Η μπλε ατζέντα!

Τις προάλλες ψαχούλευα και αναδιοργάνωνα τα συρτάρια μου/ντουλάπια μου κλπ, δουλειά που κάνω μία φορά στα εκατό χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο πάντα ανακαλύπτω πράγματα που είχα ξεχάσει οτι βρίσκονται εκεί και πάντα οι φίλες μου με πειράζουν για τις ανασκαφές και τις ανακαλύψεις μου!

Έπεσα που λέτε, πάνω στη θρυλική μπλε ατζέντα, που αναφέρθηκε και σε προηγούμενο μου κείμενο (μπορείς να δεις εδώ), η οποία περιείχε από τηλέφωνα μέχρι τις υποχρεώσεις του Διευθυντή μου για το άμεσο, ή και λιγότερο άμεσο, διάστημα.

Αυτήν την ατζέντα λοιπόν, όπως σας έχω ξαναπεί, δεν μπορούσαμε να την αποχωριστούμε ποτέ. Έπρεπε να την έχουμε πάντα πάνω μας, για την περίπτωση που θα έπαιρνε τηλέφωνο ο Διευθυντής και θα ζητούσε κάποιο νούμερο ή να μάθει τι ώρα είχε κάποιο ραντεβού ή να του κλείσουμε θέση σε κάτι που θα ήθελε να παρευρεθεί.

Μπορεί να ήθελε απλώς να μας υπαγορεύσει κάτι που σκέφτηκε και συνήθως αυτό θα ήταν καθ οδόν κάπου μες την κίνηση, με αυτοκίνητα να κορνάρουν, το σήμα να χάνεται μέσα στα τούνελ και γενικά έκανε το κατά δύναμην να μας δυσκολέψει τη ζωή.

Αλίμονο σου, αν σε καλούσε -μέρα ή νύχτα ή αργία ή όποτε- και δεν είχες μαζί σου την ατζέντα να του δώσεις την πληροφορία που ζητούσε.

Η ατζέντα αυτή έχει παραβρεθεί μαζί μου σε πάρτι γενεθλίων φίλων, σε βραδινά μαγαζιά, σε clubs, σε σουβλατζίδικα, έχουν  πέσει πάνω της λίτρα ρούμι και άλλων οινοπνευματωδών ποτών, έχει ταξιδέψει, έχει βραχεί απο θάλασσες, -με τον ήλιο στη ματιά, κι η αρμύρα του νοτιά, σου ‘καιγε τα χείλη- γενικά τη λες πολυταξιδεμένη και πολυταλαιπωρημένη!

Ένα βράδυ Σαββάτου, βρισκόμουν με τις φίλες μου σε πιτζάμα πάρτι. Ήμουν αραχτή και χαλαρή με την πιτζάμα μου, το ένα γαριδάκι στο χέρι, το ποτήρι με το αναψυκτικό στο άλλο και την ατζέντα παραδίπλα, και βλέπαμε το «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ» -μέχρι και σήμερα αγαπημένη ταινία της παρέας- και λιώναμε με τον έρωτα του Ράιαν Γκόσλινγκ και της Ρέιτσελ Μακ Ανταμς.

Ακριβώς στο σημείο  που χαζεύαμε το φιλί κάτω από τη βροχή έχοντας μπει για τα καλά στο ρομαντικό μουντ της ταινίας, ακούγεται ο συγκεκριμένος ήχος που είχα για τον Διευθυντή στο κινητό μου.

Γαριδάκια και κόκακόλες πέφτουν στη στιγμή από τα χέρια, πετάγομαι πάνω σαν ελατήριο, επανέρχομαι κατευθείαν στη πραγματικότητα και το σηκώνω με την επαγγελματική φωνή που έχω εξασκήσει για να του απευθύνω τον λόγο.

-Παρακαλώ;

– Διευθυντής εδώ, γρύλισε με τη συνηθισμένη γλυκιά -Not- φωνή του. Πάντα ένιωθε την ανάγκη να μας πει ποιος είναι στο τηλέφωνο σε περίπτωση που δε θα τον αναγνωρίζαμε από το πρώτο νανοσέκοντ

– Σας ακούω κύριε Διευθυντά

-Θέλω όλες τις απευθείας πτήσεις της Alitalia για Ρώμη για τις επόμενες δύο ημέρες. Μαθαίνετε τη πληροφορία και με καλείτε αμέσως πίσω να επιλέξω σε ποια θα κάνετε κράτηση στο όνομα μου.

Παύση στην ταινία κι αρχίζω τα τηλέφωνα στην Alitalia, που δεν ξέρω πού πήρα, πώς και γιατί, αλλά το σήκωσε υπάλληλος που μου μιλούσε ιταλικά, κι εγώ το μόνο ιταλικό που καταλαβαίνω είναι το “Ciao Bella”. Ισως να πήρα στην Alitalia της Ιταλίας μες τον πανικό μου. Με τα πολλά, μου έδωσε μια συνάδελφο του η οποία μιλούσε κάτι σαν αγγλικά.

Με πολύ άγχος για τα λεπτά που περνούσαν και φοβούμενη ότι ο Διευθυντής θα με πάρει πίσω να με ξεχέσει στον πληθυντικό για την αργοπορία μου, καταφέραμε να συνεννοηθούμε, πήρα τις πολυπόθητες πληροφορίες και τον πήρα τηλέφωνο να τον ενημερώσω.

Ο Διευθυντής ποτέ δεν απάντησε στις κλήσεις μου και με έκανε να περάσω ένα βράδυ μες την αγωνία, ότι τώρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο, τώρα θα χτυπήσει, που όχι ταινία δεν είδα με τις φίλες μου, άλλα έμεινα και άυπνη .

About Author

Νουαζέτα

See author's posts