Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

Καραμελένια Βάπτιση

Μοιραστείτε το :

Και μετά από μια επεισοδιακή βάφτιση η μικρή μας καραμελένια απέκτησε το ονοματάκι της. Τα ονοματάκια της μάλλον, για να ‘μαστε και ακριβείς, μια και έχει δύο, άλλο που ο παπάς ήθελε να γραψει μόνο το ένα.

«Θα τα αναφέρω στο μυστήριο, εκεί μετράει, θα αγιαστούν (;), δε χρειάζεται να γράψουμε και τα δύο στο χαρτί, θα ταλαιπωρείς το παιδί με τα δύο ονόματα» κ.α., με εμένα να επαναλαμβάνω απλά και ρυθμικά «θα τα ήθελα γραπτώς, παρακαλώ».

Τελικά, μου έκανε τη χάρη, να περάσουμε και στο δια ταύτα του μυστηρίου επιτέλους. Γιατί επιτέλους; Κοίτα ρε παιδί μου τι συνέβη. Είχαν ξεχάσει να μας σημειώσουν, όταν κλείσαμε την ημερομηνία και ώρα της βάπτισης με όνομα και επίθετο και αναγκαστικά, μια και είχαμε μοιράσει προσκλητήρια, μας βάλανε σφήνα ανάμεσα σε δυο μυστήρια.

Για τρελή σύμπτωση, το ίδιο λάθος συνέβη και σε άλλους δύο, την ίδια μέρα και πάνω κάτω ίδια ώρα. Διότι ο κόσμος είναι μικρός και ο κόσμος μιλάει και όταν ταλαιπωρείται αυτό φαίνεται και βγαίνει προς τα έξω. Ναι, ναι, το έχεις ακούσει αυτό για όταν περνάνε καλά, το ίδιο συμβαίνει και σε αντίθετη περίπτωση!

Μην επεκταθώ πολύ αλλά με τον καιρό να ‘χει χειμωνιάσει απότομα, ενώ εμείς είχαμε οργανώσει καλοκαιρινή βάπτιση, με την ερώτηση του ενός εκατομμύριο ευρώ: θα βρέξει – δε θα βρέξει, με τους καλεσμένους δυο – τριών μυστηρίων να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, to know us better, μια και τα μυστήρια ήταν καπακωτά, τον κόσμο να με ρωτάει «τώρα είναι η σειρά μας;», τους φωτογράφους να ρωτάνε «ποιος είναι ο δικός μας στολισμός», μια και ήταν τα μυστήρια καπακωτά, επαναλαμβάνω,  το μωρό εκνευρισμένο, πεινασμένο, νυσταγμένο, όλο το ωραίο πακετάκι,  μια πίεση να πω, ένα αγχουλάκι αιωρείτω.

Η νεοκόρισσα επίσης, είχε το θεματάκι της. Πέραν του γλυκομίλητου λέγειν της  #not, έπιανε νονές, γιαγιάδες, καλεσμένους, όποιον έβρισκε εύκαιρο και ρωτούσε πού στήσαμε το candy bar. Τι σε νοιάζει χριστιανή μου, καλεσμένη είσαι και δεν ξέρεις πού θα πας μετά το μυστήριο; Πω πω. Αφού εκεί που ήθελε να στήσουμε, ακόμη και να συμφωνούσα, είχαν στημένα οι προηγούμενοι / επόμενοι.

Αργότερα, άκουσα που «κάρφωσε» στον παπά ότι «έχουν στήσει τις μπομπονιέρες πάνω στη λίμνη», για να πάρει την επική απάντηση «και εμένα, τι με νοιάζει;» χαχαχαχα

Πέραν αυτής της «και γαμώ» ατάκας έχω παράπονο από τον πάτερ. Άφησε την αίσθηση ότι η τοποθεσία των μπομπονιερών δεν ήταν το μόνο που δεν τον ένοιαζε. Το έτρεξε το μυστήριο, για να μην πω ότι το ξεπέταξε. Το τόσο γελαστό μωρό μου, που μοιράζει χαμόγελα παντού και πάντα, χθες που ήταν η μέρα του, πλάνταξε… Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι κολλημένες τούφες από τα μαλλιά που της έκοψε ο  πάτερ, πάνω στα βλέφαρα της. Είχαν κολλήσει από το λάδι και προσπαθώντας να τις βγάλω τις τρίχες από τα μάτια, την εκνεύριζα ακόμη περισσότερο. Το φουντούκι προσπαθούσε κι εκείνο να φτιάξει το κέφι της αδερφής του, καθόλου δεν του άρεσε που την έβλεπε να κλαίει.

Γενικά, την όλη βάπτιση, την έσωσε το μαγικό, φανταστικό, hand made, υπέροχο, φτιαγμένο με πολύ μεράκι, αγάπη και ταλέντο, candy bar. Τον στολισμό,  την οργάνωση του, το στήσιμο του και ό,τι υπήρχε πάνω του, δίπλα του, γύρω του, από τα μαρτυρικά, τις μπομπονιέρες, ζαχαρωτά, γλειφιτζούρια, κουφέτα, marshmallows, βρυσούλες με λεμονάδες και δροσερό νερό, τις παιδικές σαπουνόφουσκες σε σχήμα καρδούλα, τα πομ πομ που κρέμονταν από τα δέντρα, τα ανέλαβε η χρυσοχέρα Νικολέτα από την Sidoux. Όλα ένα κι ένα από τα χεράκια της.  Να αναφέρω ότι το κυρίως γλυκό το προμηθευτήκαμε από τη Στεργίου αρτοποιήματα και ότι μείναμε όλοι πολύ ευχαριστημένοι!

Το candy bar, η ομορφιά του, η ποιότητα του και τα πάντα – όλα  του, έφτιαξε το κλίμα. Χαλάρωσε τον κόσμο, ξεκολλήσαμε από τους άλλους καλεσμένους των προηγούμενων (πληθυντικός αριθμός) και επόμενου μυστηρίου κι όσο οι αγαπημένοι μας έτρωγαν το γλυκό τους με θέα τη λίμνη και τα παιδιά παίζανε τρέχοντας χαρούμενα, εμείς βγάλαμε φωτογραφίες με το μικρό μας πλασματάκι το ταλαιπωρημένο.

 

Οι νονές μας, Χριστίνα και Μαρίνα, απλά υπέροχες. Τις ευχαριστώ πολύ και τις δύο, για την ηρεμία τους, την άψογη συνεργασία τους, τα παραμυθένια βαπτιστικά και τον πανέμορφο σικάτο σταυρό, μα πάνω απ’ όλα, για την αγάπη που δείχνουν στην καραμελίτσα μας.

Ευχαριστώ και όλους τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους που μας τίμησαν και ήρθαν και παρέμειναν χαμογελαστοί παρ’ όλη την ταλαιπωρία, για τις όμορφες θερμές ευχές τους και τη θετική αύρα τους!

Αυτά που λέτε! Να ‘ναι γερή και καλότυχη η μικρή μας καραμέλα και η ζωή να της φέρει πολλές και μεγάλες χαρές!

 

 

 

About Author

Μοιραστείτε το :