Πού πάνε οι έρωτες όταν πεθαίνουν;

Πού πάνε οι έρωτες όταν πεθαίνουν; Πού πάνε τα τόσα “σ’ αγαπώ για πάντα” και λοιπά λόγια πάθους και λατρείας;

Αρχικά, το πάντα υπάρχει μόνο στα βουνά της Κίνας, μέσα σε δάση με υψόμετρο από 1.200 ως 3.400 μέτρα. Δεν κατεβαίνει πιο χαμηλά γιατί συναντά ανθρώπους και τους φοβάται (άμα σου τύχει η ερώτηση σε παιχνίδι γνώσεων, να ξέρεις να απαντήσεις!)!

Έστω όμως, επειδή άνθρωποι είμαστε, θα πούμε και μια λέξη παραπάνω, αν την εννοούμε τη στιγμή που τη λέμε, τότε κανείς δεν μπορεί να μας προσάψει τίποτα και να πατήσει πάνω σε αυτό το “πάντα” και να δημιουργήσει ιστορίες.

Μόνο για εκείνη τη στιγμούλα, χρόνου ενεστώτα, μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Για την επόμενη, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιο “πάντα” αμνησία παθαίνει!

Όταν είμαστε φρεσκοχωρισμένοι, είναι λογικό να υπάρχει θυμός και πόνος και αμφισβήτιση. Αυτό το “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, που λέει το άσμα το βγαλμένο μέσα από τη ζωή.

Όμως δεν είναι σωστό να ακυρώνουμε κάτι που υπήρξε επειδή τώρα δεν υπάρχει πια.

Σαν να μου λες ότι το άδειο πιάτο μπροστά μου, δεν είχε πότε μακαρονάδα, επειδή την έφαγα.

Το πώς τελειώνει κάτι (ήταν αιφνίδιος θάνατος; Το ‘βλεπες να έρχεται; Το προκάλεσες εσύ; Σε ενημέρωσε με μήνυμα; Από κοντά; Εξαφανίστηκε;) η γεύση που αφήνει, δηλώνει κάτι για τη σχέση αλλά αυτό δεν είναι και απόλυτο. Ναι, ok, ισχύει ως ένα βαθμό.

Ωστόσο, ένα κακό τέλος, χαρακτηρίζει μόνο το τέλος κι όχι όλη τη σχέση. Τέλος είναι, δε θα ήταν καλό, ειδικά αν δεν το έχεις επιλέξει εσύ.

Εξαρτάται κι από ποια πλευρά βρίσκεσαι, έτσι;

Συνήθως ένας από τους δύο γράφει τους τίτλους τέλους κι ο άλλος τους διαβάζει και τους αποδέχεται, δε γίνεται αλλιώς. Τι να κάνουμε υπάρχει και η ελεύθερη βούληση, ακούει η Κατίνα από τις μάγισσες της Σμύρνης;

Υπάρχουν σχέσεις που τελείωσαν γιατί τελείωσε ο έρωτας και έρωτες που τελείωσαν γιατί τελείωσε η σχέση.

Υπάρχουν και σχέσεις που έχουν παρτ 1 κι ακολουθεί παρτ 2, αλλά το παρτ 2, παρτ αυγό και κούρευτο. Αργά ή γρήγορα συνήθως την ίδια κατάληξη έχει – επιστροφές καταστροφές, που λένε.

Το τέλος, με όποιον τρόπο κι αν έγινε, είναι ίδιο σε όλους, με την έννοια ότι αν δεν το επέλεξες εσύ, θα πονέσεις.

Μόνο το λαβ στόρι αλλάζει.

Το οποίο λαβ στόρι, το δικό σου μπορεί να το θεωρούσες μοναδικό κι ανεπανάληπτο, αλλά όσοι είναι ερωτευμένοι το ίδιο πιστεύουν. Ότι η δική τους ιστορία ήταν ξεχωριστή, όμοιά της δεν έχει ματαξαναυπάρξει και οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν και τέλος πάντων “πώς μπορεί χωρίς εμένα”.

Το θέμα δεν είναι ότι μπορεί χωρίς εσένα, αλλά ότι θέλει χωρίς εσένα.

Το ότι θέλει χωρίς εσένα, δεν ακυρώνει ότι κάποτε δεν ήθελε κάτι περισσότερο στη ζωή του από σένα. Δεν μπορείς όμως να κολλήσεις στο κάποτε ήσουνα πουλί και σε αγαπούσανε πολλοί.

Προχωράς παρακάτω.

Πού πάνε λοιπόν οι έρωτες όταν πεθαίνουν…

Γίνονται ποιήματα, μυθιστορήματα, πίνακες ζωγραφικής, ταινίες, τραγούδια, μουσική.

Κι όταν περάσει ένα Χ διάστημα και καταλαγιάσει η σκόνη κι όλα πάρουν το μέγεθος που τους πρέπει,

Όταν φύγει ο θυμός, η στενοχώρια, η πικρία,

Όταν σταματήσει η κατασκοπεία στα φέσμπουκ, ίνσταγκραμ και λοιπά σόσιαλ, (θέλω να πιστεύω ότι δεν τη στήνει κανείς έξω από το σπίτι του/της μεταμφιεσμένος, βλέπε εδώ ποστ να γελάσεις!),

Όταν υπάρξει αποδοχή, ότι ναι, τελείωσε, Game Over, Finito la musica, passato la fiesta,

τότε

Έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι δε σφίχτηκε η καρδιά σου στη σκέψη του/της, ότι πέρασε η ημέρα και δεν τον/τη σκέφτηκες.

Στην αρχή μπορεί να τρομάξεις αλλά μετά θα ανακουφιστείς.

Κι εκείνοι οι έρωτες που κάποτε υπήρξαν και τώρα δεν υπάρχουν πια, πάνε σε ένα μακρινό, τροπικό εξωτικό νησί, κάπου στην Καραϊβική.

Ξαπλώνουν σε μια αιώρα που κρέμεται ανάμεσα σε δύο φοίνικες, νανουρίζονται με το απαλό αεράκι και πέφτουν σε βαθύ ύπνο.

Και στα όνειρα που βλέπουν υπάρχουν Χαμόγελα και Ευγνωμοσύνη για όλες τις όμορφες, υπέροχες, αξέχαστες και αληθινές στιγμές που μοιραστήκαν. Υπήρξαν, συνέβησαν, τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Αυτό είναι ζωή.

«Είσαι εδώ για να ζήσεις και όχι για να επιβιώσεις. Για να χαρείς, να κλάψεις, να πονέσεις, να πέσεις, να ξανασηκωθείς. Είσαι εδώ για να νιώσεις. Δεν υπάρχει καλό και κακό συναίσθημα. Μόνο αληθινό συναίσθημα υπάρχει. Ο χειρότερος θάνατος δεν είναι να πεθάνεις. Ο χειρότερος θάνατος είναι να μη ζήσεις, έτσι λέει ο Στέφανος Ξενάκης, του οποίου είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστρια!

Αν δεν έχεις πάρει το βιβλίο του “Το Δώρο”, χάνεις! Παρτο… χθες και θα με θυμηθείς!

About Author