"Έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι δε θα το θυμάται"... - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Συζητούσαμε τις προάλλες για τα παιδιά μας -ξέρω δεν το περίμενες, πολύ πρωτότυπο, δεν το συνηθίζουμε καθόλου- και κάποια στιγμή ειπώθηκε το «έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι, δε θα το θυμάται». Από κει ξεκίνησε μια κουβέντα για τις πρώτες αναμνήσεις, από ποια ηλικία τα παιδιά θυμούνται τα διάφορα γεγονότα της ζωής τους.

Ακολούθησαν διάφορα επιχειρήματα, ο καθένας έλεγε τα δικά του και τώρα θα γράψω τα δικά μου.

Πιστεύω ότι θυμόμαστε από πολύ μικρά. Κι όσα δε θυμόμαστε να τα ανακαλέσουμε με το μυαλό, με την έννοια της συνειδητής μνήμης, τα θυμόμαστε αλλιώς, με την καρδιά, με τα συναισθήματά μας. Μπορεί να είναι θαμμένα μέσα μας και να μη βρίσκονται σαν πληροφορίες στο συνειδητό μας, αλλά υποσυνείδητα οι πληροφορίες αυτές κάνουν μια χαρά τη δουλίτσα τους.

Κι αυτό μεταφράζεται στις σκέψεις μας, επιλογές μας, γενικά, στις πράξεις μας. Και βρισκόμαστε καμιά φορά να απορούμε με την πάρτη μας ότι «ωχ, περίεργο! Γιατί συμπεριφερθήκαμε έτσι;» ή «από πού ήρθε τώρα αυτό;».

Ήρθε από τότε. Ταξίδεψε στο χοροχρόνο. Από αυτό που βίωσες τότε και δεν το θυμάσαι τώρα, σου έκανε επίσκεψη. Σαρπρααααιζ!!

Μπορεί δηλαδή ένα γεγονός να μην αποτελεί καθαρή ανάμνηση, που να μπορείς να περιγράψεις στον άλλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει θετική ή αρνητική επιρροή στη μετέπειτα ζωή σου.

Οι έρευνες άλλωστε λένε ότι μέχρι την ηλικία των πέντε ετών έχει διαμορφωθεί η προσωπικότητα του παιδιού, αν μη τι άλλο, σίγουρα έχουν μπει οι βάσεις, έχει σχηματιστεί ο βασικός κορμός.

Θα πάρω για παράδειγμα τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο, τώρα πρόσφατα δηλ, μόνο 35 χρόνια πίσω, έχω πεντακάθαρη ανάμνηση, περασμένη δύο χέρια άζαξ, τη δασκάλα να με βάζει τιμωρία και μάλιστα για κάτι που δεν έκανα. Μου είχε ζητήσει να σταθώ κάμποση ώρα με το πρόσωπο στον τοίχο, την πλάτη μου δηλαδή γυρισμένη προς τους συμμαθητές μου.

Δε θυμάμαι το όνομα της ή πώς ήταν εμφανισιακά, δε θυμάμαι καν για ποιο λόγο θεώρησε ότι αυτή ήταν μια καλή ιδέα τιμωρίας.

Αυτό που θυμάμαι είναι το πώς ένιωσα. Θυμάμαι να νιώθω την αδικία να με πλημμυρίζει. Να μπαίνει μέσα στο μικροσκοπικό μου κορμάκι και να με πνίγει. Να με γεμίζει ανημπόρια, που δεν μπορώ να αντιδράσω, δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου, που τιμωρούμαι για κάτι που δεν έχω κάνει. Επίσης, ένιωσα και ντροπή, μεγάλη ντροπή, ένιωθα τα μάτια των παιδιών να καρφώνονται στην πλάτη μου.

Κι όλο αυτό το θυμάμαι τόσο καθαρά, σαν να έγινε χθες. Επίσης, θυμάμαι να μου λέει ότι μπορώ να καθίσω στη θέση μου κι εγώ να μην πηγαίνω. Αντίδραση. Με το μικρό μου μυαλουδάκι, αντέδρασα έστω καθυστερημένα στην αδικία αυτή και δεν υπάκουσα.

Αυτή είναι η πρώτη δυσάρεστη ανάμνηση που έχω. Κι ίσως την έχω τόσο καθαρή γιατί λόγω περίεργου dna που έχω, τον χαρακτήρα μου εννοώ, για κάποιο λόγο δεν το είπα στους γονείς μου και το κράτησα μέσα μου. Ντράπηκα; Δεν ήθελα να στενοχωρηθούν; Δεν ξέρω. Πάντως αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε. Δηλαδή, με ξανααδίκησαν, άλλα πρόσωπα, σε άλλο χώρο και πάλι δεν το είπα στους δικούς μου. Υπάρχει δηλαδή ένα μοτίβο.

Οπότε, τώρα ξαφνικά, υπάρχει μια λογική εξήγηση και λογική συνέχεια θα έλεγα, γιατί σαν ενήλικας είμαι κάπως μαζεμένη, φοβάμαι εύκολα, ντρέπομαι κλπ, και ναι, ναι, ξέρω ότι ξαφνιάζεσαι τώρα που το διαβάζεις, γνωρίζω ότι δε φαίνομαι έτσι σε κάποιον που δε με ξέρει καλά.

Όπως εξηγείται και το γιατί προσπαθώ να μην αδικώ και υπερασπίζομαι αυτούς που θέλουν υπεράσπιση και δεν το κάνουν για τον εαυτό τους. Κάτι που κάνω πολύ εύκολα για κάποιον τρίτο ενώ δύσκολα για μένα την ιδία.

Ακόμα όταν με αδικούν, δυσκολεύομαι να αντιδράσω έγκαιρα κι έχω μια χρονοκαθυστέρηση, πού όσο όμως περνάνε τα χρόνια, όλο και μειώνεται κι αρχίζει και γίνεται Εγγλέζα στο ραντεβού της. Κι αυτό πάει πακέτο με το ότι δουλεύω με τον εαυτό μου και νιώθω όλο και πιο δυνατή, βλέπω την ντροπή να φεύγει και την αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμηση να έρχονται.

Τα παραπάνω που μόλις έγραψα, έχουν σαν αποτέλεσμα να έχω τις κεραίες μου, η μικρή μέρμηγκας, υψωμένες. Στα ουράνια. Μη συμβεί κάτι αντίστοιχο και στα παιδιά μου, ειδικά στο γιο μου, που «βλέπω» σε εκείνον πολλά δικά μου. Τον βλέπω να είναι πιο εσωτερικός τύπος, πιο εσωστρεφής, αν και μοιάζει κι εκείνος, όπως κι εγώ, πολύ εξωστρεφής.

Και δε θέλω τα παιδιά μου, στη μικρή τρυφερή ηλικία να τους τύχει κάτι δυσάρεστο από συμπεριφορά τρίτων και εγώ που είμαι υπεύθυνη για να είναι ευτυχισμένα και να τα κάνω υγιείς ενηλίκους, να μην τα προστατέψω και να αφήσω δυσάρεστες αισθήσεις και αναμνήσεις να έχουν επιρροή στη μετέπειτα ζωή τους. Αυτή τη μία πιθανή δυσάρεστη ανάμνηση θέλω να την κάνω καμία.

Θέλω να έρχονται τα παιδιά μου και να μου λένε όταν κάποιος ή κάτι τα πείραξε, τα στενοχώρησε, τα αδίκησε, ώστε να βάζουμε μαζί πράγματα κι ανθρώπους στη θέση τους. Ακόμα κι αν αυτή είμαι εγώ. Δε θα μου πέσει ο πωπός, να πω συγγνώμη στο μικράκι μου, αν κάνω κάτι λάθος, αν κάποια μου αντίδραση ήταν περιττή / κακή κι ας είμαι η μεγάλη της υπόθεσης.

Γιατί όσο μικρός /μικρή κι αν είναι, όλα καταγράφονται κι όλα θα τα βρει μπροστά του, όταν μεγαλώσει. Καλύτερα το προλαμβάνειν του θεραπεύειν, δε συμφωνείς;