Kiki, are you riding?

Άλλα αντί άλλων ο τίτλος,ε; Έχεις ένα δίκιο, αλλά πρώτον μου έχει κολλήσει και το τραγουδάω τώρα που γράφω αυτό το κείμενο και δεύτερον, δεν είναι τόσο άσχετο εφόσον θα μιλήσω για οδήγηση. Τι όχι; Τέλος πάντων, πάμε στο θέμα μας!

Χθες το βραδάκι σε μια διαδρομή που κάνω και με κλειστά τα μάτια, πήγα να πάθω μεγάλο κάζο. Από κει που δεν το περιμένεις άλλωστε, δε σου έρχεται συνήθως;

Φοβάμαι να οδηγώ σε περιοχές που βρίσκονται μακριά μην τρακάρω, αποφεύγω να μπω στην Εθνική ή την Αττική οδό μην τρακάρω, αγχώνομαι μη χαθώ σε καμία περιοχή που δεν ξέρω και μάντεψε; τρακάρω, (το τρακάρισμα παίζει σε όλα τα σενάρια) και ούτω καθεξής και ποτέ δεν έχει πλησιάσει να συμβεί το παραμικρό και παραλίγο να γίνει το παραμεγάλο, απέξω σχεδόν από το σπίτι μου.

Που λες, ήμουν σταματημένη και ετοιμαζόμουν να στρίψω. Κοιτάζω πρώτα δεξιά, ουδείς. Κοιτάζω αριστερά, ουδείς. Ξεκινώ λοιπόν να στρίψω δεξιά και τσουπ εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έχω ξεκινήσει και τσουλάω, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζεται από το πουθενά μες τη μαύρη νύχτα, ένας Νίντζα με μαύρα -τι άλλο- ρούχα και ακουστικά στα αυτιά. Ο οποίος Νίντζα πέφτει πάνω στο αυτοκίνητό μου.

Δεν έπεσε ακριβώς δηλαδή, δεν τον ξάπλωσα και κάτω, ακούμπησε το χέρι του στο παμπρίζ μου κι έκανε κι ένα ακροβατικό σάλτο, Νίντζα αφού, προσπαθώντας να με αποφύγει.  Εγώ ξέρεις τι έκανα; Πάτησα φρένο; Όοοοχι, δεν πάτησα φρένο. Τουλάχιστον όχι αμέσως. (Στη συνέχεια, οκ, το πάτησα για τα καλά, έμεινα σταματημένη κάνα τέταρτο μέχρι να ηρεμήσω και να ξεκινήσω πάλι).

Εμένα η αντίδραση μου σε αυτό ήταν απλώς να φωνάξω. Αυτό. Δυνατά όμως, ε; Όλα κι όλα, «αααααα, σε πατάααααωω, αααααααααα», σηκώνοντας αμφότερα και τα δύο πόδια από τα πεντάλ και συνεχίζοντας να τσουλάω για λίγα δευτερόλεπτα.

Για να γράφω ανάρτηση αυτή τη στιγμή, προφανώς δε θρηνήσαμε θύματα. Με την αρχική ταχύτητα του ενός χιλιομέτρου που ξεκίνησα για να στρίψω κανείς δεν παθαίνει τίποτα, ιδίως αν είναι νίτζα.

«Ώπα, συγγνώμη», μου λέει, «ήμουν αφηρημένος».

Νίντζα μου, στις δικές μου ρόδες βρήκες να αφαιρεθείς; Που έκανα ακριβώς είκοσι χρόνια να ξαναπιάσω τιμόνι; Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα παραλίγο να το αφήσω για πάντα!

Για να συνέλθω, όπως είπα και νωρίτερα, μου πήρε κάμποση ώρα. Είχα και τη μικρή καραμέλα μέσα στο αυτοκίνητο και με άκουγε να μουρμουράω επαναλαμβανόμενα και με ρυθμό «η μαμά παραλίγο να πατήσει έναν άνθρωπο, η μαμά παραλίγο να πατήσει έναν άνθρωπο» κι έλεγε κι εκείνη με τη σειρά της, η μικρή μου ηχώ, «η μαμάκα, πααλίγο να πατήσει ένα άθωπο».

Άνθρωποι πεζοί, που βεβαίως έχετε πάντα προτεραιότητα, κι εγώ πεζή είμαι συνήθως, προσέξτε λίγο όταν περνάτε τους δρόμους μες τη νυχτιά. Κοιτάχτε μην έρχεται κάνα αυτοκίνητο. Πρώτα απ’ όλα για εσάς, έπειτα για τη φουκαριάρα τη μάνα σας και μετά για τον καημένο τον οδηγό.

Και προσοχή γενικώς τη νύχτα, γιατί όπως λεει κι η γιαγιά μου, όποιος τη νυχτά περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί. Άσχετο; Ελαφρώς, σαν τον τίτλο αλλά και σχετικό ταυτόχρονα! 🙂

About Author

Νουαζέτα

See author's posts