Ιππότισα της ασφάλτου!

Καιρό έχω να γράψω για τα κατορθώματα μου στους δρόμους!

Ο ρυθμός βελτίωσης στο να ξεπεράσω τη φοβία μου για την οδήγηση, μπορεί να συναγωνιστεί τον ρυθμό βηματισμού της χελώνας στους αγώνες της με τον λαγό!

Η μόνη βελτίωση που υπάρχει, είναι ότι δεν σκέφτομαι από την προηγούμενη μέρα ότι έχω να οδηγήσω την επόμενη και να αρρωσταίνω. Στην κυριολεξία. Να βγάζω ψυχοσωματικά. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε και άλλη τέτοια σοβαρή, σχεδόν ανίατη περίπτωση σαν και μένα, που να μεταμορφώθηκε σε Ιππότη της ασφάλτου! Θα ήταν παρήγορο αν ήξερα ότι έχει υπάρξει προηγούμενο.

Σε αυτό το διάστημα που έχω να γράψω για οδήγηση, είχα διάφορα αυτοκινητιστικά θεματάκια! Με τι να πρωτοξεκινήσω!Ας ξεκινήσω με ένα γλυκούλικο!

Τη προηγούμενη βδομάδα που λέτε, ήμουν στο αυτοκίνητο με το φουντούκι, πηγαίναμε σχολείο και άρχισε να βρέχει.. Ε, τι να κάνω, ήμουν ήδη καθοδόν, οπότε είπα “πάψε (sic) και κολύμπα”!

Ξαφνικά μου τηλεφωνεί στο κινητό ο φουντουκομπαμπάς. Το σηκώνω, μια και ήμουν σταματημένη σε κόκκινο φανάρι και μιλώντας πιο γρήγορα από το συνηθισμένο μου, το οποίο είναι σαν να μεταδίδω ποδοσφαιρικό αγώνα, όπως μου έλεγε και ο παππούς μου, του λέω αγχωμένα: «τι παίρνεις παιδί μου πρωι πρωι, την ώρα που ξέρεις οτι οδηγώ;”

Μου απαντάει «είμαι δύο αυτοκίνητα πίσω σου, είδα ότι έβρεχε και σκέφτηκα να έρθω σπίτι, να τον παώ εγώ, μην αγχωθείς, με τους υαλοκαθαριστήρες κλπ».

Συνεχίζω τη διαδρομή μου, μηχανάκια με προσπερνούσαν από αριστερά (why?), αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα δεξιά, πάνω στη λεωφόρο και μου περιόριζαν το δρόμο και τέτοια αγχωτικά, μέχρι και ένα εκσκαφέα συναντήσαμε στον δρόμο. Και το κερασάκι είναι ότι οι ψιχάλες άρχισαν να γίνονται χοντρές σταγόνες.

Φτάνω στο σχολείο και με το που παρκάρω, παρκάρει δίπλα μου και ο φουντουκομπαμπάς! Νόμιζα ότι είχε γυρίσει πίσω στη δουλειά του, όταν είδε ότι δεν μας πρόλαβε σπίτι!

Είχαμε συνοδεία τον καλό μας μπαμπά, που πήγε στη δουλειά του, αφού σιγουρεύτηκε ότι όλα καλά! Χάρηκα πολύ, πήρα και τα μπράβο μου για τα μηχανάκια, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στη λεωφόρο και τη βροχή, όλους τους σκοπέλους που προσπέρασα, χάρηκε και το φουντούκι και με τους δυο γονείς του στο σχολείο!

Ας συνεχίσω με ένα αστείο περιστατικο!

Τις προάλλες, πάμε με το φουντούκι πρωί – πρωί στο αυτοκίνητο, και κάνοντας όπισθεν για να ξεπαρκάρω, μια και ο μπροστά μου είχε κολλήσει τον ποπό του αυτοκινήτου του, στο παμπρίζ του δικού μου, πήρα μαζί μου και τον σκουπιδοντενεκέ που βρισκόταν πίσω μου. Ο οποίος σκουπιδοντενεκές, εκτός από πίσω μου, ήταν και μπροστα από το μαγαζί ενός περίεργου τύπου της γειτονιάς, που πρωί πρωί είχε και παρέα. Με βλέπανε λοιπον να κανω μανούβρες,να χτυπω σκουπιδοντενεκέδες κλπ, και όσο ήξερα ότι με βλέπανε, τόσο μεγαλύτερο σόου έδινα απο το άγχος μου!

Πραγματικά, παίζει και να με χειροκρότησαν στο τέλος, σίγουρα έγινα το θέμα της ημέρας της γειτονιάς: “Έκτακτο παράρτημα, η γυναίκα του φουντουκομπαμπά, δεν ξέρει να οδηγεί, σήμερα, μπλα μπλα…”

Αχ, πρέπει να πρόσφερα πολύ γέλιο στους ανθρώπους, να ‘μαι καλά! Πάντως το θετικό είναι ότι ξεπάρκαρα και δεν το παράτησα.

Το πιο θετικό απ’όλα, έγινε πριν κανα τριβδόμαδο που τράκαρα. Ναι, είχα και το πρώτο μου τρακάρισμα, εύχομαι να ‘ναι και το μοναδικό! Όχι πολύ ρεαλιστική σκέψη αλλά think pink που λένε!

Έβγαινα από την αλάνα μου, ωραία και καλά και εκεί που περίμενα υπομονετικά να στρίψω, επειδή είχε πολύ κίνηση και απο την άνοδο και απο την κάθοδο του δρόμου που ήθελα να στρίψω, σκέφτηκα με τσαμπουκά να κόψω το ρεύμα τησ ανόδου, μπάς και στρίψω φέτος. Τι το ήθελα; ο τσαμπουκάς ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Έκοψα την άνοδο αλλά η κάθοδος κατέβαινε ακάθεκτη και ασταμάτητη!

Κάποια στιγμή λέω “τώρα θα στρίψω”, πριν αρχίσει να διαμαρτύρεται η άνοδος. Έβλεπα μεν ότι δεν ήταν και πολύ πρόθυμο το αυτοκίνητο που κατέβαινε από το ρεύμα της καθόδου αλλά λέω “δεν μπορεί, θα με αφήσει στο τέλος!” Άλλωστε πολύ συχνά μου κάνουν νόημα να περάσω, μου δίνουν τη σειρά τους κλπ!

Εκ των υστέρων, μου το είπε και ο ίδιος, ότι «έπρεπε να σε αφήσω αφού είχες κόψει ήδη την μισή κυκλοφορία, το σκέφτηκα, αλλα τελευταία στιγμή δεν το έκανα».

Δεν το έκανες, φάε τώρα ένα τρακάρισμα! Ηταν χαζό τρακάρισμα, λάθος αντανακλαστικό μου.. Κοιταζόμασταν στα μάτια, και κεί που κατάλαβα οτι δεν θα με αφήσει τελικά, εκείνος σκέφτηκε «με είδε ότι δεν την αφήνω», συνέβησαν ένα από τα δύο:

Ή πήγα να βάλω όπισθεν για να πάω πιο πίσω, μη κρατάω μια ολόκληρη λωρίδα και αντί για όπισθεν έβαλα τετάρτη και με πέταξε μπροστά το αυτοκίνητο, όποτε έπεσα πάνω στον άνθρωπο ή είχα ήδη πρώτη για να στρίψω και πάτησα το γκάζι  -μη ρωτάς γιατί- και έφυγα μπροστα.

Χαζότατο τρακάρισμα, στενοχωρήθηκα πολύ που έγινε. Κυρίως γιατί έγινε πρίν πάρω το κολάι στην οδήγηση, όποτε δεν με βοηθάει στον στόχο που έχω να ξεπεράσω τη φοβία μου.

Ευτυχώς έπαθα μια βαρβάτη τενοντίτιδα το βράδυ της ίδιας μέρας, με ολίγη απο καρπιαίο σωλήνα, και ο πόνος και ο νάρθηκας στο χέρι, μου απέσπασαν τη προσοχή μου απο το τρακαρισμα. Το πιο θετικό απ’ολα, που ανέφερα προηγουμένως, δεν ήταν ότι τράκαρα αλλά ότι ξαναοδήγησα με το που  υποχώρησε η τενοντίτιδα!

Και τώρα,πάω να πάρω το αυτοκίνητο μου να πάω στο σπίτι της φίλης, που σε προηγούμενη μου ανάρτηση, το τζιπιες μου έκανε τούρ σε όλη τησ την περιοχή! Αυτή τη φορά πάω με οδηγίες της γραπτώς, με χάρτες και εικόνες και σημαδάκια. Το τζιπιες, θα μείνει κλειστό!

About Author

Νουαζέτα

See author's posts