Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φα’ το!
«Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φα’ το», την έχεις ακουστά την έκφραση;
Τη χρησιμοποιούμε όταν εισπράττουμε τόση χαρά κι ικανοποίηση από κάτι όμορφο που μας είπανε, που είμαστε πλήρης, μας αρκεί, δε χρειαζόμαστε τίποτα άλλο.
Ένας καλός λόγος μπορεί να φτιάξει το κέφι και τη μέρα κάποιου, να του δώσει δύναμη και να τονώσει το ηθικό να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, ακόμη και να κάνει το κάτι τις παρά πάνω.
Παίρνω και παράδειγμα από τον εαυτό μου. Όταν ο άλλος μου μιλάει όμορφα, μου δίνει σημασία κι αναγνωρίζει την αξία μου, μπορώ να κάνω τα πάντα γι’ αυτόν.
Όσο κουρασμένη και να είμαι, ό,τι και να έχω, θα βοηθήσω σε ό,τι χρειάζεται, θα δουλέψω παραπάνω και αφιλοκερδώς, θα ασχοληθώ με την πάρτη του, θα ξεπεράσω τα όρια του εαυτού μου και θα το κάνω με μεγάλη μου χαρά, μέσα από την καρδιά μου.
Για να καταλάβεις το μέγεθος, έχω πάει λεχώνα άυπνη και ταλαιπωρημένη, σε επαγγελματικό μίτινγκ, που μπορούσα άνετα να μην πάω, ήμουν δικαιολογημένη και δεν είχα τίποτα απολύτως να κερδίσω, απλά για να βοηθήσω με τη παρουσία μου, να είμαι εκεί να στηρίξω.
Όταν όμως βλέπω αδιαφορία (μη μιλήσω γι’ αγένεια), δεν έχω καμία όρεξη να κάνω το παραμικρό και πατάω παύση (με το delete, έχω ακόμη θέμα). Δεν έχω κίνητρο. Και μετά από κάποια ηλικία δεν υπάρχει κι η πολυτέλεια του χρόνου ή η διάθεση να δίνεις εκατό ευκαιρίες.
Μου αρέσει να λέω και να μου λένε ευχαριστώ, να χαμογελώ και να μου χαμογελούν, να κάνω εγώ η ίδια τους άλλους να χαμογελούν. Δεν μπορεί να είμαι η μοναδική και να έσπασε μετά από μένα το καλούπι. Σε όλους μας αρέσει να μας εκτιμάνε, να μας μιλάνε όμορφα και να μας υπολογίζουν.
Η θετική ενέργεια είναι μεταδοτική, χαίρομαι να βλέπω κάποιον χαρούμενο εξ αιτίας μου, ισχύει το «λάμπεις κι εσύ Μπάμπη μου. Είναι win – win κατάσταση. Ο Βασίλειος ο Μέγας είχε πει «αυτός που σπέρνει ευγένεια, θερίζει φιλία, αυτός που φυτεύει καλοσύνη, μαζεύει αγάπη». Κι έτσι είναι.
Γιατί, όλοι θέλουμε γύρω μας θετικούς, φωτεινούς ανθρώπους, με καλή πρόθεση και καλή διάθεση που ασκούν ευεργετική επίδραση πάνω μας. Φτάνει πια η μίρλα κι η μαυρίλα, θέλουμε χρώματα κι αρώματα. Φτάνει κι η ξινίλα, ας δοκιμάσουμε και καμιά άλλη γεύση.
Κι όχι, δεν είναι γλείψιμο να πούμε σε κάποιον ότι κάτι που έκανε ή σκέφτηκε ή φόρεσε ότι μας άρεσε, του πήγαινε, ήταν έξυπνο και πετυχημένο. Είναι η αλήθεια. Γλείψιμο θα ήταν αν το λέγαμε εσκεμμένα, δεν το εννοούσαμε και κάπου αποσκοπούσαμε.
Βλέπουμε τον /την τάδε που έφτιαξε ωραίο μαλλί, φοράει ωραία μπλούζα ή έκανε μια ωραία ανάρτηση στο Facebook ή στο blog του, ας του το πούμε. Το σκεφτήκαμε, γιατί να μην το πούμε; Μην το πάρει πάνω του ή μην τον ματιάσουμε;
Και να πω και κάτι τελευταίο; Αν δεν έχουμε κάτι καλό να πούμε, ας μη μιλήσουμε καθόλου, δεν πειράζει, δε θα ‘χάσει η Βενετιά βελόνι. Ας παραμείνουμε σιωπηλοί. Ας είμαστε από εκείνους που δημιουργούν ουράνια τόξα μετά από καταιγίδες κι όχι τα συννεφα που προκαλούν εξαρχής τη νεροποντή!