιο ωραία.
Διότι μεγαλώνοντας, οι ώρες που περνάμε στον χώρο εργασίας μας, τα πήγαινε – έλα σε αυτήν, η οικογένεια που δημιουργούμε, τα παιδιά μας κι οι ενήλικες γενικότερα υποχρεώσεις που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, μπαίνουν σε προτεραιότητα και καταλαμβάνουν σχεδόν όλο τον χρόνο μας.
Κι αν ο φίλος μας δε μένει όχι στην ίδια πολυκατοικία και γειτονιά, αλλά στην ίδια περιοχή, μαύρα μάτια κάνουμε για να τον συναντήσουμε. Ακόμη και δύο ώρες ελεύθερες να ‘χουμε, δε φτάνουν και για τα πηγαινέλα και να προλάβουμε να πούμε και δυο κουβέντες σαν άνθρωποι.
Άσε που αν σερνόμαστε από την κούραση, γιατί δουλέψαμε πολύ / δεν κοιμηθήκαμε καλά / έχουμε συσσωρευμένη κούραση μηνών, δύσκολα μόλις μπούμε σπίτι μας σπιτάκι μας θα ξαναβγούμε για να οδηγήσουμε πάλι για ένα σφηνάκι συνάντησης.
Ο χρόνος για να δούμε τους φίλους μας συρρικνώνεται και γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχουν γερές βάσεις από πριν. Γιατί, η φιλία, όπως και κάθε είδους σχέση, θέλει τη φροντίδα της, την αγάπη και την προδέρμ της για να συντηρηθεί.
Η κοντινή απόσταση σημαίνει περισσότερος χρόνος «μαζί».
Το κάνει μακράν πιο εύκολο. Υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούμε στο επιτόπιο για ένα γρήγορο καφέ, να πεταχτεί ο ένας στο σπίτι του άλλου ακόμη και να συναντηθούμε τυχαία στον δρόμο ή στο σούπερ μάρκετ στον πάγκο με τα τυριά.
Μέχρι και να κάνουμε μια δραστηριότητα μαζί, πιχί, να ξεκινήσουμε γυμναστήριο, να γίνουμε και κορμάρες, θα ήταν εφικτό αν μέναμε κοντά.
Όταν μένουμε σε διαφορετικές περιοχές τα παραπάνω δεν είναι επιλογή.
Η απόσταση επηρεάζει τις φιλίες! Αυτή είναι η αλήθεια.
Η κοντινή τις ευνοεί, η μακρινή τις βάζει στον πάγο.
Δε βλάπτει βέβαια ο πάγος, όταν έχεις ένα ωραίο κοκτέιλ φιλίας, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος, αν παραξεχαστείς να πιεις, να στο αραιώσει, και να μην έχει την ίδια ακριβώς γεύση που είχε εξαρχής.
Χρειάζεται να είμαστε εκεί και να πίνουμε γουλίτσες ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Η τεχνολογία είναι με το μέρος μας, μας φέρνει κοντά, είναι φίλη μας κι αυτή! Μεσολαβεί για να μιλάμε και να βλέπουμε ταυτόχρονα και τις φάτσες μας.
Χρησιμοποιώντας την, είμαστε ενημερωμένοι ανά πάσα στιγμή για ό,τι συμβαίνει στη ζωή των φίλων μας in real time. Δε χάνουμε επεισόδια, να τα μάθουμε στην επανάληψη, αν τα παίξει η τιβί.
Στα σημαντικά γεγονότα, γενέθλια, γιορτές, πάρτι των παιδιών μας, δηλώνουμε φυσική παρουσία, βρέξει- χιονίσει. Τίποτα δεν αφήνουμε να μας εμποδίσει να είμαστε στις μεγάλες στιγμές των φίλων μας, στις χαρές τους αλλά και στην ανάγκη τους.
Βρίσκουμε ή δημιουργούμε κι άλλες ευκαιρίες να συναντηθούμε και το βασικότερο, δείχνουμε και δηλώνουμε ότι θέλουμε να βρεθούμε με τον άλλο, κι ας είναι δύσκολο. Κι ας το γνωρίζει κι ο ίδιος. Άλλωστε και σε εκείνον δύσκολο είναι, αλλιώς θα ήταν συνέχεια μαζί μας.
Μην τον κάνουμε να σκεφτεί σε στιγμή αδυναμίας ότι μας «έχασε» ή τον «ξεχάσαμε». Ένας κουρασμένος άνθρωπος, είναι πιθανό να κάνει μαύρες σκέψεις. Κι οι ενήλικοι άνθρωποι, είναι συχνά σωματικά και ψυχολογικά κουρασμένοι.
Όσο νιώθουμε ότι μας υπολογίζουν κι είμαστε σημαντικοί στη ζωή τους, κι ας βλεπόμαστε πιο σπάνια από ότι αν μέναμε εντός εκτός κι επί τα αυτά, το κοκτέιλ παραμένει το ίδιο απολαυστικό, όπως το πρωτοπαραγγείλαμε.
Στις φιλίες που βρίσκονται κοντά και μακριά μας! Cheers!
About Author

