Μια φορά κι έναν καιρό στη Βουδαπέστη
Μια φορά κι έναν καιρό, κάποια Χριστούγεννα τα πέρασα στην παραμυθένια Βουδαπέστη!
Κι αυτό το ταξίδι, όπως θα χετε καταλάβει γενικά από τα ταξίδια μου, πραγματοποιήθηκε ανορθόδοξα, υπό ασυνήθιστες συνθήκες και όπως τα προηγούμενα, ήταν μαγικό και αξέχαστο.
Αξέχαστο λέγοντας, εννοώ ότι το θυμάμαι και χαμογελάω. Σίγουρα θα έχω ξεχάσει πολλά! Αν οι συνταξιδιώτες μου έχουν να προσθέσουν ή να διορθώσουν κάποια ανακρίβεια, please feel free to do so!
Ας -προσπαθήσω να- τα πάρω όμως όλα από την αρχή!
Κάποια χρόνια πριν, ήμουν μέλος σε ένα φόρουμ, δεν έχει σημασία ποιο, δεν υπάρχει πια. Ανάμεσα στα χαχαχούχα και τα σχετικά, κάποιοι από τα μέλη αυτού του φόρουμ ήρθαμε πιο κοντά (κάποιοι από αυτούς τους καποιους actually παραήρθαν κοντά, if you know what I mean!)!
Αν μας έλεγες τότε, ότι η παρέα του χαβαλέ θα γινόταν φιλία που θα άντεχε στο χρόνο, κάποιοι θα παντρευόντουσαν μεταξύ τους κι οι υπόλοιποι θα κουμπαρεύαμε με κάποιο τρόπο, θα γελούσαμε τρανταχτά, αλλά γι’ αυτό η ζωή έχει ενδιαφέρον, επειδή είναι απρόοπτη κι έχει και χιούμορ!
Πάμε πάλι πίσω στον χρόνο.
Επτά άτομα, κάποιοι από Αθήνα, κάποιοι από Θεσσαλονίκη, που δεν ήμασταν ακόμα φίλοι, περισσότερο παρέα κάναμε, του στιλ βγαίναμε το βράδυ στα μπαράκια και τα πίναμε, πήραμε την απόφαση να ρισκάρουμε και να κάνουμε μαζί Χριστούγεννα στο εξωτερικό.
Εμένα, ταξίδια δώσε μου και την ψυχή μου πάρε, οπότε από την αφεντιά μου ήταν «ναι» εξαρχής, ούτως ή άλλως.
Τελικά παμψηφεί αποφασίστηκε να ταξιδέψουμε στην πανέμορφη Βουδαπέστη! Τι θα μπορούσε να πάει άλλωστε στραβά; Πολλά, είναι η απάντηση, αλλά η τύχη ήταν με το μέρος μας κι όλα κύλησαν καλώς!
Οι επτά που ταξιδέψαμε αποτελούμασταν από: ένα φρεσκότατο ζεύγος, που ακόμα δεν ήξερε ακριβώς αν ήταν ζεύγος, (πάντως τώρα που σας γράφω είναι παντρεμένοι με παιδί κι έχουμε κουμπαρέψει) εμένα, που τότε ήμουν κοινωνικότατη και εξωστρεφότατη, έναν που ήταν αντικοινωνικός και εσωστρεφότατος και τον άγχωνε η κοινωνικότητα μου, όπως μου είχε αποκαλύψει κάποια στιγμή, και άλλες τρεις κοπέλες. Με τη μία ήμασταν κwλος και βρακί, με τις άλλες δύο δεν κάναμε πολλή παρέα, αλλά τις συμπαθούσα, αν και δεν είχαμε πολλά κοινά.
Επιβιβαστήκαμε λοιπόν από την ηλιόλουστη Ελλαδάρα μας και προσγειωθήκαμε στην παγωμένη, παγωμένη όμως, Βουδαπέστη.
Μιλάμε για τρελό κρύο, χαμογελούσες για να βγάλεις φωτογραφίες και πάγωνε το χαμόγελο, ήθελες δεν ήθελες το είχες στη φάτσα σου όλη την υπόλοιπη μέρα.
Δεν ξέρω αν έτυχε, αν ήταν το κρύο ή κάποιος άλλος λόγος αλλά γενικά οι δρόμοι ήταν άδειοι, περπατούσαμε κι ήμασταν μόνοι μας, λίγο σπούκι, λίγο γκοστ σίτυ να το πω. Ούτε πολλοί τουρίστες υπήρχαν, και την πρώτη μέρα παίζει να μη συναντήσαμε ούτε ντόπιους.
Κάναμε κάποιες ξεναγήσεις με το πούλμαν, που για να είμαι ειλικρινής, δε συγκράτησα και πολλά, μπορεί και να κοιμόμουν την ώρα που μιλούσε η κυρία και περπατήσαμε και πολύ!
Πάντως, όπου μας πήγαν για φαγητό ήταν πολύ νόστιμα. Αυτό έχει καταγραφεί στον εγκέφαλο!
Το γκούλας, το νούμερο ένα παραδοσιακό πιάτο της Ουγγαρίας, που είναι βραστό με βοδινό κρέας και λαχανικά, το λάτρεψα. Είμαι και σουπού, ήμουν στο στοιχείο μου!
Πήγαμε και σε ένα ξακουστό εστιατόριο, το μεσαιωνικό “SirLancelot”(δεν πιστεύω να το μπερδεύω με κανένα άλλο) που μας γύρισε πίσω στον χρόνο, ιππότες, βασίλισσες και τέτοια, όπου φάγαμε σαν πρίγκιπες και πριγκίπισσες!
Οι φωτό μιλάνε μόνες τους!
Εκτός από το φοβερό φαγητό βέβαια, μη νομίζετε ότι και όλα γυρίζουν γύρω από αυτό, αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο, ήταν η κρουαζιέρα μας στο Δούναβη.
Επιλέξαμε να την κάνουμε νύχτα και κάτι τα φωτάκια, κάτι η πανέμορφη θέα προς το λόφο της Βούδας και τα φωτισμένα μεγαλοπρεπή κτίρια της Πέστης, να πίνουμε σαμπάνια εν πλω, να χορταίνει το μάτι ομορφιά, ε, τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή του.
Φυσικά, πήγαμε όπως όλοι οι τουρίστες που σέβονται τον εαυτό τους, στο Βασιλικό ανάκτορο Βούδα. Γύρω γύρω από το κάστρο έχει άπειρα αξιοθέατα, ιστορικά μνημεία για να δεις και να βγάλεις φωτογραφίες, αλλά δεν τα θυμάμαι να τα αναφέρω ονομαστικά, γιατί έχουν περάσει και πάνω από δέκα χρόνια κι η μητρότητα μου έχει προκαλέσει και κάποια θέματα στη μνήμη μου.
Ανεβήκαμε με τελεφερίκ που πήραμε από την οδό Lanchid Utca και κατεβήκαμε με πούλμαν ή το ανάποδο, πάντως μια φορά τελεφερίκ πήραμε!
Τι άλλο θυμάμαι; Πολλά κι ας πέρασαν τόσα χρόνια!
Την Εθνική πινακοθήκη που χαζέψαμε με τις ώρες γιατί είμαστε και φιλότεχνοι. Πάρα πολλά τα εκθέματα, περισσότερα από 40 χιλιάδες, γλυπτά και κυρίως πίνακες, που αποτελούν τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας.
Το Ουγγρικό κοινοβούλιο που το φτιάξανε τον 19ο αιώνα στα πρότυπα του Βρετανικού, βρίσκεται χτισμένο πάνω στο Δούναβη κι αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα, ιδανικό για φωτογραφίες, καθώς είναι πανέμορφο εξωτερικά. Μπήκαμε και μέσα, αλλά δε θυμάμαι κάτι από το εσωτερικό του.
Την Κρατική όπερα της Ουγγαρίας, που σίγουρα περάσαμε απ’ έξω αλλά δε θυμάμαι αν μπήκαμε και μέσα! Εγκαινιάστηκε τον 19ο αιώνα και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη μεγαλοπρέπεια αυτής της Βιέννης.
Το ναό Matyas που έχει αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και βγάλαμε φωτογραφίες.
Την Πλατεία Ηρώων, μία από τις σημαντικότερες πλατείες στην Βουδαπέστη, must για φωτογράφηση!
Την Κεντρική αγορά – το παζάρι, στην πλατεία Vörösmarty. Αχ, τη θυμάμαι τη βόλτα εκεί σαν χθες. Πάγκοι με παραδοσιακά προϊόντα που τρώγονταν κι άλλα που δεν τρώγονταν.
Περπατήσαμε πολύ, σταματήσαμε σε κάθε πάγκο, χαζέψαμε, ψωνίσαμε ξύλινα δώρα – αναμνηστικά, ήπιαμε ζεστό κρασί που πουλούσαν πλανόδιοι, τσιμπήσαμε και παραδοσιακά γλυκίσματα του δρόμου (κάτι πεντανόστιμες πίτες -ζυμαράκια (kurtosalacs), που τις τηγάνιζαν επιτόπου και βάζαν πάνω τους καραμελωμένες ζάχαρες και κανέλα- όπου κάθε μπουκιά και χίλιες θερμίδες) ακούσαμε παραδοσιακή μουσική και στο τέλος εξουθενωμένοι, εξουθενωμένοι όμως, καθίσαμε κάπου να φάμε.
Το “κάπου” ήταν ένα κυριλέ εστιατόριο, από αυτά με τους σερβιτόρους που κάθονται πάνω από το κεφάλι σου και όταν πίνεις μια γουλιά νερό, σου ξαναγεμίζουν αμέσως το ποτήρι σου.
Πληρώσαμε ό,τι μας είχε μείνει από συνάλλαγμα, παραλίγο να χρειαστεί να πλύνουμε και τα πιάτα και φύγαμε!
Θυμάμαι ότι σπάσανε και κάτι πήλινα δωράκια που είχα αγοράσει σουβενίρ, γιατί σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα και έπεσε η τσάντα με τα δώρα καιδρν μπορούσα να τα αντικαταστήσω με καινούρια. Γενικά καλά που πετούσαμε την επόμενη μέρα για τα πάτρια εδάφη. Δεν είχε μείνει σεντ!
Σε αυτήν την Ουγγρική αγορά, ήρθα σε επαφή με την πάπρικα κι έκτοτε τη χρησιμοποιώ σε όλα, μα σε όλα μου τα φαγητά! Πάπρικα και ξερό ψωμί! Πάπρικα και Νουαζέτα = λαβ φορ έβερ! Η πάπρικα αποτελεί τοπικό έδεσμα και πωλείται σε γλυκιά και πικάντικη βερσιόν κι επίσης τώρα θυμήθηκα και τα λουκάνικα που οι Ούγγροι τα τιμάνε δεόντως!
Μία από τις μέρες εκεί, η παρέα χωρίστηκε. Εγώ με το ζευγάρι, για να τους κρατάω το φανάρι, πεταχτήκαμε στην Αυστρία, στη Βιέννη συγκεκριμένα, που είναι πανέμορφη!
Πήγαμε στο παλάτι της πριγκίπισσας Σίσσυς που επίσης αγαπώ, φάγαμε σε ωραίο μαγαζί και ήπιαμε φοβερή σοκολάτα βιεννούα. Οι άλλοι τρεις μείνανε πίσω και πήγανε σε κάτι ζωολογικούς κήπους και κάτι τέτοια.
Βουδαπέστη By night
Το βράδυ, ψάχναμε να βρούμε κάνα μπαράκι – κλαμπάκι, να διασκεδάσουμε. Συναντήσαμε ένα τυχαία στο δρόμο μας, «Αλκατράζ» το λέγανε κι είχε και ανάλογο ντεκόρ, κάτι κάγκελα φυλακής και σκοτεινό και λίγο φοβιστικό και πολύ ήθελα να πάμε εγώ η ατρόμητη. Ωστόσο, το ένα αγόρι της παρέας (το άλλο είχε μείνει στο ξενοδοχείο με την καινούρια του κοπέλα) είπε ότι δεν μπορεί να μας προφυλάσσει μόνος του αν συμβεί το οτιδήποτε σε αυτήν την ξένη παγωμένη πόλη και φύγαμε και πήγαμε κάπου ξενέρωτα, τύπου στο λόμπι ενός ξενοδοχείου που πφ, πόσο βαρετά ήταν. Όταν γύρισα Ελλάδα και άρχισα να γκουγκλάρω για τη Βουδαπέστη -ναι, είμαι τρομερά οργανωτική και καθόλου ανάποδη- είδα ότι το Αλκατράζ είναι το πιο δημοφιλές κλαμπ της Βουδαπέστης! Καθόλου επικίνδυνο και γκρουμφ που δεν πήγαμε!
Ένα επόμενο βράδυ, περπατούσαμε πάλι στους έρημους παγωμένους δρόμους, ψάχνοντας να δούμε πού στο καλό είναι οι Βουδαπεστιανοί και πού διασκεδάζουν, όπου στα καλά καθούμενα, γιατί το είχε η μοίρα μας εκείνο το βράδυ να καταδιασκεδάσουμε, ανοίγει μια πόρτα από το πουθενά, στο πεζοδρόμιο και ακούμε από μέσα δυνατή μουσική, χαμό, γέλια.
Μπαίνουμε κι εμείς, χωρίς δεύτερη σκέψη, σε εκείνη τη μυστική πόρτα αλά χάρι πότερ, κατεβαίνουμε κάτι σκαλιά κι εκεί μέσα στο υπόγειο υπήρχε νάιτ κλαμπ! Κόσμος να χορεύει, να πίνει, να διασκεδάζει!
Έξω μείον 20 οι βαθμοί, μέσα συν 40, την έβγαζες την μπέμπελη. Αρχίσαμε κι εμείς να βγάζουμε σκούφους, παλτό, κασκόλ, γάντια, μπλούζες, μπλουζάκια, εσώρουχα, όχι, οκ, είπαμε, αυτά τα κρατήσαμε!
Ε, του δώσαμε και κατάλαβε, και φέρε σφηνάκια, και φέρε ποτάκια και γιουυυυυχουυυυυ!
Πάρα πολύ ωραία περάσαμε, υπάρχουν και ντοκουμέντα όπως βλέπετε!
Μερικές ακόμα σκόρπιες σκέψεις -αναμνήσεις:
- Θα ήθελα να είχαμε πάει και για πατινάζ στο κεντρικό πάρκο Varosliget, που δεν πήγαμε, δε θυμάμαι γιατί
- Έχει πολλά εντυπωσιακά μπαρόκ και γοτθικά κτίρια
- Στον προμαχώνα των ψαράδων βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες με ωραία θέα στο Δούναβη και στην Πέστη που βρίσκεται απέναντι.
- Η Βουδαπέστη, έχει πολλά λουτρά – σπα αλλά εμείς δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε ένα.
- Είναι φθηνή σαν πόλη
- Δεν επιτρέπεται το κάπνισμα σε κανένα εσωτερικό χώρο, έβγαινες έξω μες το ψοφόκρυο. Προσωπικά θα έκοβα το τσιγάρο, αν κάπνιζα!
- Το ξενοδοχείο μας ήταν καλό, θυμάμαι να διψάω σαν τρελή λες κι είχα φάει σαρδέλες και να ζητάω νερό χωρίς μπουρμπουλήθρες και τον σερβιτόρο να μου φέρνει νερό ΜΕ μπουρμπουλήθρες και να μη μπορώ να ξεδιψάσω
- Στο πρωινό του ξενοδοχείου με θυμάμαι να τρώω μακαρονάδα, ενώ ο διπλανός μου έπινε απλώς καφέ και έτρωγε μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα
Η Βουδαπέστη είναι πραγματικά παραμυθένια, κάστρα, πύργοι, πυργίσκοι, αγάλματα, στολισμένες γέφυρες κλπ, ειδικά αν είσαι ερωτευμένος κι αν είναι Χριστούγεννα, την προτείνω για ταξίδι. Εδώ πήγαμε εμείς, χωρίς να γνωριζόμαστε καλά – καλά που λέει ο λόγος, και περάσαμε μοναδικά!
Αχ, ταξίδια! Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτά! Δεν έχω πάει παντού, αλλά είναι στη λίστα μου! Το είπε η Αμερικανίδα συγγραφέας και σκηνοθέτρια Susan Sontag και ταυτίζομαι πλήρως!