Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

Το Blog μου έχει γενέθλια και φυσάει δύο κεράκια!

Μοιραστείτε το :

Δύο χρονών το blog μου σήμερα! Terrible twos, που λένε κι οι επιστήμονες! Aπόλυτα ήσυχο μέχρι πρότινος, τώρα απαιτητικό, διεκδικεί δυναμικά χώρο και χρόνο απ’ τη ζωή μου!

Ξεκίνησε σαν ημερολόγιο των δραστηριοτήτων που κάναμε με το γιο μου, κατέγραφε τα παιχνίδια, τις χειροτεχνίες και μαγειρικές μας και γι’ αυτό έχει και τα ονόματα μας, τα χαιδευτικά μας μάλλον, για να το θέσω σωστά. Εξελίσσεται κι αυτό όμως τώρα μαζί μας και θα δούμε «τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει».

Να ευχαριστήσω το σύζυγο, την κολώνα του σπιτιού και του blog μου! Χωρίς τον προσωπικό μου προγραμματιστή, το blog θα είχε παραμείνει σκέψη, δε θα ‘χε γίνει πραγματικότητα!

Ακολουθεί απολογισμός και διάφορες ανάκατες σκέψεις δύο χρόνων blogging σε δεκαεννιά +1 μπούλετ πόιντς : 

  1. Ανακάλυψα το μαγικό κόσμο του blogging και «γνώρισα» αρκετές ταλαντούχες και παθιασμένες bloggers, που εμπνέουν με τις ωραίες ιδέες και προτάσεις τους. Υπάρχουν άνθρωποι που με απλά υλικά που όλοι έχουμε σπίτι μας, δημιουργούν μικρά θαύματα. Και σου δείχνουν πώς να τα καταφέρεις κι εσύ.
  2. Σεργιανίζοντας στα όμορφα μονοπάτια του blogging, βρέθηκα στα «χωράφια» της δημιουργικής γραφής, να καλλιεργώ τη… γραφή μου. Το παρόν με βρίσκει να γράφω στο LifeSharing της Χ. Λαμπίρη, στο emotions της Μ. Πολυγένη, να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας και ποίησης (που μέχρι πρότινος νόμιζα δε μ’αρέσει), να παθαίνω τενοντίτιδες, κλπ.
  3. Μ’ αρέσει τρελά να γράφω κι εύχομαι να είχα κάνει σχετικές σπουδές, τότε που ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολλοί!
  4. Έμαθα να κάνω για το γιο μου και μαζί με το γιο μου κάποιες -απλές- κατασκευές. Ποιος; Εγώ που λίγα χρόνια πριν, δεν μπορούσα να κολλήσω δύο χαρτιά μεταξύ τους.
  5. Μου προκαλεί μεγάλη χαρά και ικανοποίηση να έχω μπροστά μου μια κενή σελίδα και σε λίγη ώρα αυτή να αποτυπώνει ένα κείμενο, μια χειροτεχνία, μια σκέψη μου, την οποία διαβάζει κόσμος, ταυτίζεται, σχολιάζει.
  6. Είναι πολύ εθιστική δραστηριότητα. Αν περάσουν δυο – τρεις μέρες και δεν ανεβάσω κάτι, νιώθω ότι κάτι λείπει,κάτι δεν έκανα!
  7. Βοηθάνε άνθρωποι που δε γνωρίζω καλά και σίγουρα δεν περίμενα τη χείρα βοηθείας που μου άπλωσαν και τους ευχαριστώ πολύ, για όποιον λόγο κι αν το έκαναν, είτε γιατί τους αρέσουν αυτά που γράφω, είτε γιατί με συμπαθούν.
  8. Αντιθέτως, δεν υποστήριξαν όλοι όσοι περιμένα. Αν νόμιζα, ότι κάθε φορά που θα ανέβαζα κάτι, θα τρέχαν από κάτω όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί να τσακώνονται ποιος θα μου πρωτοαφήσει το λάικ του ή το σχόλιό του, ε, «τσούκου»! Θα έχουν τους λόγους τους, απ’ την πλευρά μου… «διαβάστηκε». Άλλωστε, αν είναι να αρέσεις, θα αρέσεις, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει gue sera sera, whatever will be, will be! Ωστόσο, πριν πετάξει ένα αεροπλάνο, χρειάζεται να τρέξει πρώτα στο διάδρομο χρησιμοποιώντας τις ρόδες του. Το αν θα κάνει μικρό ή μεγάλο ταξίδι εξαρτάται μετά από τα καύσιμα που διαθέτει, αλλά οι ρόδες που του δίνουν ώθηση στην αρχή, είναι σημαντικές, αναγκαίες, θα έλεγα. If you know, what i mean!
  9. Νιώθω ευγνωμοσύνη για εκείνους που με στηρίζουν στα όνειρα μου γενικώς, αλλά και ειδικώς σε αυτά που αφορούν στη γραφή. Όταν κερδίσω κάποιο από τα όσκαρ του blogging, θα τους ευχαριστήσω έναν – έναν ονομαστικά!
  10. Γνωρίζω κόσμο και αποκτώ σχέσεις με ανθρώπους, που μπήκαν για τα καλά στη ζωή μου, κι ας είμαι πλεόν «δεσποινίς» ετών 39 και νόμιζα οτι είχα τελειώσει πια με τις νέες γνωριμίες και συναναστροφές.
  11. Οι νέες γνωριμίες εξελίζουν, με πάνε ένα βήμα παραπέρα και αισιοδοξώ για ακόμη περισσότερα. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να διαβάσει ένα κείμενό σου και τι πρόταση μπορεί να σου κάνει και πού μπορεί εκείνη με τη σειρά της να οδηγήσει. Ένα ωραίο ταξίδι έχει ξεκινήσει, απολαμβάνω τη διαδρομή και δε βιάζομαι να μάθω τον προορισμό.
  12. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί αναγνωστικό κοινό. Εγώ ειδικά, που δεν είχα κανένα λογαριασμό στα σόσιαλ μίντια, στην αρχή έγραφα και τα διάβαζα μόνη μου!
  13. Για τον παραπάνω λόγο άνοιξα και το λογαριασμό στο Facebook, αφού με διαβεβαίωσαν ότι δε δαγκώνει, γιατί αλλιώς ήταν σαν να μιλάω στον εαυτό μου. Πριν λίγες μέρες άνοιξα και instagram διότι «γράφεις σε blog / sites και δεν έχεις instagram; Δε γίνεται αυτό!», οπότε απέκτησα κι από αυτό, το οποίο δεν ξέρω να χρησιμοποιώ, και σκέφτομαι ότι η μέρα πρέπει να αποκτήσει 48 ώρες.
  14. Χρειάζεται πολύς, με Bold και Underlined, χρόνος για όλα. Για να σκεφτείς και να γράψεις την ανάρτηση ή τη χειροτεχνία, να βγάλεις φωτογραφίες ή αν δε βγάλεις να βρεις την κατάλληλη να συνοδέψει το κείμενό σου, να το ανεβάσεις, να βρεις κόσμο να σε διαβάσει, να το προωθήσεις στα social, να «συνομιλήσεις» με τον κόσμο που σε τιμάει και σου αφήνει σχόλια, κι αλλά, κι άλλα, κι άλλα, που -πάντα- προκύπτουν στην πορεία. Θα μπορούσε να είναι fulltime job.
  15. Συχνά σκέφτομαι ότι, «δεν έχω τον χρόνο που απαιτείται, δε δίνω όλα όσα έχω, θα το αφήσω και θα το ξαναπιάσω, όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες». Ωστόσο, επειδή στον ενήλικο κόσμο οι συνθήκες -φοβάμαι- δε θα είναι ποτέ κατάλληλες, κι επειδή το αύριο είναι αμφίβολο, αυτό που έχουμε είναι μόνο το «τώρα», συνεχίζω. Αύριο, αν οι συνθήκες είναι καλύτερες, θα το κάνω καλύτερα.Το σημαντικό είναι να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς κάθε δεδομένη στιγμή.
  16. Να βλέπουμε πώς τα πάνε οι άλλοι bloggers, αλλά να μη συγκρινόμαστε μαζί τους. Ούτε να μετράμε πόσους followers έχουν, ούτε πόσα sponsorship, κι ένα σωρό ακόμη αγγλικές λέξεις κέρδισαν σε σύγκριση με εμάς, ούτε πόσες κοινοποιήσεις, γενικά ας χαλαρώσουμε με τα νούμερα τους. Εμείς να κοιτάμε να γινόμαστε καλύτεροι από τους χθεσινούς εαυτούς μας.  Άλλωστε, δεν μπορούμε να συγκριθούμε με κανέναν, γιατί δεν έχουμε τις ίδιες συνθήκες ζωής με κανέναν. Τα γράφω για να τα ακούω, γιατί από τη φύση μου πέφτω εύκολα και με αμφισβητώ ακόμα πιο εύκολα.
  17. Σε όποιους αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε. Δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους κι αυτό είναι απόλυτα λογικό κι αναμενόμενο. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Κάποιοι μπορεί και να περιμένουν στη γωνία να κάνεις κάποιο λάθος για να στην πούνε ή μπορεί να μη συμφωνούν με αυτά που γράφεις,σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι μες το πρόγραμμα.
  18. Πρέπει να αποφεύγω να μπαίνω στο τριπάκι να γράφω «τα επίκαιρα», πχ, είναι η μέρα της γυναίκας, οπωσδήποτε να γράψω κάτι σχετικό. Να γράφω γι’ αυτά που θέλω, ιδανικά, την ώρα που θέλω, για να περνάω καλά στα παρασκήνια κι αυτό να βγαίνει παραέξω!
  19. Να βγω από το τριπάκι να κοιτάω συνέχεια στο κινητό -πολυεργαλείο, πώς τα πάει μια ανάρτησή μου. Χάνω κι άλλο χρόνο από αυτόν που δεν έχω κι η επισκεψιμότητα θα ‘ναι εκεί, δεν πάει πουθενά, θα με περιμένει να τη δω κι αργότερα.
  20. Πόσο χαίρομαι που είμαι blogger, πόσο χαίρομαι που απέκτησα τη νουαζέτα με φουντούκι plus καραμέλα και πόσο χαίρομαι που ανακάλυψα, έστω κι αργά, τι είναι αυτό που μου αρέσει να κάνω! Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!
     

Χρόνια πολλά στο blog μου, να μεγαλώσει, να γίνει μεγάλο και τρανό, να έχω εμπνεύσεις, όρεξη και χρόνο να το φροντίζω όπως του πρέπει και να ξέρετε όλοι ότι το αγαπώ πολύ!

ΥΓ: όποιος θέλει να δει την πρώτη ανάρτηση, πριν δύο χρόνια, μπορεί να το κάνει εδώ!

About Author

Μοιραστείτε το :