Maestro| Ο Παπακαλιάτης στο Netflix

Είδα το Maestro στο Νέτφλιξ και θέλω να το σχολιάσω, διότι αφενός δε θα γράφουμε μόνο για τα ξένα, όταν υπάρχουν ντόπια και εξαιρετικά, αφετέρου είναι η πρώτη και μοναδική ελληνική σειρά που προβάλλεται από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα! Ω, ρε θα βουλιάξουν οι Παξοί το καλοκαίρι του 23!

Ως γνωστόν, δεν κάνω σπόιλερς, δε θα αποκαλύψω τίποτα που να μην αποκαλύπτει το τρέιλερ, ωστόσο, επειδή ποτέ δεν ξέρεις, υπάρχει και περίεργος κόσμος, ας πω ένα «διάβασε με δική σου ευθύνη» αν δεν έχεις ουδεμία ιδέα περί τίνος πρόκειται!

Δε θα σχολιάσω τα περί αντιγραφής που ακούγονται σε κάθε ταινία/σειρά του Χριστόφορου πριν κυκλοφορήσει. Έχει γίνει και κάπως γραφικό, όλο αυτό. Είμαι ταινιάκιας και σειράκιας και προφανώς αναγνωρίζω παρόμοια σκηνικά που έχω δει και αλλού. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον Παπακαλιάτη αλλά και για άλλους, πολλούς!

Το να εμπνευστείς -θες να πω «αντιγράψεις;»- μια δυο σκηνές από αλλού, -βλέπε τάπερ με γεμιστά που θυμίζουν μαμά- από μόνο του δε λέει  τίποτα, δε σημαίνει ότι θα το κάνεις και συ καλά κι ότι θα κάνεις επιτυχία. Το θέμα είναι εσύ πώς μεταφέρεις την ιδέα, πώς θα δέσεις την ιστορία και θα στήσεις το «όλο» που κάνει μια ταινία. 

Πολλοί μαγειρεύουν τις συνταγές του Άκη και της Αργυρώς, αλλά Πετρετζίκης και Μπαρμπαρίγου δεν μπορούν να γίνουν.

Πώς μπορεί κάποιος να προσπεράσει την ονειρική φωτογραφία, το υπέροχο μουσικό ντύσιμο των σκηνών, τη φοβερή επιλογή καστ, την άρτια σκηνοθεσία, τον τρόπο που «χτίζει» την ιστορία – μπάι δε γουέι, μου αρέσει που σε κάθε επεισόδιο είναι διαφορετικός ο αφηγητής -πρωταγωνιστής. Ναι, ναι, το χουμε δει και αλλού, δεν είναι ο πρώτος που το σκέφτηκε. Δε με πειράζει.

Για όλα τα παραπάνω αξίζουν να πεις «μπράβο!» και όχι δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. 

Τελικά τα σχολίασα τα περί κόπι-πέιστ, οπότε για να το κλείσω και να μπω στο κυρίως θέμα, θα πω ότι σε κάθε περίπτωση «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»! 

Λοιποοον, με τι να ξεκινήσω; 

Με το καστ! 

Όλοι ένας κι ένας, ταλαντούχοι, βραβευμένοι, συγκλονιστικοί! 

Η Χάρις Αλεξίου, ήταν μια αποκάλυψη, πιστεύω για όλους! Τι ωραία που «έπαιζε», πόσο φυσικά, σαν να το έκανε χρόνια! Οι ατάκες της δε, φοβερές, με χιούμορ και σαρκασμό και του δε πόιντ! Όμορφος ρόλος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της! Και τι ωραίο φινάλε, εκεί που τραγουδάει στο Φεστιβάλ την «Προσευχή» στο λιμάνι. 

Η Μαρία Καβογιάννη, συγκλονιστική. Κάθε φορά ανεβάζει και πιο πάνω τον πήχη! Μα να μην έχουμε ένα Όσκαρ να της δώσουμε! Πολύ απαιτητικός ρόλος, πολλά κιλά βαρύς, όχι αστεία. Φαντάζομαι ένιωθε μεγάλη ευθύνη. Τα κατάφερε να μας κάνει το στομάχι να σφιχτεί κι όχι σε μία ή δύο μόνο σκηνές.

Ο πολύ Κακός, κάκιστος της υπόθεσης, ο κυρ Χαράλαμπος, Γιάννης Τσορτέκης είναι συγκλονιστικός. Μόνο που τον έβλεπες, ένιωθες αποστροφή, αηδία φόβο. Τι ταλέντο! Έψαξα να μάθω γι αυτόν. Πωπω. Χίλια μπράβο! 

Τον έτερο κακό της σειράς, περισσότερο απατεώνα θα έλεγα, τον Φάνη Μουρατίδη, που προσωπικά μου αρέσει πολύ η φωνή του, δεν μπορώ να πω ότι τον αντιπάθησα σφόδρα. Δεν ξέρω, κάπως εγκλωβισμένο τον είδα στις λάθος επιλογές του παρελθόντος, βέβαια θα μου πεις είναι οι συνέπειες των πράξεων του, δεν ξέρω, θα ήθελα να τα καταφέρει στο τέλος. Γιατί προσπαθεί. Πονόψυχη; Μπορεί.  Δίνω δεύτερες ευκαιρίες όμως.

Για τα «παιδιά» Κλέλια Ανδριολάτου – Γιώργο Μπένο και Ορέστη Χαλκιά, έχω να πω ότι είναι τα it boys and girl του 2023 και λογικά θα ναι λαμπρό το άμεσο μέλλον τους με την αναγνωρισιμότητα που απέκτησαν! Το τυχερό τους αστέρι ο Χριστόφορος, see what I did there?

Για τους δυο τελευταίους που υποδύονται το γκέι ερωτευμένο ζεύγος, να πω κι ένα ξεχωριστό «μπράβο» που ξέφυγαν από την καρικατούρα που πολλοί «παίζουν» τον ρόλο και μας έδειξαν απλώς δύο ανθρώπους του ίδιου φύλου να αγαπιούνται.  Πολύ πετυχημένα.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω  την Στεφανία Γουλιώτη που παίζει την αντιπαθητική γυναίκα του Χριστόφορου, ένα γκόλντεν γκερλ, μια κίλερ μπρόκερ που ήρθε ξαφνικά στο νησί να τον επισκεφθεί.

Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι ο γιατρός που πήγε για το αγροτικό του στο νησί και έμεινε μόνιμα λόγω έρωτα, και είναι όπως πάντα υπέροχος. Τον ακολουθώ και στο  ίνσταγκραμ και ο τρόπος που απαντάει στα σχόλια που του αφήνουν, μου αρέσουν περισσότερο από τις φωτογραφίες του, που είναι όλες εμ μία προς μία,αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Είναι διαβητικός στη σειρά και μ’ αρέσει ο τρόπος που το «περνάει» μέσα στην ιστορία δείχνοντας την καθημερινότητα των διαβητικών, χωρίς να πει λέξη. Δεν έχει τόσες ατάκες αλλά «μιλάει» με τα μάτια του και το όλο μπόντι λάνγκουατζ!

Ο Χριστόφορος, ο πρωταγωνιστικότερος Πρωταγωνιστής είναι ο φόρτι σάμθινγκ μεσήλικας -Παναγίτσα μου, είμεθα μεσήλικες, Χριστόφορε..!- μουσικός που πήγε στους μαγικούς Παξούς -Α ρε Ελλαδάρα μας- να οργανώσει ένα φεστιβάλ μουσικής.

Το πρόβλημά του είναι ότι προσπαθεί να νικήσει την έλξη που νιώθει για την Κλέλια, την κατά πολύ μικρότερη του κόρη του υποψήφιου δημάρχου Φάνη Μουρατίδη, που τον κάλεσε για το Φεστιβάλ.

Εκείνη όμως δεν του το κάνει εύκολο, σαν άλλη λολίτα προσπαθεί να τον σαγηνεύσει, εκείνος αντιστέκεται όσο μπορεί, αν και το τόξο του φτερωτού Θεού τον έχει πετύχει κατακούτελα, ε, δεν τον αφήνει να αγιάσει, στο τέλος τον καταφέρνει.

Αλλά είναι έρωτας. Και είναι και ενήλικη. Τώρα για τη διαφορά στην ηλικία, ναι, είναι μεγάλη. Δε νομίζω να είχαν μέλλον αλλά γιατί να μη ζήσουν το παρόν; Τέλος πάντων, από μένα είναι «ναι». 

«Κι αν ήταν η κόρη σου;» Ναι, δε θα άνοιγα σαμπάνιες να το γιορτάσω αλλά εφόσον είναι ενήλικη και είναι δική της επιλογή, από μένα είναι «ναι». Παιδιά, και «όχι» να ήταν, ξέρουμε όλοι τι δύναμη έχει ο Έρωτας. Γενικά θα είχα την αντίδραση που έχει η μαμά της κόρης, που την υποδύεται η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.

Όλοι οι ήρωες συνδέονται μεταξύ τους κατά ένα τρόπο. Ειδικά στο φινάλε όλοι είναι ενωμένοι σαν… γροθιά!

Η σειρά καταπιάνεται με την ενδοοικογενειακή βία και την ομοφοβία και έχει συγκλονιστικές σκηνές επ αυτών των θεμάτων. Επίσης, έχει πολύ πάθος και πόθο και ένταση και συγκρούσεις και βία και δεύτερες σκέψεις και μπρος πίσω, σε όλα τα ζευγάρια  και στα νόμιμα και στα παράνομα, στα στρέιτ, στα γκέι, στα νεαρά, στους μεσήλικες.

Αν και δεν ξέρω σε ποιο ουράνιο και ποιο τόξο, σε ένα νησί, -ή και στην Αθήνα,- οι οριακά ενήλικοι που μένουν με τους γονείς τους μπορούν να κοιμούνται στα σπίτια των αγοριών /κοριτσιών τους και να κάνουν σεξ στο κρεβάτι, ενώ στο διπλανό δωμάτιο είναι ο μπαμπάς τους, αλλά οκ, ίσως να έχουν αλλάξει τα πράγματα και να είμαι απλώς, μπούμερ!  

Τώρα, έκανα εικόνα τον Άη Στράτη που για να φιλήσεις κάποιον, όχι να κάνεις τίποτα περισσότερο, έπρεπε να βρεις την πιο απομακρυσμένη παραλία έβερ! Ο άλλοι φίλοι μου από το χωριό, έτσι; Όχι εγώ! Εμένα η γιαγιά μου θα παιρνε το ψαροτούφεκο του παππού μου, αν δεν επέστρεφα με το που άναβαν οι λάμπες του χωριού, στο σπίτι! ΑΧ! Τι ωραία χρόνια! Πάντως, στους Παξούς του Maestro, είναι σαφώς πιο χαλαρά τα πράγματα!

Ο αδερφός της Κλέλιας, ο Αντώνης, είναι γκέι και αν και κατά τη γνώμη μου η οικογένειά του το «παίρνει» πολύ καλά, όπως πολλοί γκέι θα ήθελαν, γιατί ακόμα είμαστε πίσω σαν κοινωνία, πάλι τραβάει τα ζόρια του. Κατά τη γνώμη μου δεν του φταίει η οικογένειά του αλλά ότι αυτός με τον οποίο είναι καψούρης, έχει μεν αμοιβαία αισθήματα, ζει στη ντουλάπα του, δε.

Και πώς να μη ζει, όταν σε μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές, ο πατέρας του ο κύριος Χαράλαμπος, κόντεψε να τον σκοτώσει στο ξύλο χτυπώντας τον με μπουνιές και αλυσίδες.

Μακάρι να μην υπήρχαν τόσοι Χαράλαμποι στην πραγματικότητα, γιατί κανείς δε γεννιέται καθίκι, όπως είπε και η Καβογιάννη σε μια σκηνή και έχει δίκιο. Δεν καταλαβαίνω προσωπικά, πώς ενώ παντού όλοι μιλάμε για ενσυναίσθηση και μόντεσσόρι μέθοντς, πώς ταυτόχρονα υπάρχει τόση βία γύρω μας.

Τι ωραίο χτίσιμο, πόσο υπέροχη σκηνοθεσία. Και αυτό πρέπει να το χεις.  Δεν μπορείς να το αντιγράψεις για τα τελειώσω όπως ξεκίνησα! 

Περιμένοντας τη σίζον του, ας βάζω το τρέιλερ της σίζον ουάν.

About Author