Πού πήγε η γιαγιά – Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Έψαχνα καιρό ένα βιβλίο για την απώλεια, που να εξηγεί με απλά και κατανοητά λόγια την έννοια του θανάτου, ώστε να μπορούν τα παιδιά μικρής ηλικίας να την αντιληφθούν.

Το βιβλίο «Που πήγε η γιαγιά» των Εκδόσεων «Κλειδάριθμος», είναι εξαιρετικό. Με άγγιξε κι εμένα, βούρκωσα και με έπιασε η καρδιά μου γιατί κι εγώ ακόμα, η ενήλικας, δεν την έχω αντιμετωπίσει την απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Έχω κουκουλώσει τα συναισθήματά μου κάτω από το χαλί.

Αλλά το θέμα μου δεν είμαι εγώ, είναι ο γιος μου, που επτά χρονών, προχθές μου έλεγε ότι αν δει ένα πεφταστέρι, θα ζητήσει σαν ευχή να γυρίσει πίσω ο παππούς του κι η προγιαγιά του (η γιαγιά μου).

Ακόμα δεν έχει -δε θέλει- να καταλάβει την μονιμότητα της κατάστασης αυτής. Παρόλο που ήμασταν ξεκάθαροι και ποτέ δε χρησιμοποιήσαμε λέξεις όπως “κοιμήθηκε” / “έφυγε”  που μπορούν να αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν το παιδί, αλλά χρησιμοποιήσαμε το σωστό ρήμα «πέθανε».

«Όταν κάποιος πεθαίνει, δεν μπορείς να τον ξαναδείς. Δεν μπορούμε να ξαναδούμε τη «γιαγιά» γι’ αυτό μας λείπει”.

Η λέξη «γιαγιά», όπως και τα υπόλοιπα πρόσωπα που αναφέρει το βιβλίο, είναι με κόκκινο χρώμα, για να μπορούμε διαβάζοντας, να την αντικαταστήσουμε με το πρόσωπο που εμείς χάσαμε.

Το συγκεκριμένο είναι βιβλίο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας (APA) και διαθέτει στο τέλος του και σημειώσεις για τους γονείς, πώς να μιλήσουν στο παιδί τους για τον θάνατο και πώς να απαντήσουν στις ερωτήσεις του για ερωτήματα που μπορεί να προκύψουν.

Να προτείνω κι εγώ κάτι που κάναμε με τον γιο μου κι ίσως βοηθήσει και κάποιους άλλους. Επειδή η δική μας απώλεια, έγινε ξαφνικά και δεν προλάβαμε να αποχαιρετίσουμε τον άνθρωπό μας, του γράψαμε ένα γράμμα να πούμε αυτά που θέλαμε.

Και πάνω απ όλα έλεγα συνέχεια στο γιο μου «Δεν πειράζει να είσαι στενοχωρημένος ή να φοβάσαι και δεν πειράζει αν κλαις, κι η μαμά μπορεί να κλάψει», που λέει το βιβλίο μέσα.

Ούτε κρυβόμασταν, ούτε κάναμε σαν να μη συνέβη τίποτα. Και το συζητούσαμε και αυτό τον έκανε να νιώσει καλύτερα, γιατί δεν καταπίεζε τα συναισθήματα του αλλά μπορούσε να τα εκφράσει.

Από το οπισθόφυλλο:

Όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο πρόσωπο, είναι δύσκολο να βρει κανείς τις κατάλληλες λέξεις για να το εξηγήσει σ’ ένα μικρό παιδί.

Γραμμένο με ευαισθησία και εικονογραφημένο με τρυφερότητα, το βιβλίο εξηγεί με λέξεις κατανοητές την έννοια της απώλειας, καθησυχάζει το παιδί και του μαθαίνει ότι η αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ.

About Author

Νουαζέτα

See author's posts