Άλλο φίλοι, άλλο γνωστοί

Κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους, το είπε ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης. Έχουν όλοι όμως φίλους στη ζωή τους; Πολλοί άνθρωποι είναι μαζεμένοι και κρατάνε μικρό καλάθι όταν ακούνε για φιλία μια κι έχουν προδοθεί και μια και δυο φορές. Όμως, πληγώθηκαν από φίλους  ή από ανθρώπους που ανήκαν στην κατηγορία «κάτι παραπάνω από γνωστός, κάτι λιγότερο από φίλος»; Είναι τόσο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς και είναι άραγε τόσο εύκολο να την πατήσει κάποιος;

Με τις γνωριμίες χρόνων, να ‘χουν κλείσει τουλάχιστον 7 χρόνια φαγούρα και βάλε, το ρίσκο απογοήτευσης ή προδοσίας είναι μικρό. Τους ξέρεις πλέον κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, γνωρίζεις τον κύκλο τους, τους  υπόλοιπους φίλους τους, την οικογένεια τους, τα πάντα – όλα τους. Δεν μπορούν να σου βγουν κάποιοι άλλοι από αυτό που πιστεύεις για εκείνους. Ό,τι ήταν να κάνουν και να δείξουν, το έχουν κάνει μέσα σε αυτά τα χρόνια, με λόγια και πράξεις. Γνωρίζεις ποιοι σε αγαπάνε, ποιοι σε στηρίζουν, ποιοι χαίρονται για σένα, με ποιους ταιριάζεις και ποιοι είναι εν τέλει, φίλοι σου.

Με τις νέες γνωριμίες όμως που κάνουμε, οι οποίες μπορεί να εξελιχθούν σε φιλίες, μπορεί και όχι, κρατάμε μια πισινή, προστατεύουμε τον εαυτό μας. Είμαστε ακόμη σε διερευνητικό στάδιο, δεν  ξέρουμε και πολλά. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια και μια θετική διάθεση και απ’ τις δύο πλευρές να επενδύσουν χρόνο και ενδιαφέρον στη σχέση.

Πρέπει να τρέξει ο χρόνος, για να διαπιστώσουμε αν η ευχάριστη γνωριμία που κάναμε σε μια επαγγελματική συνεργασία, στο γυμναστήριο, στο σχολείο του παιδιού μας, κ.ο.κ., έμεινε στο πρώιμο στάδιο της παρέας ή εξελίχθηκε στο κάτι παραπάνω, αν προέκυψε θησαυρός ή άνθρακας. Δε γίνεται με το καλημέρα σας να ξέρουμε τι γίνεται και ας δείχνουν  όλα τα δείγματα καλά.

Ας σκεφτούμε τη σχέση δυο ανθρώπων που θέλουν να γίνουν φίλοι, σαν ένα μωρό που θέλει να περπατήσει. Πρώτα θα μπουσουλήσει, μετά θα προσπαθήσει να σταθεί όρθιο, να κάνει τα πρώτα βηματάκια πιάνοντας και κάτι καλού κακού μη πέσει, μετά να περπατήσει και στο τέλος να τρέξει. Αν πάει να προχωρήσει κατευθείαν, θα πέσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν θεωρήσουμε κάποιον φίλο επειδή περάσαμε κάποιο ορισμένο κι ευσύνοπτο χρονικό διάστημα μαζί του ή επειδή μοιραστήκαμε κάποια προσωπικά πράγματα και καταστάσεις λόγω συγκυριών, είναι πιθανό να απογοητευτούμε και να πληγωθούμε.

Η παρέα δεν είναι φιλία. Μπορεί η όλη έντονη συναναστροφή με κάποιο άτομο για ένα κάποιο διάστημα να έτυχε. Δε σημαίνει ότι πέτυχε κιόλας. Μπορεί να ήρθαμε –πολύ- κοντά επειδή οι καταστάσεις το επέτρεψαν και με το που αλλάξουν οι συνθήκες  ή με το που γνωριστούμε καλύτερα να δούμε (ή να το δει ο ένας από τους δύο μας, αρκεί κι αυτό) ότι δεν ταιριάζουμε τελικά, ότι  τα κοινά μας δεν είναι όσα πιστεύαμε και να απομακρυνθούμε, να χαθούμε, δε χρειάζεται να τσακωθούμε.

Αργά – αργά γίνεται η αγουρίδα μέλι, αν αποκαλέσουμε την αγουρίδα μέλι, τότε το μέλι τι θα το πούμε; Λίγη προσοχή λοιπόν στις έννοιες, όχι τόσο για να τα λέμε σωστά τα πράγματα, όσο για να αποφεύγουμε απογοητεύσεις και στενάχωρες καταστάσεις που μας οδηγούν σε πληγωμένα συμπεράσματα «φιλία δεν υπάρχει». Δηλαδή, εμείς είμαστε καλοί, οι μοναδικοί καλοί και μετά έσπασε το καλούπι;

Όχι, υπάρχουν κι άλλοι καλοί γύρω μας, παραδίπλα μας. Πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία, να είμαστε ανοιχτοί και καλοπροαίρετοι και ταυτόχρονα να δώσουμε χρόνο να δούμε τι θα προκύψει. Επίσης, ας ρίξουμε μια ματιά και στις συναναστροφές του καινούριου μας φίλου, πώς τις βρίσκουμε; Συμπαθητικές; Αντιπαθητικές; Μήπως μας βγάζουν κάτι αρνητικό;

Η επιλογή των ατόμων στη ζωή κάποιου λέει πολλά για εκείνον και ακολούθως το μέχρι πόσο μπορεί να προχωρήσει και η δική μας γνωριμία. Οι φίλοι είναι ο καθρέφτης μας, το λέει κι ο λαός «πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι».

Οι σχέσεις που κάνουμε, αποκαλύπτουν πολλά για εμάς τους ίδιους, την προσωπικότητα μας, τον χαρακτήρα μας, τον εαυτό μας. Σπάνια κάνουμε παρέα με άτομα που είναι εντελώς διαφορετικά από εμάς, εκτός αν έχουν στοιχεία που μας αρέσουν, θα θέλαμε να είχαμε, μας αλληλοσυμπληρώνουν.

Τσεκάρουμε λοιπόν και το περιβάλλον του άλλου, να ‘χουμε μια πιο σφαιρική εικόνα, ακούμε και το ένστικτο μας και μετά αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει και να αποδείξει αν πρόκειται για κάποιον που ήρθε για να μείνει και όχι για παροδικό, συγκυριακό συνοδοιπόρο της συγκεκριμένης φάσης στη ζωή μας. Αποφεύγουμε έτσι να στενοχωρηθούμε και επίσης τιμάμε εκείνους που αποκαλούμε φίλους μας, εκείνους που μας αγαπάνε ειλικρινά και που αξίζουν αυτό τον τίτλο.

About Author

Νουαζέτα

See author's posts