Μια ιστορία αγάπης

Γράφει η Στέλλα Καφεσάκη…

Αυτή είναι μια ιστορία αγάπης…

Όλα ξεκίνησαν μια καθημερινή σχολική  μέρα. Δε θυμάμαι αν είχε κρύο η όχι , δε θυμάμαι αν είχε ήλιο η όχι, δεν θυμάμαι ούτε τι μήνας ήταν…  Ήταν σίγουρα πρωί μιας και ήμασταν στο σχολείο (Τρίτη λυκείου) και ήταν σίγουρα το 2001.

Τον ήξερα ήδη ένα χρόνο πριν, ήμασταν σε κοινή παρέα. Εκείνος να κυνηγάει την πρώην του και εγώ να μαζεύω τα κομμάτια μου από την πρώτη μου και τελευταία, μεγάλη ερωτική απογοήτευση.

Την πρώτη φορά που τον κοίταξα και χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα μου ήταν όταν μπήκε στο προαύλιο του σχολείου εκείνο το πρωινό. Είχε κουρέψει τα μακριά μαλλιά του και πραγματικά τρόμαξα να τον αναγνωρίσω! Με τράβηξε η παρουσία του, η εικόνα του. Ξανθός με γαλανά μάτια και όμορφος.

Πενταήμερη στην Κρήτη. Εκείνος να κυνηγάει ακόμα την πρώην του κι εγώ να κλαίω που με παράτησαν. Και ήρθε εκείνο το ένα βράδυ εκεί στην πενταήμερη όπου έψαχνε κάπου να κοιμηθεί μιας και το δωμάτιο του ήταν κατειλημμένο από ένα ζευγάρι που είχαμε στην παρέα. Χωρίς να ξέρω το γιατί, του πρότεινα να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου. Μαζί μου. Φυσικά, δε συνέβη τίποτα πονηρό μεταξύ μας εκείνο το βράδυ. Δεν ήταν ότι δεν προσπάθησε, αλίμονο! Αλλά εγώ δεν ήμουν έτοιμη ακόμα. Στην υπόλοιπη εκδρομή κάναμε παρέα , εκείνος γύρισε στο δωμάτιο του για τις υπόλοιπες μέρες και γυρνώντας στην Αθήνα μετά από στενή πολιορκία δέχτηκα να είμαστε μαζί .

Πόσο αναπολώ και γελάω με εκείνα τα πρώτα ραντεβού. Τα γεμάτα αμηχανία!

Θυμάμαι τα ραντεβού μας που τα κλείναμε ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι μου «για να μη μας πάρει κάνα μάτι» … και πάντα με γύριζε ως την πόρτα μου για να είναι σίγουρος ότι έφτασα καλά.

Θυμάμαι τα μαθηματικά που πάσχιζε να με κάνει να τα καταλάβω στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Θυμάμαι την πρώτη μου δουλειά, μαζί είχαμε πάει από μαγαζί σε μαγαζί να αφήνω βιογραφικά. Έπρεπε κάπως να βγάλω το χαρτζιλίκι μου μέχρι να φύγω για τις σπουδές μου στην Πάτρα.

Θυμάμαι που πάντα με περίμενε έξω από το μαγαζί να τελειώσω το μεσημέρι, πηγαίναμε παρέα μέχρι το σπίτι μου και ξανά πάλι το απόγευμα να με συνοδέψει και το βράδυ έξω από το μαγαζί για ακόμα μια φορά για να με γυρίσει σπίτι. Να είμαι ασφαλής και για να με δει. Απλά να με δει . Να είμαστε έστω για αυτό το λίγο μαζί. Και αυτό συνεχιζόταν κάθε μέρα για πέντε μήνες.

Θυμάμαι τον καφέ που πίναμε στο πάρκο διαβάζοντας τα σήματα για να βγάλω δίπλωμα οδήγησης.

Θυμάμαι τις πρώτες μας διακοπές στην Πάρο. Πόσο τέλεια όλα ! Εκείνο το αυγουστιάτικο φεγγάρι!

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ πριν φύγω για τη σχολή μου στην Πάτρα. Βουρκωμένα μάτια μέσα σε ένα αυτοκίνητο λες και έφευγα για πάντα…

Θυμάμαι τις ημέρες μας στην Πάτρα κάθε φορά που ερχόταν. Και τις νύχτες. Αχ αυτές οι νύχτες…

θυμάμαι εκείνο το βράδυ, πριν φύγει για φαντάρος. Ξανά μελαγχολία, ξανά βουρκωμένα μάτια.

Θυμάμαι τις Κυριακές που έφευγα από την Πάτρα με το ΚΤΕΛ για Τρίπολη κάνοντας τρεις ώρες δρόμο μόνη, μόνο και μόνο για να τον δω στα επισκεπτήρια του στρατού. Θυμάμαι το βλέμμα του όταν με κοίταζε εκείνες τις Κυριακές σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά.

Θυμάμαι να είναι συνέχεια δίπλα μου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, όταν έχασα τον πατέρα μου. Θυμάμαι να τρέχουμε για όλα μαζί, θυμάμαι να με παρηγορεί, θυμάμαι να ανέχεται όλα τα στάδια που πέρασα μέχρι ο πόνος να απαλύνει λίγο…

Θυμάμαι την «αδέξια» πρόταση γάμου που μου έκανε σε έναν μας περίπατο στο πάρκο.

Θυμάμαι τον αρραβώνα μας που ήταν έκπληξη για τις οικογένειες μας την πρωτοχρονιά του 2010.

Θυμάμαι τον γάμο μας ένα χρόνο μετά. Πόσο τέλεια όλα! Το ταξίδι του μέλιτος.

Ύστερα η ανακοίνωση «είμαι έγκυος». Το μαγικό ταξίδι της εγκυμοσύνης. Μαγικό και δύσκολο αλλά πάντα εκείνος εκεί. Δίπλα μου. Να ανέχεται όλες μου τις παραξενιές. Να μοιραζόμαστε την αγωνία να είναι καλά το μωρό μας. Και εκείνο το τηλεφώνημα από το γιατρό πως όλα κυλάνε ομαλά και έχουμε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Τι ανακούφιση. Νομίζω ήταν η στιγμή που αρχίσαμε να αναπνέουμε ξανά. Αγκαλιασμένοι να κλαίμε από τη χαρά μας. Πόσο δυνατά συναισθήματα!

Θυμάμαι τη γέννα. Την αγωνία, τη λατρεία και τον τρόμο για αυτό το πλασματάκι. Τον θυμάμαι να φοβάται ακόμα και να αναπνεύσει, όταν κράταγε την κόρη του αγκαλιά μη του σπάσει.

Πως περνάνε τα χρόνια… νερό κυλάνε…

Και ύστερα ήρθε ο γιος. Πρόσφατα , με το ίδιο δυνατά συναισθήματα όμως λιγότερο άγχος και περισσότερη γνώση.

Τι καλός μπαμπάς! Ο πιο καλός που θα μπορούσαν ποτέ να έχουν τα παιδιά μου. Ο ιδανικός! Ο ένας!

Μέχρι εδώ έχει γραφτεί η ιστορία μας. Δεκαεφτά χρόνια σε λίγες αράδες χωράνε ; Δε χωράνε. Ποσά παρέλειψα, πόσα μπορεί να ξέχασα και πόσα ξέρουμε μόνο εμείς οι δυο…

Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Σίγουρα λίγο από όλα. Και χαρά και λύπη και άγχος και τσακωμούς αλλά σίγουρα ότι κι αν έρθει δεν θα είμαι μόνη. Θα έχω πάντα εκείνον.

Φύλακα, συνοδοιπόρο, σύντροφο.

About Author

Νουαζέτα

See author's posts