Ο Super Μάκης! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Γράφει η Α.Μ.

Κυριακή. Ιανουάριος στην Αθήνα, κάπου στο κέντρο. Κρύο; Όχι, για την εποχή δεν το λες κρύο αυτό. Μάλλον περισσότερο σαν μια γλυκιά μέρα το λες. Πάντα σε σχέση με την εποχή όμως. Άλλωστε τα πάντα σε σχέση με κάτι άλλο δεν τα μετράμε; Όλα σχετικά λοιπόν! Ας μην ξεφεύγω όμως. Κυριακή, κόσμος στους δρόμους κ μια σχετική κίνηση. Βράδυ, κάπου γύρω στις 9 παρά. Έχω ή δεν έχω καλή διάθεση κ αυτό σχετικό. Μάλλον μια αδιευκρίνιστη διάθεση. Όπως σχεδόν πάντα. Στο μυαλό μου τρέχουν πολλά, ασήμαντα κ σημαντικά, τρέχουν γρήγορα, ίσως κ πιο γρήγορα από το ταξί στο οποίο βρίσκομαι. Τρέχουν οι σκέψεις, τρέχει κ το ταξί. Κοιτάζω έξω, χαζεύω στο κινητό, ξανά πάλι έξω από το παράθυρο κ σκέψεις πολλές λες κ θα μπορούσα να λύσω όλα μου τα προβλήματα τώρα στη διαδρομή μέχρι το σπίτι, κατακλύζουν το μυαλό μου, με γεμίζουν με άγχος, με κρατάνε πίσω, μου αφαιρούν χρόνο από τη ζωή……γιατί εγώ τους έδωσα αυτό το δικαίωμα. Προβλήματα; Είναι όντως τόσο σοβαρά προβλήματα; Δεν ξέρω. Ή μάλλον θα μάθω σήμερα…

Απ’ αυτές τις τρεχάτες σκέψεις με απάλλαξε η βαριά φωνή του οδηγού:

– Να τους πάρουμε;
– Και γιατί όχι;

Είπα κάπως αδιάφορα, χωρίς να με νοιάξει ποιους θα παίρναμε. Από ευγένεια είπα το ναι. Ναι μάλλον εκείνη με ώθησε στο «ναι» και πόσο καλά έκανε, αυτή η χαζή κ τις περισσότερες φορές περιττή ευγένεια που έχει εξαφανίσει τον αυθορμητισμό μας. Να που τώρα όμως ήταν αυτή η ευγένεια που θα μου άλλαζε τη διάθεση, που θα έλυνε όλα μου τα «προβλήματα», που θα μου άλλαζε τη ζωή. Έτσι….μαγικά! Αχ αυτό το ναι!

Κάθισε δίπλα μου, δεν τον κοίταξα αμέσως, από ευγένεια κ πάλι, συνέχιζα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μια βιτρίνα εκμεταλλευόμενη τη στάση μας για να προσπαθήσω να δω πόσο κάνει εκείνο το μπλε μπουφάν-καταραμένε αστιγματισμέ εσύ μόνο μου έλειπες, ήρθες κ θρονιάστηκες με το έτσι θέλω, μάλλον θα φταίει που μεγαλώνω, αχ Θεέ μου πότε έφτασα τα 33! 33 και τι έχω καταφέρει; Τίποτα!! (Σκέψεις αστραπιαίες ξανατρυπώνουν στο μυαλό με βία) Καταραμένε αστιγματισμέ, πού να βγάζω τώρα τα γυαλιά μου να δω, αυτά τα γυαλιά που πόσο μεγάλο πρόβλημα μου δημιούργησαν μέχρι να διαλέξω πια- και τελικά άραγε μου πάνε ή είμαι όντως σαν τον Σπιρτούλη;! Πόσοι προβληματισμοί πια; Κ αυτό το μπλε μπουφάν πόσο έκανε τελικά; Κάτσε, κάτσε οδηγέ δεν πρόλαβα να δω…ώχου….!

-Κ γω σας ευχαριστώ κυρία…, άκουσα μια φωνούλα να μου λέει κ να μου ακουμπάει το χέρι, αθώα κ διστακτικά!

Κοιτάζω αριστερά μου…δυο μεγάλα μάτια, ανοιχτόχρωμα με κοίταζαν όπως εγώ το μπλε μπουφάν. Ερευνητικά, με μια κατά κάποιο τρόπο απορία, περιμένοντας να πω κάτι.

– Να είσαι καλά μικρέ! Πως σε λένε;
– Εγώ είμαι ο super Μάκης! Ξέρεις άλλον super Μάκη;
– Εγώ είμαι η Αγάπη…

Μόνο αυτό είπα, λέξη άλλη δεν βγήκε. Για λίγα δευτερόλεπτα σιωπή. Μουγγή…όχι εκούσια ως συνήθως, Απλά δεν ήξερα τι άλλο πω.

Ήξερε ο μικρούλης νέος φίλος μου όμως! Άρχισε να μου μιλάει, να βγάζει έναν λόγο αυθόρμητο, γάργαρο, σαν μελωδία και μια ευτυχία πλημμύρισε το ταξί όλο. Καλέ ποιο ταξί; Τι λέω; Όλον τον κόσμο….Ναι ναι…ευτυχία αγνή, αμόλυντη απαλλαγμένη από χαζόπροβληματισμούς.

Ο super Mάκης κ οι μικρές φιγούρες super ηρώων που είχε σε ένα μικρό τσαντάκι ήταν ικανοί να δώσουν αισιοδοξία, δύναμη και αγάπη σε όλους.

Ήταν ένας super ήρωας κ αυτός, γιατί έτσι του έλεγε η μαμά του. Θα νικούσε κάθε «πόλεμο». Κ όχι πόλεμο με όπλα ενάντια στη ζωή, αλλά πόλεμο με όπλα για τη ζωή. Και ναι ο super Μάκης είχε όλα τα όπλα και όλη τη δύναμη μέσα του.

Γέλια, χαχανητά, λόγια που ηχούν ακόμα στα αφτιά μου. Και μια δύναμη ψυχής ατελείωτη. Μια λαχτάρα για ζωή τόσο δυνατή όση η δύναμη όλων των super ηρώων του μαζί….!

Δύναμη που θα νικούσε την ασθένεια του…

Δύναμη που θα του έδινε ξανά πίσω τον χαμένο χρόνο από παιχνίδι, τα μαθήματα του, τους φίλους του, το σχολείο του….

Αχ κ να ρωτούσα σε ποιο σχολείο πάει! Ηλίθια μουγγαμάρα μου…

-Αγάπη, ο Θορ έχει ένα μεγάλο σφυρί, να σαν αυτό εδώ! Το ‘χεις ξαναδεί; Αυτός κ όλοι οι ήρωες της Μάρβελ έχουν υπερδυνάμεις κ τους νικάνε όλους, πάντα. Όπως κ γω. Νικάω κ θα νικάω για πάντα.

Είπε κ μου έδειξε τα μπράτσα του..

– Μπράβο Μάκη!! Να είσαι πάντα δυνατός
– Έτσι μου λέει κ η μαμά μου…

Είπε κ κοίταξε μπροστά., μάλλον την κυρία στο μπροστινό κάθισμα, που υποθέτω ήταν η μαμά!

Δεν συγκράτησα το όνομα του αγαπημένου του ήρωα, με είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός του, η αθωότητα του και η ηρεμία του. Όλα αυτά σε ένα 8χρονο, που η μοίρα του είχε γραμμένη μια αδικία, μια μάχη να κερδίσει και που είμαι σίγουρη ότι θα την κερδίσει.

Το χωρίς μαλλάκια κεφαλάκι του κ τα χλωμά γαλανά μάτια του, μαρτυρούσαν την ασθένεια του αλλά ταυτόχρονα το μεγαλείο ψυχής κ ο ηρωισμός του επιβεβαίωναν κ την αδιαμφισβήτητη νίκη του!

Όμορφος, γενναίος, απλός, έξυπνος, αυθόρμητος, χαμογελαστός, ασυγκράτητος, αγαπητός, γλυκός, αξιολάτρευτος, γεμάτος θάρρος, αισιοδοξία, αγάπη για ζωή….

Αυτός ήταν ο Μάκης …ο super Μάκης «μου»

Που μέσα σε λίγη ώρα κ παρά τα λιγοστά του χρόνια μου θύμισε τι είναι ζωή…μόνο με το χαμόγελο του που φώτιζε το ταλαιπωρημένο του προσωπάκι.

Κυριακή, Ιανουάριος στην Αθήνα, λίγα χμ πιο μακριά από το κέντρο, γύρω στις 9 κ κάτι, κρύο καθόλου, έχω την καλύτερη διάθεση, αδειανό μυαλό από ανούσιους προβληματισμούς, ένα δωράκι στην τσέπη από τον νέο μου φίλο, βουρκωμένα μάτια και την τεράστια τύχη να γνωρίσω από κοντά έναν μεγάλο μαχητή, έναν αληθινό ήρωα….

Εγώ σ ευχαριστώ, λοιπόν μικρέ….γιατί εγώ μπορεί να σου «χάρισα» μια διπλή κούρσα, εσύ όμως μου χάρισες εσένα, την ολιγόλεπτη παρέα σου, το γέλιο σου, την ελπίδα σου, το μεγαλείο σου….το καλύτερο μάθημα ζωής!

Συνέχισε να νικάς….όπου κι αν είσαι! Εύχομαι να σε ξαναδώ!

Για τον super Μάκη…Ένα υπέροχο παιδί!