Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

Άρπαξε την ευκαιρία που περνάει από μπροστά σου

Μοιραστείτε το :

Σε ένα ταξίδι που έκανα πρόσφατα στο εξωτερικό άκουσα το εξής: «με τέτοιο κλίμα (ζέστη- υγρασία και τα σχετικά) που έχει η Μάλτα αυτήν την εποχή, με τίποτα δε θα ταξίδευα εκεί».

Όταν το άκουσα αυτό, σκέφτηκα πόσα άτομα γνωρίζω που δε συμβιβάζονται με τίποτα και τελικά αυτό που έχουν είναι ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Θέλουν το «τέλειο» και γλιστράει η ευτυχία μέσα από τα χέρια τους. Διότι το «τέλειο» δεν υπάρχει και περιμένοντας συνεχώς να εμφανιστεί, χάνουν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη και είναι πολύ κρίμα, γιατί ο χρόνος πίσω δε γυρίζει κι η ζωή δυστυχώς δεν έχει πρόβα. Μία μοναδική παράσταση έχει κι αυτό δείχνουν να μην το αντιλαμβάνονται.

Προτιμούν λοιπόν το «δέκα και καρτέρει», ενώ εγώ που δεν ήμουν ποτέ «επαναστάτρια χωρίς αιτία», περνάω πολύ καλύτερα.

Τι εννοώ επαναστάτρια χωρίς αιτία;

Το να πιστεύω ότι κάτι παντελώς αβέβαιο μπορεί να συμβεί, χωρίς να έχω κάποια ένδειξη γι’ αυτό και να αναμένω, χωρίς να αξιοποιώ μια βέβαιη ευκαιρία που έχει έρθει και στέκεται μπροστά μου.

Καμιά φορά πρέπει να κάνεις αυτό που μπορείς, με τα μέσα που έχεις και τα δεδομένα τα υπαρκτά, όχι αυτά που ίσως, ενδεχομένως, μπορεί, γιατί όχι, θα φέρει η ζωή «αύριο».

Περιμένοντας τον τέλειο σύντροφο, το τέλειο ταξίδι, τα χρήματα για το τέλειο φόρεμα και τον τέλειο καναπέ, υπάρχει κίνδυνος να μείνεις μόνος, να μην πας ποτέ ταξίδι, να μην ψωνίσεις καινούριο ρούχο και να κάθεσαι στο πάτωμα.

Ο συμβιβασμός δεν είναι κακός, όταν συνοδεύεται κι από αντίληψη. Όταν γνωρίζουμε πόσο και πότε μας παίρνει για το οτιδήποτε. Κακός είναι όταν κάποιος συμβιβάζεται για λιγότερα απ’ όσα αξίζει και μπορεί όντως να έχει.

Να ξαναγυρίσω στο παράδειγμα με το πρόσφατο ταξίδι μου και την ατάκα που άκουσα. Κι εγώ προτιμούσα να πάω στο Λονδίνο που αγαπώ ή στο Άμστερνταμ που δεν έχω πάει ποτέ κι ήταν η τέλεια εποχή για ένα ταξίδι εκεί. Μπορούσα; Όχι, δεν μπορούσα γιατί δεν είχα τα χρήματα γι’ αυτούς τους δύο προορισμούς και δεν είχα και χρόνο να χάσω στα πηγαινέλα και στα σούρταφέρτα.

Ή δε θα πήγαινα ταξίδι λοιπόν, περιμένοντας κάποια στιγμή να έχω καλύτερα οικονομικά (άγνωστο πότε, σίγουρα όχι στο άμεσο μέλλον) και να μπορώ να λείψω άνετα από άποψη χρόνου ή θα πήγαινα εδώ και τώρα.

Προτίμησα το εδώ και τώρα, συμβιβάστηκα με τη Μάλτα γιατί ήθελα να πάω ταξίδι κι όσο κι αν το ήθελα, ένα Λονδίνο ή ένα Άμστερνταμ, δεν μπορούσα να το πάω. Και πέρασα και ωραιότατα. Αν κάνεις αναγωγή αυτού του παραδείγματος και στα υπόλοιπα θέματα, καταλαβαίνεις τη φιλοσοφία μου.

Πάντα προτιμώ το εδώ και τώρα, γιατί το αύριο δεν το ξέρει κανείς. Μπορεί να μην υπάρχει αύριο και μπορεί να μην μπορείς αύριο να κάνεις ούτε αυτά τα λίγα που μπορείς σήμερα ή τέλος πάντων να μην μπορέσεις ποτέ να κάνεις τα πολλά που ονειρεύεσαι.

Φυσικά, αν συντρέχουν λόγοι που αξίζει να περιμένουμε, θα περιμένουμε. Τα μάτια πάντα τα ‘χουμε ανοιχτά και δε βαφτίζουμε ευκαιρία το οτιδήποτε. Έχουμε αντίληψη και μπορούμε να κρίνουμε και να αξιολογούμε τι είναι τι.

Σε αυτό που θέλω να δώσω έμφαση και να κλείσω την ανάρτηση είναι το «άδραξε τη μέρα» και ζήσε, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει. Άδραξε, όχι άραξε, έτσι; Το τονίζω, ακόμη μία φορά, για να είμαι σίγουρη!

About Author

Μοιραστείτε το :