Ψηφίσατεεεε;

Αυτές οι εκλογές είχαν για μένα περισσότερο ενδιαφέρον από ποτέ, αφενός γιατί μεγάλωσα, ωρίμασα και ασχολούμαι περισσότερο, αφετέρου, θα έδινα δυναμικό παρόν διότι είχα φέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα και δε χρειαζόταν να ξενιτευτώ και το σημαντικότερο, ήξερα πολύ καλά ποιους θα ψηφίσω.

Στις Ευρωεκλογές, θα ψήφιζα τον αγαπημένο μου, τον άξιο, ικανό, τίμιο, δουλευταρά τον θείο μου, Βασίλη Μιχαλολιάκο -παρακαλώ μη συγχέουμε τους Μιχαλολιάκους και συγχιστώ- και στις Δημοτικές, θα ψήφιζα τον πιο καλό άνθρωπο που γνωρίζω, τον άντρα μου, που πάει με τον σταυρό στο χέρι και δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, (κι ο συνδυασμός αυτών δεν ξέρω πόσο βοηθάει για να εκλεγεί).

Ήξερα κι άλλα αξιόλογα άτομα, τεσπά, όπως προείπα, είχα μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτές τις εκλογές. Προσωπικά, δεν ψηφίζω κόμματα, ψηφίζω ανθρώπους που πιστεύω, κι εν προκειμένω αγαπώ, ότι θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, θα προσφέρουν, θα κάνουν το σωστό. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω το να μην ψηφίζεις είναι λάθος, αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για σένα κι αυτό έχει καταστροφικά αποτελέσματα.

Πάμε λοιπόν οικογενειακώς, με πάνε μάλλον είναι το σωστό, στο σχολείο να ψηφίσω.

Μεσημεράκι, ο ήλιος ντάλα, χίλιες δύο δουλειές από το πρωί, ο γιος μου με μια υπερκινητικότητα και δύο υπερεντάσεις που ψήφισε με τον μπαμπά και τώρα θα ψηφίσει με τη μαμά, έχουμε ένα επαναλαμβανόμενο: «μαμά, εγώ θα ρίξω το φάκελο στο κουτί, έτσι; Μαμά, εγώ θα το ρίξω έτσι, Μαμά, εγώ…» «Ναι, ναι, ναι, ναι παιδί μου, έλεος, σταμάτα», να σε βάλω λίγο στο κλίμα.

“Κι εγώ μαμά”, αρχίζει η μικρή, στην οποία παρεμπιπτόντως βγάλαμε την προηγούμενη μέρα την πάνα, να μάθει να πηγαίνει τουαλέτα! Κι όπως καταλαβαίνεις έχω ένα άγχος μην τους κατουρήσει τα πάντα όλα μέχρι να τελειώσω εγώ με την ψήφο μου ή ακόμα χειρότερα, γιου νόου, μη συμβεί το νάμπερ του!

Μπαίνω λοιπόν μέσα στην αίθουσα με το γιο μου και απέξω μένει ο άντρας μου με την κόρη μας. Εννοείται ότι είχαμε δράμα και τσακωμό μεταξύ τους ποιος θα έρθει μαζί μου στο παραβάν, άλλωστε υπήρξε η προοικονομία από το αυτοκίνητο.

Ούσα κουρασμένη και ζαλισμένη και οκ, γιατί να το κρύψωμεν, ελαφρώς κοσμάρα, παίρνω ένα πάκο χαρτιά που μου δώσανε. Δε βλέπω ούτε ποια ούτε πόσα και χώνομαι κάτω από την κουρτίνα με το φουντούκι.

Κοιτάζω το πρώτο ψηφοδέλτιο, το δεύτερο, το τρίτοτεταρτοπεμπτο, αρχίζω και αγχώνομαι δε βλέπω κανένα γνωστό κόμμα, κανένα γνωστό συνδυασμό, κανένα γνωστό όνομα.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί ρε γαμώτο, δε θα πρεπε να δω τον θειο Βασίλη ή τον άντρα μου ή α, μισό λεπτό, να ένα γνωστό όνομα, αυτόν τον ξέρω, αλλά δεν είναι σε αυτούς που θα ψηφίσω. Αχ, που είναι αυτοί που θέλω; Ξέρεις τι τέρας ψυχραιμίας είμαι, αρχίζω και νιώθω έναν μικροπανικούλη.

Έχω και παρεμβολές εν τω μεταξύ:

-μαμά, να πάρω αυτό το χαρτί μαζί μου;

-κάτσε ρε παιδί μου και δε βλέπω αυτούς που θέλω να ψηφίσω

-ε, πανευκολάκι, τον μπαμπά, θα ψηφίσεις

-ναι, ναι

-μαμά, κοίτα τι λέει εδ…. πλαφφφφ, ρίχνει κάτω τα μισά ψηφοδέλτια

-Έλα ρε φουντούκι, κάτσε ήσυχο την τρέλα μου και έχω μπερδευτεί

Μαζεύουμε από κάτω τα ψηφοδέλτια, έχει αρχίσει και ανεβαίνει η θερμοκρασία μου επικίνδυνα, μου έρχεται να τα πετάξω όλα στα σκουπίδια, αλλά δεν είναι δυνατόν , πρέπει να ψηφίσω τους ανθρώπους μου.

Συγκεντρώσου ρε γαμώτο, μου λέω αλλά δε με ακούω. Αγχώνομαι δε, ότι καθυστερώ τον κόσμο εκεί έξω που θα λέει «τι στο καλό κάνει αυτή εκεί μέσα, τώρα το έριξε στη μελέτη ποιον θα ψηφίσει;».

Λέω «μισή ντροπή δική μου και άλλη μισή… δική μου πάλι». Βγάζω κεφάλι από παραβάν.

«Λάμπροοο, Λάμπρροοοοοοοοοοοο», φωνάζω τον άντρα μου, να ζητήσω τη βοήθεια του κοινού, που εννοείται δε με ακούει γιατί αφενός, δε βρίσκεται στην αίθουσα, αφετέρου κυνηγάει τη μικρή απ’ έξω.

Ετοιμάζομαι να ξαναχώσω κεφάλι μέσα απογοητευμένη όταν ξεπροβάλει το δικό του κεφάλι στην πόρτα της αίθουσας με την μπέμπα αγκαλιά.

Μου κάνει νόημα από μακριά «τι τρέχει»

-Εεεεε, δε βλέπω κάποιο γνωστό όνομα, του λέω συνθηματικά

-Περιφερειακές μπήκες να ψηφίσεις Έφη μου, δεν είναι Δημοτικές ή Ευρωπαϊκές, γι’ αυτό δε βλέπεις τα ονόματα που ψάχνεις, μπαίνει αμέσως στο νόημα εκείνος. Μου πετάει όμως -είπαμε βοήθεια του κοινού- κάνα δυο ονόματα που συμπαθώ και θα ήθελα να ψηφίσω.

-Περάστε, περάστε μέσα να βοηθήσετε την κυρία, του λένε κάποιοι ευγενικά απηυδησμένοι, προφανώς για να με ξεφορτωθούνε, που είχα πιάσει ρεζερβέ το παραβάν πόση ώρα.

-Σιγά μην της σταυρώσω και τα ψηφοδέλτια να της δώσω τους φακέλους έτοιμους, γελάει εκείνος και επειδή η μικρή εκείνη ακριβώς τη στιγμή αρχίζει να χτυπιέται και να «θέλω να πάω στη μαμάαααααααααααα», τελειώνει η συνομιλία που είχαμε, η μία μέσα από το παραβάν κι ο άλλος έξω από την αίθουσα.

Ανακουφισμένη ότι δεν ήταν χαμένα κάπου μέσα στα 36274628 ψηφοδέλτια τα ονόματα του θείου ή του άντρα μου κι εγώ δεν τα έβλεπα, μπήκα και τσακ μπαμ πια, τελείωσα.

Άνετη πλέον, βγαίνω με το γιο μου, απομακρύνομαι από το παραβάν και πάω να φύγω.

-Εεεε κυρία, την ταυτότητα σας! Μου φωνάζουν από την εφορευτική.

ΕΕΕΕ, ναι, η ηρωική είσοδος ήθελε και ηρωική έξοδο!

Για τα υπόλοιπα δε σας λέω, στην άλλη αίθουσα που μπήκα για τις Ευρω -Δημοτικοεκλογές, ήταν «πανευκολάκι» που λέει κι ο γιος μου, δεν είχαμε άλλα συμβάντα. Βρήκα αμέσως και ψήφισα αυτούς που ήθελα!

Εσείς ψηφίσατε; Φαντάζομαι όλο και κάποιον δικό σας άνθρωπο θα είχατε, ειδικά στις δημοτικές εκλογές. Εύχομαι να τα πήγε καλά και να είναι άξιος!

About Author