Νεραϊδούλα!

Η μικρή μας νεραϊδούλα, η μικρή μας καραμελίτσα, η μπουκίτσα μας, έγινε χθες ενός μηνός!

Το γλυκάκι μας, μας έχει ξετρελάνει όλους, μικρούς – μεγάλους! Πόσο αστείο μου φαίνεται τώρα ότι αγχωνόμουν αν θα μπορέσω να την αγαπήσω τόσο, όσο τον αδερφό της.

Είχα άγχος ότι ποτέ δε θα έφτανε την λατρεία που έχω για το φουντούκι και είχα τύψεις προκαταβολικά. Σκεφτόμουν πώς θα το κάνω ώστε να μη φανεί ποτέ σε κανένα και κυρίως στη μικρή ότι έχω αδυναμία στο μεγάλο της αδερφό.

Τσάμπα άγχος και τσάμπα προκαταβολικές, περιττές τύψεις.

Έχω –έχουμε δηλαδή- πάθει τρελό έρωτα με τη μικρή, χωρίς να έχει κλέψει ούτε κόκκο αγάπης από τον μεγάλο της αδερφό. Είναι μια ξεχωριστή, απύθμενη αγάπη δικιά της, όλη δικιά της, που εμφανίστηκε μαζί με ‘κείνη και το φουντούκι έχει κρατήσει όλο τον τρελό έρωτα κι αδυναμία που του έχουμε, δικό του, καταδικό του.

Αν εξαιρέσουμε ότι είναι αξιολάτρευτη και μοιάζει εμφανισιακά στον αδερφό της, οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Όπως αυτή η εγκυμοσύνη ήταν εντελώς διαφορετική απ’ την πρώτη, το ίδιο κι η γέννα που την κατάλαβα λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, έτσι διαφορετικό είναι κι αυτό το μωρό σε σχέση με τον αδερφό της.

Στο φουντούκι όλα τσουλούσαν χωρίς θεματάκια, εύκολα και άνετα. Ήταν ήσυχο μωρό, καθόταν μόνο του φρόνιμα και ωραία στη καλαθούνα του ή σε αγκαλιές, γενικά ούτε κούραση και αϋπνίες θυμάμαι, ούτε άγχος. Όλοι μου λέγανε ότι αυτό δεν είναι νεογέννητο αλλά λούτρινο αρκουδάκι αλλά κι εγώ ήξερα ότι είμαι τυχερή!

Έβλεπα και γύρω μου τι γινόταν, διάβαζα και τα «ένα παιδί ταράζει την ισορροπία του ζευγαριού κλπ κλπ» και τίποτα από αυτά δεν ίσχυε στη δική μου φουντουκοοικογένεια.

Μου λέγανε επίσης, ότι στο δεύτερο παιδί όλα πάνε αυτόματα κι έχεις λιγότερο άγχος από το πρώτο. Επίσης καμία σχέση στη δική μου οικογένεια.

Όσο άγχος δεν είχα στο πρώτο, έχω στο δεύτερο.

Στη μικρή καραμελίτσα, που λούτρινο αρκουδάκι δεν τη λές, μέχρι μια βδομάδα πριν έψαχνα τα πατήματα μου. Πολύ άγχος για το οτιδήποτε. Οι κεραίες μου συνέχεια τεντωμένες κι η προσοχή μας όλη στο αν παίρνει δεν παίρνει βάρος, έφαγε δεν έφαγε, πόσο έφαγε, έκανε κακά, δεν έκανε, γιατί δεν έκανε, μπουκωμένη μύτη, αναπνέει, δεν αναπνέει, κοιμάται συνέχεια, γιατί κοιμάται, έχει υπνηλία, πόσο κρυωμένη είναι ή δεν είναι. Ένας πανικός. Ο παιδίατρος κι η μαία, θα βλέπουν το νούμερο του κινητού μου στον ύπνο τους.  Σίγουρα το ‘χουν μάθει απέξω κι ανακατωτά.

Μόνο στον θηλασμό τα πάμε καλά, με αρκετή προσπάθεια βέβαια, αλλά μάλλον τα καταφέραμε, σε αντίθεση με τον αδερφό της που τα είχαμε κάνει μαντάρα.

Ο αδερφός της, τη λατρεύει, με το που γυρίζει από τον παιδικό σταθμό, τρέχει καταπάνω της, να την χαϊδέψει, να της μιλήσει –face to face-, να της δώσει φιλιά.

Εμείς συνέχεια του κόβουμε τη φόρα, και «μη της μιλάς τόσο κοντά, μη της πιάνεις το κεφάλι, μη την ακουμπάς στο πρόσωπο, μη μη μη μή».

Ο λόγος είναι ότι ο μικρός είναι βαποράκι ιώσεων από τον παιδικό σταθμό και η μικρή ήδη νοσηλεύτηκε δύο εβδομάδων στη ΜΕΝ στο ΠΑΙΔΩΝ, κάτι που με φρίκαρε και δε θέλω καν να το σκέφτομαι, πόσο μάλλον  να το καταγράψω στο ροζ, χαρούμενο blog μας.

Τελικά, δια της ατόπου απαγωγής η μικρή είχε απλά ίωση που την έφερε πιθανά ο μικρός από τον παιδικό σταθμό, οπότε τώρα είμαστε διπλά σπαστικοί στο φουντούκι που μόνο ασφαλιστικά μέτρα δεν του έχουμε βάλει να μη πλησιάζει το μωρό.

Αφού χθες πάλι σε κάποιο «μη» που του είπα, κρατώντας την ταυτόχρονα αγκαλιά –γενικά είμαστε αυτοκόλλητες με τη νεραιδούλα, κάτι που μου προκαλεί τύψεις για το φουντούκι, το οποίο δείχνει τρελή κατανόηση για την ηλικία του- μου είπε με ύφος: «δεν είναι μόνο δική σου, εντάξει;»

Έλιωσα εκείνη την ώρα.

Περίμενα ότι θα της έριχνε μια ματιά όταν ήρθαμε από το μαιευτήριο και μετά θα την αγνοούσε, επουδενί δεν περίμενα τέτοια λατρεία από ένα 4χρονο στη μικρή που μονοπωλεί τη μαμά του.

Να κλαίει η μικρή και να της λέει λόγια αγάπης «εγώ είμαι εδώ, ο μεγάλος αδερφός σου, σε προσέχω, μη κλαίς, μη φοβάσαι».

Να της αλλάζουμε πάνα και να κλαίει, και να της λέει «μη κλαις, έλα, έλα τελειώσαμε, θα σε πάρει αγκαλίτσα η μαμά» και να με βοηθάει με το να μου δίνει πάνες και κρέμες.

Να βάζει το χεράκι του στο χεράκι της και να λέει «κοίτα μαμά, με κρατάει!»

Να ξανακλαίει η μικρή και να μου λέει «να της πούμε ένα τραγουδάκι;»

Και πόσα άλλα συγκινητικά.

Αυτά τα σύντομα για το νέο μέλος της φουντουκοοικογένειας. Λίγα έγραψα, νιώθω τύψεις ότι την ξεπέταξα αλλά δε μπορούσα να αφήσω κι άλλο χρόνο να περάσει χωρίς να αναφέρω ότι ναι, ήρθε στη ζωή μας και ναι, είμαστε κι οι τρείς -κι όλοι- τρελοί και παλαβοί για πάρτη της!💘

Θα επιστρέψω δριμύτερη, με λεπτομέρειες και γεγονότα μόλις βρεθεί λίγος ελεύθερος χρόνος, που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε γι’ αστείο. Κι αυτά τα γράφω με ένα μάτι ανοιχτό και με το άγχος να προλάβω να κοιμηθώ κι εγώ λίγο, πριν ξυπνήσει το μωρό.

Πραγματικά, αληθεύει ότι ένα παιδί = κανένα και δύο = δεν ξέρω με πόσα ακριβώς λένε ότι ισούνται, αλλά όντως ΠΟΛΛΗ μεγάλη διαφορά.

Με την πρώτη ευκαιρία, το blog θα πάθει ολική ανακαίνιση και θα αποκτήσει κι η μικρή τη στήλη και τα γραπτά που της αξίζουν!

About Author

Νουαζέτα

See author's posts