Το κολάι, και όχι κολλάει, του οδηγείν! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

IMG_20160616_173052

Σίγουρα θα αναρωτιέστε, οδηγάει αυτή, δεν οδηγάει, το πήρε το κολάι ή ακόμα κολλάει! :Ρ

Ενημερώνω πάραυτα!

Που λέτε, έχω κλείσει τρίμηνο συστηματικής οδήγησης και μ’ αυτά και μ’αυτά, σαν κάπως ο εγκέφαλος να ξεκολλάει και σαν να παίρνω κάπως το κολάι! «Σαν», λέω! Αλλά και το «σαν», πολύ σημαντικό για τόσο ιδιάζουσα περίπτωση, όσο είμαι εγώ!

Αυτό το συνειδητοποίησα τις προηγούμενες μέρες του τρελού καύσωνα! Μπήκα στο αυτοκίνητο για να επιστρέψω σπίτι και αντί να νιώσω άγχος και αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα που αυξάνει τους καρδιακούς παλμούς … ένιωσα ανακούφιση.

Ποιος; Εγώ! Τι; Ανακούφιση! Για ποιο λόγο; Επειδή θα οδηγούσα, αντί να πάω με τα πόδια μέχρι το σπίτι! Έλα Παναγία μου! Τι άλλο θα δούμε σε αυτή τη ζωή!

Ένα άλλο δείγμα ότι παίρνω το κολάι σιγά σιγά, είναι ότι μπαίνω στο αυτοκίνητο και τραγουδώ τα τραγούδια που βάζει ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος το πρωί. Τα τραγουδώ, χτυπάω με ρυθμό τα χέρια στο τιμόνι, κουνιέμαι ολόκληρη στη θέση του οδηγού! Εδώ, να κάνω και μια δήλωση: Μιχάλη Τσαουσόπουλε, σε αγαπώ από τα 16 μου, όταν είχες έρθει στη πλατεία της Αγ. Παρασκευής και παίξαμε το παιχνίδι «ναι ή όχι»!!

Άσχετο αυτό με την οδήγηση, αλλά όχι και πολύ άσχετο , διότι με το που μπαίνει μπρος η μηχανή, αυτόματα μπαίνει κι ο ρέιντιο ντι τζέι! Άρα, άσχετο –σχετικό!

Το πιο σημαντικό δείγμα ότι, σαν να παίρνω το κολάι, είναι το εξής: Τις προάλλες, πάνω σε κεντρική λεωφόρο, ένας παππούς ήθελε να περάσει απέναντι. Τον βλέπω, ελαττώνω την ούτως ή άλλως ελαττωμένη ταχύτητα, με σκοπό να σταματήσω εντελώς για να περάσει με την ησυχία του.

Μου κάνει ξεκάθαρο νόημα με το χέρι του «προχώρα» και προχωράω! Προχωράω που λέτε, και ταυτόχρονα προχωράει και αυτός!

Πατάω φρένο απότομα, ακινητοποιείται το αυτοκινητάκι, τσάντες,τάπερ, κινητά πέφτουν κάτω απο το κάθισμα του συνοδηγού κι ο παππούς, χωρίς να ιδρώσει καν το αυτί του, μου ρίχνει μια ματιά και συνεχίζει τον δρόμο του! Άνετος, απτόητος, χαλαρός! Κι γώ, αν εξαιρέσω το στιγμιαίο σοκ, το «τι κάνει ο άνθρωπος» και «πού είναι ένας πρόσκοπος, όταν τον χρειάζεσαι», συνέχισα τη διαδρομή μου άνετη. Σε μισή ωρίτσα το ‘χα ήδη ξεχάσει!

Να κλείσω με δυο αστεία περιστατικά!

Αστείο περιστατικό #1! Κοντεύω να φτάσω σπίτι κι ένας άγνωστος μου κύριος της γειτονιάς, που εγώ δεν του είμαι άγνωστη, όπως και σε πολλούς άλλους της γειτονιάς που με σταματούν για να με ρωτήσουν /πούνε κάτι για το γιό μου, έχει εντοπίσει ότι έρχομαι.

Θέλει να κάνει την καλή πράξη της ημέρας στην κοπέλα που οδηγεί το μπλε αυτοκίνητο που κάνει θόρυβο η εξάτμιση, έχει κολλημένο με ούχου -που κολλάει και δεν ξεκολλάει- το Ν στο τζάμι κι έχει θέμα με το παρκάρισμα και μου φωνάζει « εδώ, εδώ, έχει θέση, έλα να το βάλεις!»

Τον προσπέρασα κιουρία, ότι και καλά δεν χρειάζομαι βοήθεια, ότι το ‘χω με το παρκάρισμα και ξέρω πού θα το βάλω! Μετά από κάνα 15’ ψαξίματος δεν έβρισκα πουθενά να το βάλω! Όλες οι θέσεις που είχα στο νου μου για να το βάλω με τη μούρη, ήταν πιασμένες!

Αστείο περιστατικό #2!Ετοιμάζομαι να παρκάρω για να αφήσω το παιδί στο σχολείο και μου λέει το φουντούκι:

«εδώ μαμά, έχει το αγγλικό P μέσα στον κόκκινο κύκλο, δεν μπορείς να παρκάρεις!»

Κι όντως υπήρχε μια ταμπελίτσα για πάρκινγκ μηχανών, που δεν ειχα προσέξει!

Επόμενη πίστα, να πάω καμία άλλη διαδρομή πέραν των 2 συντόμων που κάνω καθημερινά ή να μάθω παρκάρισμα! Ή και τα δύο μαζί!

Θα δείξει, μη βιάζομαι! Άλλωστε, αργά – αργά γίνεται η αγουρίδα μέλι!