Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

Κάποτε, στο καραμελένιο

Μοιραστείτε το :

Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα πρωί πρωί με το χιονιά και τη θέρμανση που θυμήθηκα να κλείσω φεύγοντας από το σπίτι.

Λίγο πριν γνωρίσω τον άντρα μου, έμενα μόνη μου στο σπιτάκι που είχα αγοράσει και ήταν καραμελένιο. Έτσι το αποκαλούσαμε επειδή είχα βάλει λεμονί – ζαχαρί – λιλά χρώμα στους τοίχους. Ακόμα και το τζάκι το είχα βάψει λιλά (ροζ για όσους δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη διαφορά).

Πολλοί φίλοι μου το αποκαλούσαν «τσιχλόφουσκα» και «μπιγκ μπάμπολ», αλλά οι περισσότεροι το λέγαμε «καραμελένιο»!

Το λάτρευα το σπιτάκι μου, το είχα κάνει κουκλίστικο. Του είχα βάλει και καινούριες εσωτερικές πόρτες, έπιπλα μπάνιου, αλουμίνια, εξωτερική πόρτα ασφαλείας, του είχα κάνει ολική ανακαίνιση. Είχα αγοράσει κι ένα πανάκριβο κρεβάτι (με ένα κομοδίνο, δε φτάσαν ποτέ τα λεφτά να πάρω δεύτερο) κι ένα φθηνό καναπεδάκι γι’ αρχή.

Στη συνέχεια είχα αποκτήσει ένα πανάκριβο καναπέ, τον οποίο χρησιμοποιούμε ακόμα και τώρα οικογενειακώς. Τα ‘χει βγάλει τα λεφτά του με τόσους εμ, πισινούς που έχουν καθίσει πάνω του, τόσο χοροπηδητό από τα παιδιά μου και γενικώς έχει δει πολλά αυτός ο καναπές κι ακόμα αντέχει.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το κρεβάτι, που δεν είχε την ίδια τύχη. Βασικά αναρωτιέμαι τώρα, γιατί στο καλό έδωσα τόσα λεφτά για να το αγοράσω, λες και δεν ήταν από ξύλο αλλά από πολύτιμους λίθους φτιαγμένο. Τέλος πάντων.

Που λες, το σπίτι αυτό ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, σκέψου ότι είχα δει μόνο πέντε σπίτια πριν καταλήξω στην αγορά αυτού. Θυμάμαι σαν τώρα να μου λένε, «ψάξ’ το λίγο περισσότερο, δεν είναι μπλουζάκι να το επιστρέψεις», αλλά εγώ ήξερα ότι αυτό ήθελα, και επειδή σπανίως ξέρω ακριβώς επακριβώς τι θέλω,  όταν το ξέρω, είμαι απόλυτα σίγουρη.

Είχα και ωραίους διάσημους γείτονες. Αυτό το διαπιστώσαμε όταν το επισκεφθήκαμε μες τη νύχτα με τις φίλες μου για να δούμε αν είναι στη θέση του, (αστειάκι, για να δούμε αν έχει κίνηση, φασαρία κλπ.).

Φασαρία ακούσαμε, αλλά μας άρεσε. Προερχόταν από τύμπανα, κρουστά, ηλεκτρικές κιθάρες και μια φωνή που κάτι μας θύμιζε.

Δεν ξέρω αν έβλεπες φέιμ στόρι, αλλά αν έβλεπες, τότε θα ξέρεις τον Νίκο Μίχα, που τα παράτησε όλα και πήγαινε κι έγινε γιατρός, σύμφωνα με τα διάφορα καλλιτεχνικά σάιτ!

Νίκο Μίχα, αν με διαβάζεις, στέλνω χαιρετίσματα!

Είχα μια θέα, πωπωπωπω, φανταστική. Από το ένα μπαλκόνι έβλεπα στον Υμηττό και από το άλλο, που ήταν από την πλευρά της κουζίνας και των υπνοδωματίων, είχα όλη την πόλη στα πόδια μου, Με μια κούπα αχνιστό κακάο στο χέρι, όταν ήμουν στη κουζίνα, έβλεπα τα φωτάκια της πόλης και ονειροβατούσα. Όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι μου τη νύχτα, πολλές φορές δεν κατέβαζα τα παντζούρια για να χαζεύω τη θέα από την μπαλκονόπορτα.

Μου είχε πει ο παππούς μου κάποτε, «όταν αγοράσεις σπίτι, να μη βλέπεις τα σώβρακα του απέναντι» και τον άκουσα. Πράγματι, δεν υπήρχε κανένα σώβρακο και καμία κιλότα στο οπτικό μου πεδίο. Μόνο δέντρα, πουλάκια να τιτιβίζουν και τέτοια. Και το καλύτερο απ’ όλα, κατεβαίνοντας το δρόμο, έβγαινα κατευθείαν στη λεωφόρο, μέσα σε 3’, βρισκόμουν ξανά στον πολιτισμό.

Αχ, τι να πρωτοθυμηθώ… τη φωλιά που είχαν κάνει κάτι πουλιά στον απορροφητήρα της κουζίνας και που σκαλίζοντας τον για να την καταστρέψουμε και να ξαναλειτουργήσει ο απορροφητήρας, εκείνα άρχισαν να πετούν μες το σπίτι και τα κυνηγούσα στο σαλόνι να τα πιάσω για να τα βγάλω έξω;

Το πάρτι, το υπερπετυχημένο που ακόμα το συζητάμε; Χρέη ντιτζέι έκανε το τότε αγόρι μου και νυν σύζυγος (πού να το φανταζόμασταν τότε, σε εκείνο το πάρτι, ότι θα μετακόμιζα στο σπίτι του, θα παντρευόμασταν, θα κάναμε παιδιά και ό,τι κάνουν οι μεγάλοι τέλος πάντων!) κι έδωσε ρέστα. Αν η μουσική είναι καλή, έχεις κόσμο και υπάρχουν ποτά, τότε το πάρτι μένει στην ιστορία και μεγαλώνοντας αρχίζεις τα «θυμάσαι τότε, που…». Τέτοιο πάρτι ήταν κι αυτό στο «καραμελένιο», σε μια εποχή που κανείς δεν έκανε πλέον πάρτι σπίτι του.

Ήταν πολλές οι ευτυχισμένες στιγμές στο “καραμελένιο” μου.

Με αυτά και με εκείνα, παρασύρθηκα από τις αναμνήσεις και δε σου είπα ακόμα τι είναι αυτό που θυμήθηκα το πρωί.

Μια μέρα σαν αυτές που περνάμε τώρα όσον αφορά στις καιρικές συνθήκες, ήρθαν να με επισκεφθούν μια φίλη μου και το αγόρι της.

Μου λέει σε κάποια φάση το αγόρι της:

-Έχεις ανοιχτό το θερμοσίφωνα, έτσι;

-Α, όχι, δεν ανοίγω ποτέ θερμοσίφωνα έχω πάρει ένα ακριβό ηλιακό κι έχω πάντα ζεστό νερό

-Όχι, δε με κατάλαβες, δε σου έκανα ερώτηση, έχεις ανοιχτό το θερμοσίφωνα

– Και σου ξαναλέω ότι δεν τον ανοίγω ποτέ, γιατί έχω πάντα ζεστό νερό από τον ηλιακό

-Έφη, έξω χιονίζει, το καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις ζεστό νερό από τον ηλιακό και σου λέω ότι το βλέπω ότι είναι αναμμένος ο ηλεκτρικός

-Πού το βλέπεις;

-Εδώ που λέει Θ στον πίνακα; Αυτό το Θ σημαίνει ΘΕΡΜΟΣΙΦΩΝΑΣ!

Δεν ξέρω πόσους μήνες ήταν συνεχόμενα ανοιχτός ο θερμοσιφωνας αλλά ήρθε ένας λογαριασμός… φωτιά και λάβρα!

Τώρα που είπα φωτιά και λάβρα, θυμήθηκα τα κοινόχρηστα…α παπαπα.

Για μια περίοδο, στο «καραμελένιο», είχα στο ψυγείο μου νερό και λεμόνια.  Μόνο. Τίποτα άλλο. Γιατί όλα τα λεφτά μου πήγαιναν στα κοινόχρηστα και στη δόση του δανείου, σε λάθη τύπου «ανοιχτός θερμοσίφωνας» και στο…γυμναστήριο.

Και να σου πω κάτι; Δε με ένοιαζε καθόλου που δεν είχα λεφτά. Το εννοώ, δεν περίσσευε σεντ. Πολλές φορές δεν μπορούσα να βγω και να ακολουθήσω τις φίλες μου στις εξόδους τους ή να ψωνίσω ξέρω γω κάνα ρούχο. Αλλά δε με ένοιαζε, ήμουν ευτυχισμένη. Και ήμουν μόνη, έτσι; To αγόρι που θα γινόταν νυν σύζυγος δεν υπήρχε στην αρχή, στο λέω μήπως νόμιζες ότι ήμουν ερωτευμένη.

Πήγαινα δουλειά και γυρνούσα στο σπιτάκι μου, στην ησυχία μου, ξάπλωνα στον καναπέ μου και έτρωγα τις μανιταρόσουπες KNORR μου, (τοποθέτηση προϊόντος :Ρ) κι έβλεπα ταινίες ή ερχόντουσαν οι φίλες μου σπίτι μου και αράζαμε.

Οπόταν, για να βάλουμε και ένα ηθικό δίδαγμα, αν κάποιος μέσα του είναι καλά και τα χει βρει με τον εαυτό του, μπορεί  να είναι ευτυχισμένος και με λίγα.

Δε λέω για πάντα, έτσι; Είπαμε, κανείς δεν μπορεί να ζήσει για πολύ καιρό μόνο με λεμόνια, αλλά η ζωή ρόδα κάνει και κατακόρυφο και σπαγκάτ και τα συναφή.

Είναι σαν ένας personal trainer που μας κρατάει σε φόρμα. Αν μπορούμε να είμαστε καλά όταν έχουμε σχεδόν τίποτα, τότε θα είμαστε ακόμα καλύτερα κι ευγνώμονες ταυτόχρονα, όταν θα έχουμε περισσότερα. Γιατί όλα, δεν μπορούμε να τα έχουμε.

This is life not a movie.

Αυτό το κείμενο, αλλιώς ξεκίνησε κι αλλιώς κατέληξε. Πειράζει; Δεν πειράζει! Σας φιλώ και σας χαιρετώ!

About Author

Μοιραστείτε το :