The super moon effect!
Είναι κάποιες μέρες λίγο περιέργες, λίγο ο Μέρφυ με τους νόμους του, λίγο το φεγγάρι, λίγο δεν ξέρω τι, που ζορίζεσαι λίγο παραπάνω.
Χθες πάλευα με θηλασμούς και θήλαστρα κι ένα νεογέννητο που όταν δεν πέφτει σε χειμερία νάρκη, ώστε να ανησυχώ αν είναι καλά, δεν κλείνει μάτι για παραπάνω από δέκα λεπτά.
Αργά το απόγευμα, σ’ ένα καλό τάιμινγκ που ο φουντουκομπαμπάς έλυνε το κρεβάτι- πρώην κούνια του φουντουκιού, στη θέση του οποίου θα έμπαινε μια κουκέτα που είχαμε παραγγείλει τόσο καιρό πριν, που την είχα ξεχάσει- κι η μπέμπα κοιμόταν το δεκάλεπτο της, σκέφτηκα ότι προλαβαίνουμε να παίξουμε με το φουντούκι ένα παιχνίδι με πειράματα.
Αυτό είναι παιχνίδι για παιδιά ηλικίας 8+, αλλά το είχα παραγγείλει στη φουντουκονονά για τα γενέθλια του φουντουκιού, αφού του αρέσει να αναμιγνύει υγρά, να ανακατεύει, να παρατηρεί κλπ.
Μην τα πολυλογώ, για να το παίξεις αυτό το παιχνίδι, πρέπει να μελετήσεις πολύ. Το εννοώ. Δηλαδή, ένα παιδί 8 χρονών μπορεί να κάνει αυτά τα πειράματα; Εγώ πάντως 38 χρονών δυσκολευόμουν.
Όσο προχωρούσαν δε οι σελίδες από το βιβλίο με τις οδηγίες για τα πειράματα, έγραφε «ζήτα τη βοήθεια από έναν ενήλικο». Απευθυνόταν στον 8χρονο παίκτη προφανώς. Εγώ ήμουν η ενήλικη στο παρεάκι μας, αλλά εκ του αποτελέσματος, μικρή διαφορά είχε.
Άσε που απ’ ότι κατάλαβα είχε κι ένα βαθμό επικινδυνότητας αφού έγραφε «βάλτε τα προστατευτικά γυαλιά», «μην ακουμπήσετε τα μάτια σας», «αυτό να γίνει με επίβλεψη ενήλικου» κλπ. Επίσης, υπήρχαν και κάτι καλωδιάκια που ενώνονταν με μια μπαταρία (;) και κάτι ψιψιψίνια με κοκοκόψαρα που έπρεπε να συνδεθούν, μάλλον για πιο προχωρημένα πειράματα που θα έκανε κάποιος χημικός, γιατί 8χρονο αποκλείεται!
Το φουντούκι περίμενε στο μεταξύ και άντε να το απογοητεύσω. «Θα παίξουμε κανένα πείραμα επιτέλους μαμά;» με ρώτησε κάποια στιγμή, διακόπτοντας τη μελέτη μου.
Του ‘δωσα κι εγώ τα χρώματα ζαχαροπλαστικής, το σταγονόμετρο και ένα μπολ νερό και τον έβαλα να μετράει σταγόνες με το σταγονόμετρο και να αναμειγνύει τα χρώματα στα μπουκαλάκια και να πασαλείβει εκεί τα διάφορα. Εμ πώς! Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι!
Και για να κάνουμε κι ένα πείραμα, έφερα κι ένα μπολ με λάδι και του έδειξα ότι αν βάλει νερό και λάδι στο ίδιο μπουκαλάκι και ανακατέψει, αυτά τα δύο ποτέ δεν αναμειγνύονται.
Η συνέχεια της βραδιάς είχε ένα φουντουκίσιο μεγαλειώδη εμετό, από το πουθενά. Μιλάμε για τρελή ποσότητα όλη στο πάτωμα, ευτυχώς όχι στο κρεβάτι μας που τον είχε πάρει ο ύπνος χαζεύοντας Νικελόντεον.
Θυμίζω ότι φουντουκίσιο κρεβάτι δεν υπήρχε πια, μια και ήταν λυμένο και τοποθετημένο στο υπόγειο αφού περιμέναμε την ακριβοθώρητη κουκέτα το επόμενο πρωινό. Οπότε νεογέννητο και νήπιο με γαστρεντερίτιδα στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς!
Ξημέρωσε Τετάρτη, να μη ξέρω να δώσω ή να μη δώσω γάλα στο φουντούκι και να προσπαθώ ταυτόχρονα να πιεί γάλα η καραμελίτσα. Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω και περιμένω, περιμένω… Κάποια στιγμή έρχεται το ασανσέρ και βγαίνει ένας κύριος. «Μόνος είστε»; Ρωτάω. «ναι, μόνος, σε μία ωρίτσα θα χω τελειώσει»..
Βγάζοντας ένα ένα τα διάφορα της κουκέτας, τις τάβλες και τα διάφορα που θα συναρμολογούσε, από το ασανσέρ, κατάλαβα γιατί άργησε να ανέβει.
Μη τα πολυλογώ, με κυνηγάει κι ο χρόνος, μετά από 3μισι ώρες κι αφού είχε έρθει και ο φουντουκομπαμπάς σπίτι από τη δουλειά του, για να βοηθήσει, με τις βίδες που δεν μπαίνανε και τις διάφορες αστοχίες, πάω κι εγώ στο φουντουκονεράιδοδωμάτιο να χαζέψω την κουκέτα και τι βλέπω;
Μία κουκέτα είχε μέσα της ένα δωμάτιο.
ΣΟΚ και ΔΕΟΣ.
Το κρεβάτι έπιανε σχεδόν όλο το εμβαδόν –μετά την χημεία, θυμηθήκαμε και τα μαθηματικά- του δωματίου. Η κουκέτα που στηνόταν τόσες ώρες ήρθε σε πιο μεγάλες διαστάσεις απ’ αυτές που είχαμε παραγγείλει. Τώρα είμαστε εν αναμονή να ‘ρθουν να το πάρουν, και να δούμε τι θα κάνουμε, αν θα επιλέξουμε από κει άλλο κρεβάτι ή όχι. Στο μεταξύ, και γι’ άγνωστο πόσο, το παιδί δεν έχει κρεβάτι και τα περιεχόμενα απ’τα συρτάρια του κρεβατιού-κούνια τα οποία θα μπαίνανε στα συρτάρια της κουκέτας, βρίσκονται χυμαδιώ στο σαλόνι.
Η ώρα είναι 2 το μεσημέρι, η καραμελίτσα είναι ακόμα ξύπνια από τις 8 και το φουντούκι ανεβάζει πυρετό.
Ας ευχηθούμε αύριο να είναι μια άλλη μέρα, που λέει κι η Σκάρλετ Ο΄Χάρα.