Και όταν πιάνω το τιμόνι!

Καλα τα λεει η Βουγιουκλάκη στο ομώνυμο τραγούδι!

Χθες πήρα τη μεγάλη απόφαση. Να δοκιμάσω να πάω σε σπίτι φίλης, απόστασης 12′, από το δικό μου σπίτι, με το αυτοκίνητο. Το σκεφτόμουν όλη μέρα, αν θα πάρω ταξάκι ή να το δοκιμάσω να οδηγήσω μια και ήταν τόσο κοντά.

Σκέφτηκα ότι ακόμα και αν «χαθώ», κάτι που δεν πίστευα ότι όντως μπορεί να συμβεί, ο οποιοσδήποτε δικός μου, θα μπορούσε να έρθει να με πάρει εύκολα, μια και θα ‘μουν δίπλα και όχι κάπου μακριά. Εννοείται ότι σαν συνοδηγός, δεν είχα προσέξει ποτέ τον δρόμο. Άλλωστε για το συγκεκριμένο σπίτι, μέχρι να  προσέξω τη διαδρομή, είχαμε ήδη φτάσει! Μου είπαν ότι θα κατέβαιναν να το παρκάρουν, οπότε μπήκα στο αυτοκίνητο.

Που λέτε, το gps έδειχνε 11- 12 λεπτά διαδρομή και μου έδινε δύο επιλογές. Η μία επιλογή αφορούσε σε  μια ευθεία τεράστια, τη κεντρική λεωφόρο της περιοχής μου, που απλά θα έπρεπε να στρίψω δεξιά σε κάποιο σημείο. Σε αυτό το σημείο, όταν θα έστριβα με το καλό, βρισκόταν μία πολύ απότομη ανηφόρα / κατηφόρα, ως το σπίτι της φίλης, οπότε είπα να το αποφύγω και να πάρω την κουρτίνα νούμερο δύο.

Στη δεύτερη επιλογή, θα έπρεπε να στρίψω πιο νωρίς στην κεντρική λεωφόρο και να κάνω αριστερά σε ένα στενάκι. Θα έκοβα τη κυκλοφορία από το αντίθετο ρεύμα, για να περάσω απέναντι αλλά άξιζε το άγχος, γιατί αυτό το στενάκι θα με έβγαζε ντουγρού σε μια μεγάλη εκκλησία που είχα για σημάδι, στην οποία θα πάρκαρα κι από κει θα πήγαινα με τα πόδια στο σπίτι της φίλης. Η δεύτερη επιλογή φάνηκε πιο ελκυστική, κυρίως επειδή δεν είχε ανηφόρα το σενάριο, οπότε και την επέλεξα.

Λοιπόν, να μη μακρηγορώ, αυτό το στενάκι, δεν ήταν το στενάκι που νόμιζα, ήταν το ακριβώς επόμενο και καμιά φορά ένα πάνω, ένα κάτω έχει τεράστια σημασία.

Στρίβω, βλέπω ότι η οδός δεν έχει το όνομα της εκκλησίας και με ζώνουν τα φίδια. Αρχίζω να ανεβαίνω τον δρομο με την καρδιά μου σφιγμένη, γιατί κατάλαβα εξαρχής ότι δε θα βρισκόμουν σε καμία εκκλησία κι άντε βρες το σπίτι της φίλης.

Στο άγχος μου προστέθηκε ότι είχε ξεκολλήσει το Ν από το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου και οδηγούσα άνευ, το οποίο Ν μου δίνει μια σιγουριά ότι οι άλλοι με προσέχουν ή ότι θα έχουν ανοχή αν κάνω καμιά βλακεία.

Τέλος πάντων, αυτο λύθηκε σχετικά εύκολα, σε κάποιο δρόμο που είχε άπλα, σταμάτησα στην άκρη με αλάρμ, και το ξανάβαλα στη θέση του!

Έβαλα και το gps να ακούγεται πιο δυνατά και προσπάθησα να βρω το σπίτι της φίλης.

Η αρχική διαδρομή των 12′, είχε φτάσει το μισάωρο κι εγώ ακόμα ανέβαινα, κατέβαινα, έστριβα δεξιά, έστριβα αριστερά, ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες του gps, που μάλλον δεν είχε ιδέα κι αυτό πώς να με οδηγήσει.

Κάποια στιγμή έφτασα και σε ένα αδιέξοδο δρομάκι, αλλά ευτυχώς εντόπισα εγκαίρως την ταμπέλα, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κάνω κι όπισθεν και ήταν πολύ στενό το… στενάκι, με παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά και σύμπαν λίγο έλεος κάπου.

Εκείνη τη στιγμή είπα ότι ήρθε η ώρα να πάρω τη βοήθεια του κοινού.

Ρωτάω τις πρώτες δύο κοπέλες που συνάντησα στο δρόμο, μου λένε οδηγίες, τις ακολουθώ, με βγάζουνε στο πουθενά.

Ρωτάω μια άλλη κυρία που συνάντησα πιο κάτω, αυτή δεν είχε καν ακουστά την εκκλησία που της έλεγα.

Κι οδηγούσα κι έκανα κύκλους και νύχτωνε και δεν ήξερα πλέον πού είμαι ή πώς να γυρίσω σπίτι και με έπιασε ένας πανικούλης που εξέφρασα σε υψηλά ντεσιμπέλ στον φουντουκομπαμπά και τέτοια όμορφα πράγματα.

Συνεχίζω τις προσπάθειες, ρωτάω έναν κύριο, μου λέει κι αυτός το μακρύ του και το κοντό του,  με βγάζουν και αυτά κάπου άσχετα και σκέφτομαι ως εδώ και μη παρέκει, θα τελειώσει κι η βενζίνη στο τέλος, τραβάω χειρόφρενο.

Εκεί που ήμουν έτοιμη να καλέσω ταξί, είπα να δοκιμάσω να ρωτήσω άλλη μια κυρία που βρέθηκε εκείνη την ώρα μπροστά μου, μπας και.

Μου είπε η συμπαθέστατη κυρία, καλά να είναι όπου κι αν είναι τώρα, ότι πάω εντελώς ανάποδα κι ότι αν κάνω επιτόπου στροφή, στο τέλος του δρόμου αυτού κι αμέσως αριστερά, θα βρω την εκκλησία που ψάχνω.

Αμφιταλαντεύτηκα λίγο αν πρέπει να την ακούσω την κυρία που μου έδινε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από το gps και τον προηγούμενο κύριο, και τελικά αποφάσισα ότι why not, λίγα χιλιόμετρα ακόμα.
Και ω ναι, ακριβώς πίσω μου, στην αντίθετη κατεύθυνση, όπως είπε η καλή κυρία, βρήκα την εκκλησία. Μου ήρθε να κλάψω από χαρά. Να ‘ναι καλά η γυναίκα!

Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.

Εκεί που πάρκαρα- και άνετα μάλιστα- μπροστά στην εκκλησία και ετοιμαζόμουν να κατέβω, ακούω το gps, το οποίο είχα ξεχάσει να κλείσει και βρήκε την ώρα να μιλήσει, να μου λέει: «σε 2′ φτάσατε στον προορισμό σας», και μια και θυμόμουν και η ίδια, οτι το σπίτι είναι κάπου εκεί, παίρνω τη λάθος απόφαση να ξεπαρκάρω και να πάω στο «σε 2′ φτάσατε στον προορισμό σας» με το αυτοκίνητο. Μη με ρωτάς γιατί το έκανα αυτό. Δεν ξέρω.

Τα 2′ έγιναν 15′, μια άλλη κοπέλα που σταμάτησα για οδηγίες μου είπε ότι δεν υπάρχει πια η οδός που ψάχνω κι ότι έχει μετονομαστεί αλλιώς και το αποκορύφωμα ήταν οταν αντίκρισα και διέσχισα την τεράστια ανηφόρα, την οποία εξαρχής ήθελα να αποφύγω, στην επιλογή 1 του gps! Εκεί πια έσπασα.

Πάρκαρα για να ηρεμήσω και πήρα τη φίλη να της πω, ότι θα προσπαθήσω να γυρίσω σπίτι μου, ότι δεν ξέρω πού είμαι, ποια είμαι και τι θα απογίνω, δεν μπορώ  με τίποτα να βρώ το σπίτι της και τα λέμε μια άλλη φορά.

Με ρώτησε πού είμαι για να έρθει ο άντρας της να μου δείξει τουλάχιστον τον δρόμο προς το σπίτι μου κι όταν της είπα που είμαι, άρχισε να γελάει γιατί το σπίτι της βρισκόταν στην οδό που έψαχνα -και που δεν είχε μετονομαστεί – γωνία με τον δρόμο που είχα παρκάρει. Οπότε, ήρθε μεν ο άντρας της, αλλά δεν έφυγα αμέσως, αφού έφτασα στη πηγή, ήπια και νερό!

Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, τους είπα οτι «έχει σκοτεινιάσει κιόλας, σε δύο μήνες με βλέπω να φτάνω σπίτι μου», αλλά ο σύζυγος της φίλης, είπε να μην ακούσω το gps και να κάνω αυτό που θα μου πει ο ίδιος.

Από κει που έχω παρκάρει να συνεχίσω ευθεία, στο τέλος του δρόμου δεξιά, να κατέβω οοοοολο αυτό το δρόμο που έχει το όνομα της εκκλησίας, της γνωστής εκκλησίας που σου λέω σε όλο το κείμενο, κι όταν τελειώσει αυτός ο δρόμος, στο φανάρι δεξιά και όλο ευθεία, βγαίνω στη λεωφόρο μου.

Τόσο απλά. Σε 10′ όντως ήμουν σπίτι μου. Από περιέργεια, είχα και το gps ανοιχτό. Είχε τρελαθεί να μου λέει επαναλαμβανόμενα «στρίψε αριστερά και στρίψε αριστερά», όση ώρα κατέβαινα ευθεία τον δρόμο που με οδήγησε σπίτι μου…οκ, τι να πεις!

Συμπέρασμα Νο 1:: Το gps δεν ξέρει πάντα τι του γίνεται!

Συμπέρασμα Νο 2: Αυτοί που σταματάς στο δρόμο για οδηγίες, δεν ξέρουν πάντα τι τους γίνεται, ενίοτε βγάζουν και πράγματα από το μυαλό τους, σαν τη κοπέλα που μου είπε για τη μετονομασία της οδού!

About Author

Νουαζέτα

See author's posts