Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η θάλασσα και ο ουρανός…
Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη…
– Σε θέλω…
– Είσαι διαφορετικός, απέραντος, δεν ξέρω που τελειώνεις. Φοβάμαι· σε φοβάμαι Ουρανέ μου! – Είμαι έτσι, για να σε συμπληρώνω. Εκεί που εσύ τελειώνεις, θα συνεχίζω εγώ.
– Υπάρχουν στεριές μπροστά μου, θα μας χωρίζουν.
– Δεν πειράζει. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας.
– Κρύβω μυστικά στα βάθη μου. Δεν τα ξέρεις, δεν τα βλέπεις, είσαι ψηλά.
– Κρύβεις θησαυρούς! Όταν σε φωτίζει ο ήλιος μου, λάμπουν. Όταν τ’ άστρα μου καθρεφτίζεις, μπορώ τους δω.
– Θυμώνω… αγριεύω… μπορώ να πνίξω τους άλλους. Δε θα με αντέξεις.
– Μπορείς να τους γαληνέψεις κιόλας. Αν αντέχω ή όχι όμως, πρέπει να το μάθεις. Αν δε δοκιμάσεις, δεν μπορείς να είσαι σίγουρη Θάλασσά μου.
– Είμαι απρόβλεπτη, κάνω λάθη, μπορεί να σε πληγώσω.
– Το ξέρω! Όταν με πονάς θα συννεφιάζω. Θα βλέπεις αστραπές, κεραυνούς. Τα δάκρυα μου θα σε αναστατώνουν… έτσι όμως θα με μαθαίνεις κι ίσως σταματήσεις να με πονάς.
– Όταν είμαι σιωπηλή, τι θα κάνεις;
– Θα το σεβαστώ. Θα περιμένω.
– Όταν ακούς την μουσική από τα κύματα μου;
– Θα γράφω στίχους για σένα.
– Δεν έχω συναντήσει άλλον να μου μιλάει έτσι… Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, τι πρέπει να πω.
– Μην σκέφτεσαι τα πάντα. Ακού τη φωνή από τα βαθιά σου. Ότι νιώθεις είναι η αλήθεια σου.
– Κι αν βαρεθώ; Θα θέλω να φύγω. Πώς θα στο πω; Πώς θα το πάρεις;
– Δεν χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις. Αν βρεις την ευτυχία αλλού, θα χαρώ.
– Θα χαρείς; Πώς λες κάτι τέτοιο; Με θυμώνεις! Τι αγάπη είναι αυτή; Χαίρεσαι όταν δε θα με έχεις;
– Μόνο αυτή την Αγάπη γνωρίζω και ακολουθώ. Πώς να σε κρατήσω, ενώ θες να ταξιδέψεις; Αυτό είναι φυλακή. Είσαι ελεύθερη αγάπη μου να επιλέξεις.
– Δεν καταλαβαίνω την αγάπη σου. Λες ότι με θες και δεν το δείχνεις… Δεν το βλέπω.
– Στο δείχνω με τον τρόπο μου. Μάλλον με κοιτάς με την επιφάνειά σου… ψάξε πιο βαθιά για να δεις.
– Εγώ ξέρω πως όταν θες κάποια προσπαθείς.
– Τι νόημα έχει; Προσπαθώ όταν σε έχω κοντά μου. Το μαζί είναι δημιουργία… αλλά θέλει δυο αγάπη μου.
– Μου αρέσει να σε κοιτάζω, να μιλάω μαζί σου. Έτσι διαφορετικά που με αγγίζεις. Νιώθω περίεργα. Πρώτη φορά συναντώ κάτι τέτοιο. Δε θέλω να σε χάσω!
– Δε θα με χάσεις Θάλασσά μου· μη φοβάσαι.
– Δε θέλω να σε χάσω απ’την ζωή μου, ότι και να γίνει. Μ’ ακούς;
– Ηρέμησε· θα είμαι εκεί για σένα, όταν με χρειάζεσαι. Κοιμήσου τώρα Θάλασσά μου!
About Author
