
Birthday Libra Girl!
Θα σας μιλήσω για μια φίλη Ζυγό από το χωριό, που έχει τα γενέθλιά της σήμερα. Φυσικά, θα προσπεράσω τις κυκλοθυμίες, τα νεύρα, τις φοβίες και τις ανασφάλειες που μπορεί να έχει και θα εστιάσω κυρίως στα θετικά της, γιατί ok, γενέθλια έχει η κοπέλα, τα καλύτερα θα πούμε.
Που λέτε, αυτή η Ζυγός, είναι σε γενικές γραμμές καλή και γλυκιά, όχι ότι δεν έχει κι εκείνη τις ανάποδες στιγμές της, βέβαια. Όταν είναι καλή, που συνήθως είναι καλή, είναι πάρα πολύ καλή, αλλά κι όταν είναι κακή, δεν είναι τόσο κακή όσο θα ήθελε. Είναι θέμα DNA εκεί έχει καταλήξει και κρίμα γιατί πάντα πίστευε ότι τα μαύρα πρόβατα περνάνε καλύτερα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι αγχώδης κι ότι δεν τρελαίνεται με τις αλλαγές, παρόλο που η αλλαγή σημαίνει πρόοδος. Είναι σταθερή, έχει τις ίδιες φίλες από πάντα, τον ίδιο σύντροφο, την ίδια δουλειά, τα ίδια λίγο – πολύ ενδιαφέροντα. Γενικά, κάθεται στα αυγά της και τα κλωσσάει. Οκ, δεν κάθεται πάντα στα αυγά της, αλλά τώρα λέμε τι κάνει συνήθως, όχι τι κάνει στη χάση και στη φέξη.
Της αρέσει η κίνηση κι έχει χτυπήσει εργατοώρες στα γυμναστήρια αλλά ταυτόχρονα είναι και τεμπελίτσα κι άνετα θα άραζε στον καναπέ της με τις ώρες, αν υπήρχε η δυνατότητα για κάτι τέτοιο -δεν υπάρχει.
Κινείται όλο χάρη κι ομορφιά, αλλά είναι και τρομερά ατσούμπαλη, παίρνοντάς τα όλα σβάρνα, κοπανώντας πάνω σε έπιπλα, αποκτώντας μώλωπες, γλιστρώντας μόνη της και πέφτοντας κάτω, βγάζοντας επιφωνήματα- μήπως κάποιος δεν τη δει από μόνος του και χάσει το σόου.
Δεν μπορεί να αντισταθεί σε ανθρώπους με γελαστό στόμα και γελαστά μάτια, που να «λάμπουν μπάμπη μου» εσωτερικά κι αυτό να βγαίνει προς τα έξω. Αυτοί οι άνθρωποι – εκπρόσωποι θετικής ενέργειας της κάνουν κλικ στον εγκέφαλο, όσος της έχει μείνει τέλος πάντων, τους κάνει δικούς της ανθρώπους, τους συναναστρέφεται, τους αγαπά για πάντα.
Τώρα που είπα για αγάπη, αγαπάει πανάθεμά την, εύκολα, αβίαστα, αβάδιστα και αβασάνιστα. Δεν ξε-αγαπάει αλλά προχωράει παρακάτω, όταν κάποιος δε θέλει πια την αγάπη της. Δεν κάθεται εκεί μπάστακας να προσπαθεί να αλλάξει τη γνώμη σε κανένανα. Μακριά από κείνη κάθε μορφή καταπίεσης, καταπιέζεται ακόμη και με τη λέξη «καταπίεση».
Τρελαίνεται για σοκολάτα. Έχει βάλει και στις γλάστρες του μπαλκονιού της σπόρους κακάο με απώτερο στόχο επιστημονικής φαντασίας να φυτρώσει κακαόδεντρο, αλλά ξεχνάει να ποτίζει, οπότε οι προσπάθειες άκαρπες.
Έχει ένα καλλιτεχνικό κατιτίς. Η δημιουργία γενικώς την ελκύει, όπως τις μέλισσες το μέλι, ένα πράγμα.Είναι χειρότερη από ένα πεντάχρονο ως προς το να φτιάξει μία χειροτεχνία και κατασκευή, αν και το παλεύει, αλλά σε άλλες μορφές τέχνης, κάτι κάνει. Τρελαίνεται για τον χορό και τη δημιουργική γραφή και σίγουρα απολαμβάνει το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Στις ντουλάπες της γίνεται ένα χάος, ενώ ως ζυγός θα έπρεπε να κυριαρχεί μια αρμονία. Όσο και να τις οργανώνει και να τις τακτοποιεί, κάθε φορά που τις ανοίγει, πέφτουν πράγματα κάτω, στο κεφάλι της, δε βρίσκει ποτέ αυτό που θέλει.
Εκεί μέσα, στις ντουλάπες – Νάρνια χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα κι εννοείται ότι ΔΕΝ έχει ποτέ τίποτα να βάλει. Ακόμα κι αν εκεί μέσα υπάρχουν ρούχα με τα καρτελάκια τους, τα οποία έχει ξεχάσει ότι κάποτε αγόρασε και θα ανακαλύψει κάποια μέρα τυχαία που θα ψάχνει κάτι παντελώς άσχετο, το οποίο όταν έψαχνε, δεν έβρισκε.
Έχει μια συλλογή από τσάντες και τσαντάκια και πορτοφολάκια, χωρίς περιεχόμενο αλλά πάρα πολύ ωραία από μόνα τους. Κι έχει μία ακόμη μεγαλύτερη συλλογή από σκουλαρίκια -κολιέ- βραχιόλια. Είναι γνήσια ζυγός και όταν βλέπει κάτι όμορφο, το θέλει στην κατοχή της. Αν το φορέσει αμέσως, ξεχνάει να το βγάλει ή το αλλάζει μόνο αν χαλάσει. Αν δεν το βάλει αμέσως, ξεχνάει την ύπαρξή του και το ανακαλύπτει τυχαία ανοίγοντας μία από τις προαναφερόμενες ντουλάπες.
Ταράζεται με το άδικο και προσπαθεί να κρατάει ισορροπίες και δικές της αλλά και των γύρω της που όταν δεν τις κρατάνε οι ίδιοι, επηρεάζουν και την ίδια, οπότε τι να κάνει αναγκαστικά κρατάει και τα μπόσικα των άλλων. Λες και δεν της φτάνουν οι δικές της ανισορροπίες που προσπαθεί να βάλει στον ίσιο δρόμο κι οι τύψεις κι οι ενοχές για όσες λοξοδρομούν.
Αν και τρώει τα νύχια της, ενοχλητική συνήθεια από… πάντα, αν κάποιος πειράξει αυτούς που αγαπάει, ειδικά αν είναι τα παιδιά της, ουαί κι αλίμονό του, ξαφνικά φυτρώνουν τα νύχια του wolverine και ξέρετε τι ζημιά μπορεί να κάνουν τα συγκεκριμένα νύχια.
Αν πάλι κάποιος πειράξει την ίδια, συνήθως δίνει τόπο στην οργή, αδιαφορεί για να δείξει πόσο πολύ (δεν) τον υπολογίζει τον άλλο και γιατί, οκ, καλή καρδιά από τη μία, κάρμα ιζ ε μπιτς από την άλλη. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά αντεγ#μήσου που δεν ειπώθηκαν σε ανθρώπους που έπρεπε να τα ακούσουν και πολύ θα ήθελε -εν τέλει- να τα έχει πει και να χορτάσει το στόμα της, αλλά ας όψονται τα γαλλικά και το πιάνο, με τα οποία τη μεγάλωσαν.
Αν αποφασίσει κάτι, το θέλει εδώ και τώρα, αλλά υπάρχει περίπτωση να παλεύει να πάρει μία ρημάδα απόφαση μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Δηλαδή, μέχρι να την πάρει είναι φαν της έκφρασης «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει», αν την πάρει όμως, μία που την πήρε και μία που την πραγματοποίησε, χρησιμοποιώντας την έκφραση «το γοργόν και χάριν έχει». Σε κάθε περίπτωση μην της πεις ποτέ «αποφάσισε εσύ», θα την πεθάνεις.
Δεν την λες υπομονετική, επουδενί δεν είναι το πρώτο που θα έλεγες αν σου έλεγαν να την περιγράψεις, ωστόσο, έχει μαζί της ένα σακούλι. Σε αυτό το σακούλι βάζει συχνά πυκνά το χέρι της να βγάλει μια δικαιολογία για όποιον άνθρωπο συναναστρέφεται κι ενδιαφέρεται κι έκανε κάτι που της προκάλεσε δυσφορία. Αυτό μπορεί να συμβεί χ φορές μέχρις ότου να έρθει η μέρα που θα το ανοίξει και… ουπς! Το σακούλι είναι άδειο και -όσο και να το θέλει- δεν έχει τίποτα να βγάλει έξω.
Δεν αλλάζει γνώμη για τους ανθρώπους που έχει -είχε στη ζωή της, όποια κι αν ήταν η φύση της σχέσης, ερωτική, φιλική, επαγγελματική. Αν αυτή η σχέση τελείωσε δε σημαίνει ότι το άτομο με την οποία την είχε δεν είναι καλό κι άξιο. Αν ίσχυε αυτό, θα το ‘χε καταλάβει από την αρχή και μέχρι στιγμής, το ένστικτό της δεν έχει πέσει έξω. Σημαίνει απλώς ότι οι δρόμοι τους πλέον κινούνται παράλληλα και δεν έχει σημασία ποιος φταίει γι αυτό, άλλωστε it takes two to tango.
Τι άλλο να σας πω γι’ αυτή τη φίλη μου από το χωριό που σήμερα γίνεται σαράντα, ολογράφως, αλλά εκείνη νιώθει 20 αριθμητικώς; Εκτός από το ότι «Δεν μετράει η ηλικία, αλλά τα χρόνια που νιώθει κανείς πως έχει», που το είπε ο Gabriel Garcia Marquez και είναι η δεύτερη αγαπημένη μου φράση από εκείνον, η άλλη αφορά στον έρωτα, θα σας πω ότι:
Δεν ξεχνάει ποτέ αυτούς που κάποτε τη βοήθησαν στο οτιδήποτε, ότι δυσκολεύεται να κλείσει κύκλους και γι’ αυτό οι σχέσεις της καμιά φορά θυμίζουν το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων, ότι πετάει τη σκούφια της για ταξίδια και βιβλία, ότι χορεύει σε κάθε ευκαιρία, ότι τρελαίνεται για εκπλήξεις, αρκεί να είναι σίγουρα ευχάριστες κι ό,τι θα μείνει Νέα οδηγός, απ’ ότι φαίνεται, για πάντα.
Για τα γενέθλιά της, μόλις μου το είπε και το μεταφέρω, το μόνο που εύχεται είναι να ‘ναι υγιής κι αρτιμελής, να ‘χει τα μυαλά της μέσα στο κεφάλι της και να ‘χει δίπλα της τους ανθρώπους που αγαπάει και την αγαπάνε, υγιέστατους. Τίποτα άλλο δε θέλει, τίποτα άλλο δε χρειάζεται.
Σας στέλνει σε όλους φιλιά και σοκολατάκια νουαζέτας!
About Author

