Τι ωραία που περνάμε στο γυμναστήριο!

Θυμάσαι το κείμενο με το TRX? Αυτό εδώ, λέω!

Ε, όπως ο “δολοφόνος” ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος έτσι κι εγώ ξαναπήγα στο συγκεκριμένο μάθημα. Αυτή τη φορά ήξερα τι με περιμένει κι όσο να ναι, όταν είσαι προετοιμασμένος, τα πας και καλύτερα. Τα πήγα καλύτερα, με την έννοια ότι δε μου ήρθε η σκοτοδίνη και δε σωριάστηκα πάνω στις κίτρινες μπάλες του πιλάτες. Ε, σε κάποια λούφαρα και λίγο, δε διεκδικώ τον τίτλου του MVP.

Κι όχι μόνο έβγαλα το μάθημα αλλά πήγα και στο επόμενο μάθημα που ήταν η Zumba! Αμέ, στο καπάκι! Σήμερα βέβαια, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, ήρθα μπουσουλώντας στη δουλειά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Η Zumba Instructor, η Γεωργία Ράπτη, με το όνομα, είναι μια θετική ενέργεια από μόνη της! Έχει γελαστά μάτια, που ξέρεις τι αδυναμία έχω σε αυτού του είδους τα μάτια και είναι πολύ καλή δασκάλα που δείχνει ωραίες χορογραφίες και κάνει επιλογή τραγουδιών που ξεσηκώνουν!

Εκεί που κάνουμε λοιπόν τη χορογραφία κι έχω αφοσιωθεί πλήρως σε αυτήν,  νιώθω ξαφνικά κάποιον να πλησιάζει στο αυτί μου και να με πιάνει από τα δύο μου μπράτσα.

Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε ότι έχω τρομάξει και με λιγότερα. Όσοι δε με ξέρετε, το μαθαίνετε τώρα. Ναι, τρομάζω πολύ εύκολα.

Πόσες φορές δικοί μου άνθρωποι με έχουν προειδοποιήσει «μην τρομάξεις από πίσω σου έρχεται η τάδε φίλη / ο άντρας σου / το παιδί σου /ο σερβιτόρος / ένας σκύλος/ δεν ξέρω ποιος άλλος”.

Ή ξέρω γω, μπορεί να πλένω πιάτα και να έρθει από πίσω μου κάποιο από τα παιδιά μου και να πει «μαμά» κι εγώ να αναπηδήσω, να φωνάξω από την τρομάρα μου, να τρομάξω και το παιδί μου, εκείνο να βάλει τα κλάμματα που το τρόμαξα με τη σειρά μου και τέτοια!

Ο άντρας μου επιμένει ότι κάτι πρέπει να μου είχε τύχει μικρή, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση γιατί κάνω κάθε τρεις και λίγο σαν να μου έκανε «μπου» ο μπαμπούλας.

Πλέον δεν ασχολείται, αλλά τα πρώτα χρόνια μου το έλεγε συνέχεια «να το κοιτάξεις αυτό». Τι να πρωτοκοιτάξω κι εγώ…!

Προσωπικά, αν θες τη γνώμη μου επ αυτού, μια και πρόκειται για τον εαυτό μου κι ίσως κάτι να ξέρω παραπάνω, δεν πιστεύω ότι κρύβεται κάτι τρομερό από πίσω, απλώς χάνομαι στις σκέψεις μου, “φεύγω” από την πραγματικότητα, είμαι συχνά αφηρημένη, να στο πω αλλιώς.

Πάμε πάλι στη Zumba.

Έρχεται λοιπόν μια κοπέλα -συναθλήτρια από πίσω μου αμέριμνη να μου πει απλώς να πάω λίγο πιο μπροστά κι από την κραυγή τρόμου που έβγαλα, τελικά πήγε εκείνη πολύ πιο πίσω. Δώδεκα ζευγάρια μάτια γύρισαν και με κοίταξαν με απορία.

-Καλέ, μου λέει η κοπέλα. Πλήρης αφοσίωση στο μάθημα, ε; Δε με είδες από τους καθρέφτες;

Κοπέλα μου, ποιους καθρέφτες, ποιο μάθημα, ποια γυμναστική, ποια ζούμπα. Εγώ εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν -νοερώς- σε ένα κλαμπ και χόρευα στον γκόμενό μου.  Κι ήρθες και μου έκανες χαλάστρα.

Τεσπά, μετά από αυτό το σύντομο διάλειμμα, ξαναμπαίνουμε στο ρυθμό και στο επόμενο τραγούδι, ξαναχάνομαι εγώ στον κόσμο μου χορεύοντας, όπου ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα με φόρα ένας κύριος φωνάζοντας «ένα Opel ΧΨΩ 1234» είναι κανενός;

Εν τω μεταξύ η μουσική στη διαπασών, σταματάμε για ένα λεπτό να ακούσουμε τι λέει, αυτός βιαζόταν; Ήταν εκνευρισμένος; Ανυπόμονος; Όλα μαζί; Και να επαναλαμβάνει με ένταση «ένα Opel ΧΨΩ 1234» είναι κανενός;», «ένα Opel ΧΨΩ 1234» είναι κανενός; Και να μας κοιτάει μία μία στα μάτια!

Όπου αναγκάζομαι να ξαναφύγω απότομα από το κλαμπ που βρισκόμουν -νοερώς λέμε- και χόρευα στον γκόμενό μου και να προσπαθήσω να θυμηθώ ποια είναι η πινακίδα μου.

Το πόσο καλή οδηγός είμαι σίγουρα το έχεις καταλάβει από εδώ κι εδώ κι εδώ.
Με πιάνει ένας μίνι ελεγχόμενος πανικός αν θυμάμαι τα γράμματα και τα νούμερα της πινακίδας μου και προσπαθώ να τα ανασύρω από το βάθος της μνήμης μου με τη μέθοδο των «πέντε λαγωνικών».

Τα πέντε ποια;

Τα Πέντε Λαγωνικά, είναι μια σειρά παιδικών βιβλίων μυστηρίου της συγγραφέως Ένιντ Μπλάιτον, της κάνω και τσάμπα διαφήμιση τώρα, αλλά χαλάλι. Ήταν τα αγαπημένα μου βιβλία, τα διάβαζα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ μαζί με τους «Μυστικούς 7».  

Κι οι δύο παρέες μπλέκονταν σε κάποιο μυστήριο σχεδόν σε όλες τις διακοπές τους από το σχολείο και πάντα έλυναν το παζλ του μυστηρίου πριν τον κύριο Γκούνη, τον αστυνομικό του χωριού.

Θα συνεχίσω λίγο ακόμα αυτήν τη σίγουρα ενδιαφέρουσα παρένθεση για να σου συνδέσω τα λαγωνικά με τη Ζούμπα και τον κύριο που έψαχνε την οδηγό του Opel.

Σε ένα μυστήριο που είχαν λύσει τα πέντε λαγωνικά, για να θυμούνται τις πινακίδες ενός ύποπτου αυτοκινήτου, για κάθε γράμμα βρίσκανε μια λέξη. Πχ ΚΧΜ; Καταπληκτικός Χυμός Μαμάς. Έξυπνο, ε;

Να που 30 χρόνια αργότερα μια νυν μεσήλιξ, πρώην αναγνώστρια – θαυμάστρια της Ένιντ Μπλάιτον, χρησιμοποίησε αυτό το τέχνασμα, γιατί η ζωή δε χρειάζεται κόπο αλλά κόλπο.

Περνάνε μερικά λεπτά, να σκέφτομαι «Υψηλοτάτη Ζουζούνα και ποια να είναι η τρίτη λέξη άραγε», και  «λες να είναι το δικό μου που το πάρκαρα όπως το πάρκαρα», ενοχικά συμπλέγματα να ξεπηδάνε από παντού και τελικά ένας γλόμπος σαν του Κύρου Γρανάζη, να ανάβει πάνω από το κεφάλι μου “ντεν έκεις Opel καρντιά μου”.

Από το άγχος μου να θυμηθώ τα γράμματα και τα νούμερα, προσπέρασα τη λεπτομέρεια της μάρκας του αυτοκινητου.

Τελικά καμιανής δεν ήταν το αυτοκίνητο, ο κύριος έφυγε ξεφυσώντας κι εμείς ξαναγυρίσαμε στο μάθημα!

Αχ, ωραία δεν περνάω στο γυμναστήριο; Και γυμνάζομαι και κείμενα για το blog μου βγαίνουν και την πινακίδα μου έμαθα!

Ρίξε μια ματιά και στο τραγούδι που χόρευα με τόση αφοσίωση! Έχει και πολύ ενδιαφέρον Video Clip!

About Author