Έχεις κοιμηθεί ποτέ όρθια;

Είδα αυτό το βίντεο -που κυκλοφορεί ευρέως στα σόσιαλ- με αυτό το αξιολάτρευτο κοριτσάκι και ταυτίστηκα! Έχω κάνει τέτοια εγώ…ουυυυ, ένα σωρό! Όπου τέτοια = να τρώω κοιμισμένη! Μεγάλη απόλαυση και το φαγητό αλλά κι ο ύπνος! Αχ, ο ύπνος, ναι!

Θα μου πεις γίνονται αυτά τα δύο ταυτόχρονα; Ε ναι, άμα είσαι κομμάτια, νυστάζεις ή απλώς θες να κοιμηθείς ρε αδερφέ, αλλά έχεις και μια λιγουρίτσα, είσαι λίγο λαιμαργούλα και «έλα μωρε, να φάω άλλη μια μπουκίτσα», γίνονται και παραγίνονται!

Υπάρχει κόσμος που ξεχνάει να φάει, το πιστεύεις αυτό; Δε μου έχει συμβεί ποτέ!

Υπάρχει επίσης κόσμος που θεωρεί τον ύπνο χάσιμο χρόνου, «θα έχουμε άπλετο χρόνο για ύπνο όταν πεθάνουμε» και τα σχετικά.

Προσωπικά, ανήκω στην άλλη κατηγορία. Αυτών που απολαμβάνουν τον ύπνο. Τον θέλω, τον ποθώ, μου λείπει, δεν μπορώ χωρίς αυτόν.

Γίνομαι άλλος άνθρωπος χωρίς αυτόν. Κακός άνθρωπος. Ξινός άνθρωπος. Νευρικός, να με βλέπεις και… «ώπα κοίτα ένα ρακούν» και να αλλάζεις πεζοδρόμιο.

Και κοιμάμαι και πολύ εύκολα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αν με αφήσεις! Μπορώ να κοιμηθώ ενώ γύρω μου πηγαινοέρχονται ανθρωποι, κάνουν φασαρία, κατά τη διάρκεια που σου διηγούμαι κάτι -τρου στόρι- την ώρα που τρώω, που σου είπα και παραπάνω, καθιστή όρθια, ε, κατάλαβες, δεν είμαι δύσκολη στον ύπνο!

Μια φορά κι έναν καιρό, θυμάμαι ένα πάρτι της φίλης μου της Ειρήνης, η οποία παρεμπιπτόντως έκανε πάντα τρελά πάρτι, με πολύ κόσμο, από το σχολείο, τα φροντιστήρια, τα πανεπιστήμια, τους προσκόπους, κλπ, πολύ ποτό και καλό ντιτζέι κι με ωραία μουσική.

Γινόταν το καμός.

Θυμάμαι το συγκεκριμένο πάρτι της αφενός γιατί ήταν πολύ πετυχημένο, αφετέρου γιατί κυκλοφορούσε μέχρι πρόσφατα μια φωτό που μας έκανε τις φίλες να γελάμε δυνατά κακαριστά.

Αυτή τη φωτό τώρα που τη θέλω, δεν τη βρίσκω εννοείται!

Το ντοκουμέντο δείχνει ένα πάρτι σε πλήρη ισχύ, κόσμος να χορεύει ολούθε κι εγώ να κοιμάμαι στον καναπέ τρώγοντας πατατάκια.

Με έχουν αποθανατίσει ημιξαπλωμένη στον καναπέ -φοράω λευκό παντελόνι, κόκκινο ευάερο & ευήλιο μπλουζάκι, τζίζας- με κλειστά μάτια να βάζω πατατάκια αυτόματα και αυθόρμητα στο στόμα μου!

Όποια φίλη διαβάζει και βρει τη φωτό, ας τη στείλει να την ανεβάσω που δεν ντρέπομαι, να κάνουμε κάνα φόλλοουερ να γελάσει!

Το γέλιο είναι υγεία!

Σου έχω πει για τη φίλη μου την Ειρήνη, που είμαστε φίλες από δώδεκα χρονών, πώς γνωριστήκαμε;

Ήμασταν γειτόνισσες, πηγαίναμε και στο ίδιο σχολείο, αλλά κολλητές γίναμε στο φροντιστήριο Αγγλικών, που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο.

Όπου η πρώτη εικόνα που έχω εγώ από κείνη είναι να φοράει λευκό καλσόν φωσφοριζέ -το αρνείται- και πράσινο σορτσάκοβέρμουδο κι εκείνη με θυμάται, λέει, ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ να κάθομαι στα διαλείμματα και να διαβάζω μαθηματικά. Εμ, οκ, πες το όπου θέλεις, δε θα σε πιστέψει ποτέ κανείς!

Μετά τη σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή, συνεχίζουμε στο κυρίως θέμα.

Που είναι η σχέση μου με τον ύπνο! Α, βλέπω στο επόμενο περιστατικό που θέλω να σου πω, ότι έχουμε φωτογραφικό υλικό, επίσης αρχαίο, που βρέθηκε μετά από ανασκαφή!

Είμαστε στη Σκιάθο! Καταλαβαίνεις τώρα, νέες, ανέμελες, όμορφες, ας το πούμε τώρα που το καταλάβαμε, γιατί τότε δεν καταλαβαίναμε τίποτα, και δεν είχαμε καθόλου αυτοπεποίθηση και ιδέα τι αξίζουμε.

Χορεύαμε λοιπόν, πίναμε, γνωρίζαμε κόσμο και είπα να καθίσω να ξαποστάσω λίγο στο σκαμπό, όταν τσουπ…με πήρε ο ύπνος! Κόσμος κοσμάκης, μουσική ντάπα ντούπα, τίποτα δεν πτοούσε την -μετέπειτα- μπλόγκερ!

Edit: Με ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι η φωτογραφία έχει τραβηχτεί στα Χανιά κι ουχί στη Σκιάθο. Άλλα πράγματα συνέβησαν στη Σκιάθο, VIVA Brazil!

Μια άαααλλη φορά, είμαστε στην Αθήνα, σε ένα μπαροκαφεκλάμπ και παίζει μουσική ο ένας και μοναδικός, ο αξεπέραστος, ο αγέραστος, ο ο ο ο οο Μιχαααααλης Τσαουσόπουλος!

Χορεύουμε λοιπόν, χέρια ψηλά, τραγουδάμε, πίνουμε, το να, το άλλο, το Βόσπορο όλο -μαμά, οι άλλες, όχι εγώ!- και μου φάνηκε καλή ιδέα να ακουμπήσω μια σταλιά εδώ στο ηχείο, να ξαποστάσω λίγο από την τακούνα.

Και ξαφνικά σαν να νιώθω τα “βλέφαρά σου είναι βαριά”, κλείνουν τα ματάκια μου, σαν να νιώθω μια νυστουλίτσα, σαν να θέλω να τον πάρω λίγο, τον υπνο, και συνεχίζω τον χορό μετά!

Ο Τσαουσόπουλος αγχώθηκε. Ρώτησε τις φίλες μου, βλέπε Ειρήνη (την ίδια που σου έλεγα και πιο πάνω) και Σοφία, γνωστή κι ως φουντουκονονά «Καλά είναι αυτή; Θέλει βοήθεια;»

Κάλλιστα ήμουν, καλέ μου ο Τσαουσόπουλε! Κάλλιστα!

Έτσι που λέτε! Και μετά έκανα παιδιά και κυνηγάω τον ύπνο και δε μου κάθεται ή μου κάθεται λίγο, τόσο όσο να με κάνει να τον αναζητάω με πάθος! Υπό μία έννοια, μπορείς να πεις ότι και τώρα πολύ συχνά κοιμάμαι όρθια! Για του λόγου το αληθές δες εδώ κι εδώ

Εσείς τι σχέση έχετε με τον ύπνο; Στενή; Από απόσταση; Δύσκολη; Τσουλάει;

ΥΓ: πρέπει να γράψω και το περιστατικό που μόλις θυμήθηκα!Επιστρέφοντας σπίτι μου στην Αγ Παρασκευή, από βραδινή διασκέδαση μέχρι πρωίας, με παίρνει ο ύπνος μέσα στο ταξί!

Όπου κάποια στιγμή, ακούω μέσα στον ύπνο μου μια φωνή από το υπερπέραν “Κυρία, κυρίααα, φτάσαμε στην πλατεία της Αγ Παρασκευή, πού να σας αφήσω, κυρία; Κυρία; Ξυπνήστε καλέ κυρία!”😂

About Author