Τα φανάρια -και η οδηγός- τρελάθηκαν!

Και που λέτε, τώρα που είμαι οδηγός :Ρ, σκέφτηκα να πάω καμιά βόλτα στη φίλη και κουμπάρα μου, να παίξουμε (τα παιδιά μας δηλ, όχι εμείς! αχαχα), που είχαμε καιρό να το κάνουμε!

Παίρνω το φουντούκι, το βάζω στο αυτοκίνητο που ήθελε τρελή μπουγάδα (θα πω παρακάτω γιατί λέω τη λεπτομέρεια αυτή!) και ξεκινάμε για διαδρομή που θεωρητικά –πάντα θεωρητικά- είναι στις δυνατότητες μου!

Μέχρι τα μέσα της διαδρομής, τα πήγαινα αρκετά καλά, με ελεγχόμενο άγχος, αν εξαιρέσουμε το φουντούκι που έβγαζε τα χέρια από τα λουριά ασφαλείας του καθίσματος του, που ήθελε να πιάσει τα παιχνίδια που του πέφτανε κάτω και που ήθελε να πηγαίνουμε “πιο δυνατά (=γρήγορα), όπως ο μπαμπάς”!

Περίπου στη πλατεία Κένεντυ στο Χαλάνδρι, παρατηρώ ένα συνωστισμό να το πω, ας το πω, από αυτοκίνητα, και εγώ όταν οδηγώ, δεν θέλω να είναι πολύ κοντά μου αυτοκίνητα εν κινήσει, θέλω τον χώρο μου (καλά, ιδανικά θα ήθελα να μην οδηγεί κανείς άλλος όταν οδηγώ, αλλά οκ, δεν είναι κάθε μέρα Αύγουστος! :Ρ)

Βλέπω ότι μάλλον ένα φανάρι έχει χαλάσει. Δεν δίνω τόση σημασία, γιατί μου κινεί την προσοχή ένα άλλο αυτοκίνητο που μάλλον ήθελε να πάει στην ίδια κατεύθυνση με μένα, αλλά μπερδεύτηκε και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα.

Μου θύμισε το ανέκδοτο του τύπου, που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και ακούει στο ραδιόφωνο: “προσοχή! ένα αυτοκίνητο έχει μπει στο αντίθετο ρεύμα!” και αυτός το ακούει και λέει “τι ένα ρε παιδιά, όλοι ανάποδα πηγαίνουν”!

Αναρωτιόμουν ‘τι θα κάνει τώρα’, συνέπασχα, την είχα έγνοια, πως θα βγεί από κεί που ήταν, περικυκλωμένη από αυτοκίνητα και ταυτόχρονα σκεφτόμουν:

«Ευχαριστώ Θεέ μου, που δεν είμαι στη θέση της».

Το επόμενο φανάρι, επίσης δεν λειτουργούσε! Εκεί άρχισα να ζορίζομαι, γιατί ξεχυνόντουσαν αυτοκίνητα απ’τά στενάκια που έτεμναν τον δρόμο μου και ήθελε πολλή προσοχή. Ε, λέω ‘έτυχε’.

Εμ δεν έτυχε, πέτυχε, γιατί και στο επόμενο φανάρι, είχαμε την ίδια ιστορία. Αφού αναρωτήθηκα για ένα δευτερόλεπτο, μήπως είχαν πρόβλημα οι φακοί επαφής μου που θέλουν αλλαγή και δεν βλέπω τι δείχνουν τα φανάρια! Τελικά το πήρα απόφαση ότι όντως δεν λειτουργεί κανένα φανάρι, σε -δεν ξέρω πόσα- οικοδομικά τετράγωνα, και οτι θα πορευτώ έτσι..

Σφίγγω δόντια, συνεχίζω τη διαδρομή και φτάνω στη πλατεία της Αγίας Παρασκευής, όπου για να στρίψω στην Μεσογείων, γινόταν το ‘έλα να δείς’. Ατελείωτα αυτοκίνητα απ’ όλα τα ρεύματα προχωρούσαν ταυτόχρονα! Λέω οκ, θα τρακάρω ή θα με τρακάρουν, το τρακάρισμα δεν θα το αποφύγω πάντως, όποτε ας χαλαρώσω να το απολαύσω, που λέει και ένα άλλο ανέκδοτο.

Τελικά, δεν τρακάραμε και η υπόλοιπη διαδρομή στο ‘πήγαινε’ δεν είχε άλλο απρόοπτο τέτοιου βεληνεκούς!

Στην επιστροφή, ήταν και σκοτάδι, ήταν και τα παράθυρα /καθρέφτες που θέλανε μπουγάδα, όπως έγραψα και στην αρχή, δεν έβλεπα τίποτα. Τα είχα κατεβάσει ως κάτω για να είμαι σίγουρη ότι βλεπω αυτοκίνητα και μηχανάκια και το φουντούκι μου έλεγε «μαμά, ο αρέας (=αέρας) μπαίνει στα μάτια μου».

Του έλεγα και εγώ «είναι για να μη ζεσταινόμαστε, λίγη υπομονή, σε λίγο πλησιάζουμε στο σπίτι μας και θα τα ανεβάσουμε».

Ε, και τι δεν έτυχε στην επιστροφή. Άτομα χαλαρά, να διασχίζουνε τον δρόμο λες και ήταν στο σαλόνι τους, λές και δεν τους ένοιαζε αν θα τους πατήσεις, τρακάρισμα μπροστά μου και να πρέπει να αλλάξω λωρίδα, ενώ είχε τρελή κίνηση, αυτοκίνητα να αλλάζουν λωρίδες, μπαίνοντας -μια ανάσα απόσταση από μένα- μπροστά μου, λές και ήμουν αόρατη κλπ κλπ. 

Μέχρι να φτάσω σπίτι δεν είχα ούτε λεπτό χαλαρότητας. Αφού μπήκα σπίτι, και το κορμί μου ήταν απ’την τσίτα, λες και είχα κανει 2 ώρες σκληρή γυμναστική.

Ναι, ναι, βεβαίως και είναι αναμενόμενα αυτά, όσο οδηγείς θα βλέπεις διάφορα και έτσι αποκτάς εμπειρία αλλά οκ, μη συμβαίνουν και όλα μαζεμένα όμως και πάθουμε overdose εμπειρίας!

Μέσα σε όλα αυτά να ‘χω και να τραγουδώ! Όχι ό,τι και ό,τι, από τα κλασσικά γνωστά παιδικά τραγουδάκια που έχω στο ρεπερτόριο μου (χοντρό μπιζέλι, πάνω στη βελανιδιά, ο μπάρμπα Μπρίλιος, κλπ κλπ), αλλά το «Μακριά στην Ισπανία, ΟΛΕ!»!

Αυτό είναι το αγαπημένο τραγούδι του φουντουκιού αυτή την εποχή! Το έμαθε στο σχολείο και δεν το γνώριζα (όπως σχεδόν και κανένα από τα τραγούδια του σχολείου, τα οποία παρεμπιπτόντως, είναι φανταστικά!) και γκούγκλαρα τους στίχους σε κόκκινο φανάρι, για να το τραγουδάμε μαζί, δυνατά δυνατά!

«Μακριά στην Ισπανία, οοοοοοολε!!! Που χει ψηλά βουνά και θάλασσα πλατιά και ο ήλιος λαμπερός και το κρασί γλυκό και κιθάρες τραγουδούν και τα πουλιά πετούν! Μακριά στην Ισπανία,ΟΟΟΟΟΟΛΕ!»

About Author

Νουαζέτα

See author's posts