Σκέφτομαι και γράφω

Επιστροφή στο γραφείο!

Μοιραστείτε το :

Πρώτη μέρα στη δουλειά.

Για να φτάσω στη δουλειά, έπρεπε να:
Ξυπνήσουμε χάραμα, τσεκ!
Ετοιμάσω δύο παιδιά ταυτόχρονα, το ένα μωρό, τσεκ!
Μπω στο αυτοκίνητο, αφού βάλω δύο παιδιά – το μωρό να χτυπιέται- στα καρεκλάκια τους, τσεκ!
Οδηγήσω, -αυτό φτάνει μόνο του, αλλά θα βάλω και την λαϊκή και τα χαλασμένα φανάρια μέσα- τσεκ!
Αφήσω δύο παιδιά στο σχολείο, το μωρό να φωνάζει σπαρακτικά «μαμά», τσεκ.
Εγώ, κλαίγοντας στο αυτοκίνητο, για να πάω στο σταθμό να πάρω τραίνο, τσεκ.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μπήκα στο τραίνο, στριμώχτηκα στην πόρτα, μπήκαν κι άλλοι, στριμώχτηκαν κι εκείνοι, Τι ωραία, τι καλά, ήμασταν και ζεστά, γιατί το έχει το κρύο του, σήμερα.
Πόσο μου είχε λείψει αυτό του τραίνου…

Το «to know us better» με τους συνεπιβάτες, οι ευχές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι αυτοί που θέλουν να μπούνε με εκείνους που  θέλουν, άκουσον – άκουσον, να βγούνε πρώτα, οι «πάτε λίγο πιο μέσα, τόσο χώρο έχει το τραίνο», στο οποίο τραίνο δεν πέφτει καρφίτσα. Όλα αυτά τα όμορφα, κι άλλα τόσα, πόσο τα αναπολούσα όλον τον καιρό που είχα άδεια.

Ένα άγχος, να το πω; Κακοκεφιά; Στενοχώρια; Θλίψη; Όλα αυτά μαζί; Τα έχω.

Θα γυρίσω σπίτι και θα έχω τρεις ώρες -βαριά- ποιοτικού χρόνου να ασχοληθώ με τα μικρά μου. Θα μπω μέσα και το μπεμπάκι μου θα κάνει σαν τρελό από τη χαρά του.  Και ο γιος μου με περιμένει να ολοκληρώσουμε  τη χριστουγεννιάτικη χειροτεχνία μας και να ετοιμάσουμε την εργασία του. Ξέρετε ότι στο νηπιαγωγείο έχουν εργασίες; Πολύ ωραίες εργασίες, δημιουργικές και πρωτότυπες.

Πιστεύω ότι είναι πολύ λίγος ο χρόνος που έχω από δω και πέρα και τον κάνει ακόμη μικρότερο ότι έχω δύο παιδιά και δε θέλω να «ρίξω» κανένα. Το μωρό έχει προτεραιότητα, γιατί είναι μικρότερο και γιατί δεν καταλαβαίνει τι της γίνεται. Από κει που ήταν συνέχεια με τη μαμά της, ξαφνικά βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο με τα πολλά παιδιά και τις κυρίες. Σίγουρα αναρωτιέται, αν και δεν μπορεί να το εκφράσει: «πού είναι η μαμά μου», «γιατί με άφησε», «θα ξανάρθει;»

Αυτό που με παρηγορεί κάπως, είναι ότι είναι και ο αδερφός της στον ίδιο χώρο και ότι κάναμε προσαρμογή ενός μήνα, άρα ο χώρος αν μη τι άλλο, δεν της είναι άγνωστος.

Παρηγοριά στον άρρωστο, που λέμε. Με πιάνει η ψυχή μου να τη βλέπω να κλαίει και εγώ να γυρίζω πλάτη και να φεύγω. Τι να κάνουμε…

Πάλι καλά που έχω και δουλειά, είμαι ευγνώμων γι’ αυτή. Και πάλι καλά που είχα και αυτή την άδεια που είχα, που επίσης δεν είναι δεδομένη, στο φουντούκι για παράδειγμα, δε μου την είχαν δώσει.

Το μωρό έχει προτεραιότητα αλλά και ο «μεγάλος», δεν είναι τόσο μεγάλος. Τον κάναμε μεγάλο πριν την ώρα του. Πέντε χρονώ παιδάκι,  τέσσερα πέρυσι, να πρέπει να κάνει υπομονή, ησυχία, να μη μιλάει δυνατά, να μην παίζει δυνατά, να περιμένει τη σειρά του, να έρχεται δεύτερο, «γιατί το μωρό έρχεται πρώτο».

Ενοχές – ενοχές – ενοχές και σκέψεις για το τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά, να ήμουν καλύτερη.

Τουλάχιστον το γραφείο μου είναι όμορφα οικείο και οι συνάδελφοι είναι φίλοι μου. Καλή μας αρχή λοιπόν σε μένα και στην καραμέλα μου! Είμαι προσαρμοστική σαν άνθρωπος, εύχομαι να το ‘χουν κληρονομήσει και τα παιδιά μου! 🙂

About Author

Μοιραστείτε το :