yesterday
Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Ταινίες

Yesterday, Beatles και βρε τι μου θυμίζει ο πρωταγωνιστής…!

Μοιραστείτε το :

Είδα την ταινία “Yesterday“.

Κωμική να την πω; Μουσική; Ρομαντική;

Είναι όλα αυτά μαζί, με ολίγην από επιστημονική φαντασία.

Στους φαν των Beatles θα αρέσει προφανώς. Θα ακούσουν αρκετές επιτυχίες τους και θα παρακολουθήσουν μία συγκεκριμένη σκηνή που σίγουρα θα τους συγκινήσει.

Εμένα, που πώς να το πω να μη με πάρουν με τις ντομάτες, μ’ αρέσει μόνο το σι λαβς γιου, γέα γέα γέα, δε με άγγιξε ιδιαίτερα. Θα την έλεγα αδιάφορη και «λίγη» ακόμα και ως προς τον φόρο τιμής που φαντάζομαι ήθελε να αποδώσει στο κορυφαίο συγκρότημα όλων των εποχών.

Γέλασα βέβαια σε κάποιες σκηνές αλλά είμαι και λίγο χάχας γενικώς, το έχω εύκολο το γέλιο, δεν ξέρω αν ήταν όντως αστείες δηλαδή!

Περίμενα περισσότερα από τον Danny Boile, τον οποίο αγαπώ από εποχή Trainspotting.

Την ταινία τη διάλεξε ο σύζυγος κι αυτό εννιά φορές στις δέκα σημαίνει ότι οι ηθοποιοί που παίζουν είναι γνωστοί μόνο στη μαμά τους συν ότι η υπόθεση έχει να κάνει με κάποιο ροκ (;) συγκρότημα – όταν η ταινία δεν είναι στάρτρεκ/στάργουορς ή ήρωες της Μάρβελ.

Ο μόνος πραγματικά διάσημος στο καστ ήταν ο Ed Sheeran που είναι τραγουδιστής αλλά φλερτάρει συχνά με την κινηματογραφική κάμερα – τον έχω πετύχει σε τουλάχιστον άλλες δύο ταινίες.

Τον εαυτό του «παίζει» αλλά το κάνει καλά και οκ, είναι αξιαγάπητος μωρέ! Τον αγαπώ!

Για τους υπόλοιπους που “παίζουν”, κάναδυο τους έχεις ξαναδεί αλλά δε θυμάσαι πού και σίγουρα δεν ξέρεις τα ονόματά τους.

Εν τω μεταξύ, έφαγα το κεφάλι μου στη μισή ταινία να ψάχνω ποιον μου θυμίζει ο πρωταγωνιστής! Και τελικά το βρήκα!

Θα ανοίξω παρένθεση τώρα για να πω το άσχετό μου, ξέρεις μωρέ το γνωστό σύνδρομο που έχω και λέγεται “από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα”.

Ο πρωταγωνιστής ήταν ίδιος με τον Saj από το Leeds University που έκανα το μεταπτυχιακό μου, κάνε κλικ εδώ αν θες να θυμηθείς. Άγγλος κι αυτός, αλλά με γονείς από ΠακιστανοΙνδία, οπότε μη φανταστείς κάποιον ξανθούλη με άσπρη ξέξασπρη επιδερμίδα και ροδοκόκκινα μαγουλάκια!

Να πάει το μυαλό σου σε έναν “πολύ μελαχρινό”, που θα έλεγε κι η γιαγιά μου, κοντούλη, ξυρισμένο κεφάλι, γυαλάκια, τεσπά, η εμφάνιση δεν ήταν το δυνατό του σημείο.

Ο Saj που λες, για ένα φεγγάρι, μισοφέγγαρο καλύτερα, μου άρεσε. Είχε «κάτι» που μου έκανε κλικ! Βασικά ήταν πολύ έξυπνος κι εμένα το μυαλό του άλλου, όταν το έχει μεγάλο το θεωρώ αφροδισιακό.

Είναι πολύ σέξι να είσαι έξυπνος! Εκτός από το μυαλό, είχα εντυπωσιαστεί από το όλο άττιτιουντ του και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε ένα πάρτι του που με είχε καλέσει, το οποίο μου είχε θυμίσει αρ εν μπι βίντεοκλίπ, δεν μπορώ να επεκταθώ, ό,τι καταλάβες, κατάλαβες! Ναι, ξέρω, δίκιο έχεις…μικρή, όλο κάτι αηδίες μου τραβούσαν την προσοχή.

Κι εκείνος έδειχνε να ενδιαφέρεται αλλά περνούσαν οι μέρες κι όλο μέλι μέλι και τηγανίτα τίποτα.

Το ‘παιρνα κι εγώ βαρέως με την απόρριψη, ήμουν, είμαι και εύχομαι να σταματήσω κάποια στιγμή να είμαι, ανασφαλής, και δώστου εκεί τα “γιατί να μη με θέλει” και “τι μου λείπει”, είμαι και λίγο drama Queen και γενικά είχα πρήξει τα συκώτια στις φίλες  μου.

Όπου με επισκέφτονται αυτές οι φίλες μου στην Αγγλία γιατί είχα κι ένα χόμσικ και φερστ θινγκ φερστ, τους λέω να σας τον δείξω σε φωτογραφία. Γιατί για λάιβ, άντε βρες τον.

Παραδίπλα από το αμφιθέατρο υπήρχε ένας τεράστιος πίνακας με φωτογραφίες όλων των φοιτητών.

Και δώσε κλάψα, πάρε κλάψα και δε με θέλει και τα ρέστα, κοιτάζοντας τις φωτό, θυμάμαι σαν τώρα τη φίλη μου την Κατερίνα να βάζει το δάχτυλο της πάνω σε μια φωτογραφία από τις χίλιες ξέρωγω που ήταν εκεί και να μου λέει:

«Μη μου πεις ότι όλο αυτό το δράμα γι’ αυτό το κατσαρίδι»!αχαχαχα

Αχ, εύχομαι να μη διαβάζει κανείς πολίτικαλ κορέκτ και αρχίσει να μου τη λέει για τον χαρακτηρισμό “κατσαρίδι”.

Άλλωστε πρέπει να είστε με το μέρος μου γιατί έφαγα χυλόπιτα από αυτόν!

Κι εσύ Saj αν διαβάζεις ή στο μεταφέρουν να θυμάσαι ότι εγώ σε ήθελα!

Το μάμησα το ποστ για την ταινία αλλά να πω την αλήθεια μου η ταινία μου θύμισε τα νιάτα μου στο Leeds και τον Saj, που θα φταρνίζεται τώρα και το τελευταίο άτομο που θα του περνάει από το μυαλό ότι τον συζητάει, είναι η Ελληνίδα που γνώρισε όταν σπούδαζε, είκοσι χρόνια πριν.

Κλείνω παρένθεση!

Κατά τάλλα, το στόρι της ταινίας έχει ως εξής:

Ένας νεαρός μουσικός παίζει μπροστά σε άδεια καθίσματα και δεν μπορεί να σταυρώσει επιτυχία. Μοναδική του φαν που είναι και μανατζέρ του, είναι η παιδική του φίλη Elli που είναι και αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του.

Πάνω που παίρνει την απόφαση να τα παρατήσει όλα και να βρει μια άλλη δουλειά, συμβαίνει το εξής:

Ένα ολιγοδευτερόλεπτο μπλακ αουτ σε όλο τον κοσμο έχει σαν αποτέλεσμα να ξεχάσουν όλοι τους Beatles. Όλοι όμως. Γκουγκλάρεις το όνομά τους και η αναζήτηση σου βγάζει σκαθάρια, τα ζωύφια εννοώ.

Είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, δεν τους θυμάται άνθρωπος εκτός του Τζακ.

Αποφασίζει λοιπόν να παρουσιάσει τα τραγούδια τους ως δικά του και τότε γνωρίζει την αποθέωση.

Τον τρώνε όμως οι τύψεις γιατί οκ, πώς να το κάνουμε, το λες και ατιμία όλο αυτό. Τι θα κάνει εν τέλει, που θα λεγε κι ένας φίλος, με τη μουσική, τη φήμη, την επιτυχία και το κορίτσι δε στο αποκαλύπτω, γιατί τα σπόιλερ κάποιοι ίσως τα αγαπάνε, τους σποιλεράδες ουδείς!

Ιδού το τρέιλερ:

About Author

Μοιραστείτε το :