Suits – Bye bye Harvey

Τελείωσε το SUITS! Αν είναι δυνατόν! ΤΕ ΛΕΙ Ω ΣΕ! Για πάντα!

Θα βάλω τα κλάματα! Και τώρα;; Δε θα ξαναδώ τον Harvey Spector; Πάει; Αυτό ήταν;

Βασικά, για να τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, ή μάλλον από το τέλος, σαν πολύ απότομα δεν τελείωσε η σειρά; Ή μόνο σε μένα μοιάζει ότι λίγο πώς να το πω, σαν να τους είπαν, “τελειώστε το τώρα”;

Πιθανότατα να έχω σπόιλερς στο κείμενο, δεν ξέρω μέχρι πού έχεις δει, οπότε διαβάζεις με δική σου ευθύνη από δω και κάτω!

Μου φάνηκε που λες, ότι γενικά η κεντρική ιστορία και οι γύρω γύρω περιφερειακές της,κάπως σαν να escalated quickly, για να μη μείνουν ξέμπαρκες, στο έλεος. Δε θα της άξιζε της σειράς να μείνει μισή, επειδή ξέρωγω -λέω το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό- τα “σπάσανε” μεταξύ τους ηθοποιοί και σεναριογράφοι.

Τι να έγινε άραγε; Νομίζω ότι η αρχή του τέλους ήρθε όταν η Ρέιτσελ, που την υποδύεται η Μέγκαν Μαρκλ, πήγε και παντρεύτηκε τον πρίγκηπα Χάρυ, τον εγγονό της Βασίλισσας Ελισσάβετ στο Λόντον Μπέιμπ.

Προφανώς με τα βασιλικά καθήκοντα, δε συμβάδιζαν τα υποκριτικά και την αναγκάσαν να μετακομίσει. Τη Ρέιτσελ εννοώ στη σειρά. Μαζί της πήρε στο λαιμό της και τον Μάικ, το σύντροφό της, στη σειρά πάντα και μετά ακολούθησαν κι άλλοι! Γενικά από ένα σημείο και μετά κόσμος πάει κι έρχεται.

Η πιο αξιοσημείωτη είσοδος ήταν αυτή της Katherine Heigl που έγινε γνωστή κυρίως από το Grey’s Anatomy, αν και η καριέρα της ξεκίνησε απ’ οταν εκείνη πήγαινε σχολείο.

Μετά το γύρισε σε αρκετές και αρκετά πετυχημένες ρομαντικές κομεντί στη μεγάαααλη οθόνη, για να επιστρέψει ξανά στη μικρή και να πρωταγωνιστήσει στο Suits!

Που ξαναλες, στον τελευταίο κύκλο, όπως σου είπα και πριν, από ένα σημείο και μετά, γίνεται ένα μικρό αλαλούμ. Λογικά άλματα, το να, το άλλο, όλα δείχνουν ότι θέλουν να κλείσουν τις υποθέσεις όλων, ει δυνατόν, με happy end.

Τώρα που είπα happy end, πόσο απότομα τα έφτιαξε η Ντόνα με τον Χάρβει; Από το πουθενά, θα έλεγε κανείς!

Εκεί που εκείνη χρόνια ολόκληρα έκαιγε και έλιωνε για εκείνον και εκείνος το ήξερε και οκ, σφύριζε αδιάφορα, ξαφνικά 180 μοίρες στροφή. Όπως έκανε κι ο Μπιγκ με την Κάρυ στο σεξ εντ δε σίτυ!

Αυτά παιδιά, δε γίνονται στην πραγματική ζωή!

Σας βλέπουν κι οι μικρότεροι σε ηλικία και τους καταστρέφετε! Κάθονται και περιμένουν πότε θα του γυρίσει αυτουνού που θέλουν πολύ, γιατί όταν θέλεις κάτι πολύ, συνωμοτεί και το Σύμπαν, που είπε κι ο Κοέλιο και το κρίμα στο λαιμό του για τις συνέπειες που είχε αυτή η δήλωσή του σε κόΖμο και κοΖμάκι. Τους τρώνε τα καλύτερα τους χρόνια οι ντεμί σεζόν καταστάσεις και οι he /she is not that into you!

Τέλος πάντων, θα μου πεις, αν δε γίνεται το όνειρο πραγματικότητα στις σειρές και στις ταινίες, πού θα γίνει;

Δίκιο έχεις!

Τελείωσε λοιπόν το Suits, μπουχουυυχου… Αποχαιρέτισα τον cool Αλέξη, εεεε, Χάρβει θέλω να πω, που έκοβε πωπούς με τα ακριβά του κοστούμια και το αυτάρεσκο, σνομπίστικο υφάκι «είμαι καλύτερος από όλους σας».

Κανονικά όλο αυτό που μόλις περιέγραψα θα έπρεπε να με απωθεί, καθόλου δεν τους μπορώ αυτούς τους ανθρώπους ΑΛΛΑ, κοίτα να δεις τι παίζει.

Είμαι τόσο ενσυναισθησιακή, που πάντα βλέπω πίσω και κάτω από τις γραμμές, είναι να μην ασχοληθώ.

Αν ασχοληθώ, δεν υπάρχει περίπτωση να μου ξεφύγεις και να μην καταλάβω ακριβώς επακριβώς τι είσαι. Όχι το «φαίνεσθαι» σου αλλά το «είναι» σου.

Όσο και να το καμουφλάρεις, όσο και αν εσύ ο ίδιος πιστεύεις ότι είσαι ή κατάφερες να είσαι αυτό που ίσως θα ήθελες αλλά δεν είσαι.

Με πιάνεις, έτσι;

Στη σειρά λοιπόν, ο Χάρβεϊ που τον υποδύεται πάρα πολύ πετυχημένα ο Gabriel Macht είναι ένα κομμάτι μάλαμα. Και τον συμπαθώ και θα μου λείψει. Είχε τα θέματα του κι αυτός, αλλά ποιος δεν έχει;

Αν δε λύσεις αυτό που σε “τρώει” μέσα σου, καμία καλή εμφάνιση ή επαγγελματική πορεία ή λεφτά ή δόξα, δε θα σου προσφέρουν την ευτυχία. Βοηθάνε φυσικά όλα αυτά, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι να παραδεχόμαστε ότι έχουμε πρόβλημα, όταν έχουμε πρόβλημα και να το λύνουμε, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αντί να το αγνοούμε. Θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας.

Ο Χάρβει λοιπόν είναι γεννημένος νικητής, ο άνθρωπος που πάντα βρίσκει λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα. Σε αντίθεση με κάτι άλλους ανθρώπους που βρίσκουν πρόβλημα για κάθε σου λύση.

Μαζί του ο Μάικ Ρος, που τον υποδύεται επίσης πετυχημένα ο Patrick J. Adams. Ο καλόψυχος, πανέξυπνος, με φωτογραφική μνήμη κι οκ, εξίσου εμφανίσιμος, Μάικ Ρος, που τον μεγάλωσε η γιαγιά του, όταν έχασε σε μικρή ηλικία τους γονείς του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Οι δυο τους δουλεύουν σε μία κορυφαία νομική εταιρεία της Νέας Υόρκης, την Πήρσον Χάρντμαν (καλά, το όνομα μην το δένουμε και κόμπο), την οποία διοικεί η Τζέσικα. Και γυναίκα και δυναμικότατη και πολύ πετυχημένη και και και τέλοςπάντων σπάσαν όλα τα στερεότυπα πάνω της.

Η εταιρεία αυτή που είναι τοπ των τοπ, προσλαμβάνει μόνο τους κορυφαίους απόφοιτους αποκλειστικά από το Χάρβαρντ και κανένα άλλο πανεπιστήμιο.

Γραμματέας του Χάρβεϊ και αιώνια ερωτευμένη μαζί του είναι η επίσης ικανότατη, πανέξυπνη, αναντικατάστατη, κοκκινομάλλα Ντόνα, με την 6^η αίσθηση, διαίσθηση και την τρομερή εν συναίσθηση, τις ατάκες φωτιά και που ξέρει όλα για όλους.

Ο Μάικ μπαίνει στη ζωή τους και στη δουλειά τους -αυτά τα δύο είναι και κάπως ταυτόσημα- όταν κυνηγημένος από την αστυνομία και κρατώντας έναν χαρτοφύλακα γεμάτο χόρτο -όχι για σαλάτα- μπαίνει μέσα στο γραφείο τους!

Ο χαρτοφύλακας είναι του κολλητού του, που ναι μεν, τον έχει από το δημοτικό και του είναι σημαντικός αλλά ο άνθρωπος τον μπλέκει συνέχεια και τον μπλέκει σοβαρά. Ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν πρέπει να συνεχίσουμε να έχουμε στη ζωή μας επειδή κάποτε είχαμε μια καλή σχέση, επειδή κάποτε μας ήταν κάτι.

Είναι δύσκολο αλλά πρέπει να ξεκόβουμε από τους ανθρώπους που μας κάνουν με τον άλφα  ή τον βήτα τρόπο, κακό.

Πάμε παρακάτω. Ο Μάικ, θα ήταν απόφοιτος του Χάρβαρντ και θα ήταν πρώτος των πρώτων, αν αυτός ο καλύτερος φίλος που λέγαμε πριν δεν του το στερούσε ΚΑΙ ΑΥΤΟ με τις μ%λακίες του. Εξαιτίας του, ο Μάικ, δεν έχει όχι πτυχίο από το Χάρβαρντ, αλλά ούτε της  γειτονιάς του.

Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης λοιπόν ο Μάικ, ενώ ξέρει όλο τον ποινικό κώδικα απέξω και ό,τι διαβάσει ή δει μία φορά, αποτυπώνεται για πάντα στο μυαλό του.

Κι ενώ έχει δώσει εξετάσεις πολλές φορές στη θέση άλλων ανθρώπων κι όλοι έχουν γίνει φοιτητές του εν λόγω Πανεπιστημίου. Ε, ε, ναι, έχει κάνει κι αυτός τις μαλακιούλες του, τις παράνομες μαλακιούλες του.

Εκείνη η μέρα που μπούκαρε μέσα στη σούπερ ντούπερ δικηγορική εταιρεία με τον χαρτοφύλακα που άνοιξε και γέμισε με χόρτο το γραφείο του Χάρβεϊ, έμελλε να αλλάξει τη ζωή του αλλά και όλων των υπόλοιπων στην εταιρεία.

Κάνει αχτύπητο δίδυμο με τον σούπερ κουλ, νικητή Χάρβει που μέχρι εκείνη τη στιγμή δούλευε μόνος του και δεν ήθελε άλλον μες τα πόδια του.

Ναι, καλά κατάλαβες τον προσλαμβάνει ο Χάρβει και κρατάνε επτασφράγιστο το μυστικό ότι δεν έχει πτυχίο νομικής αλλά αγορεύει σαν δικηγόρος στα δικαστήρια.

Συμβαίνουν διάφορα, οι δύο τύποι γίνονται κολλητοί, μπαινοβγαίνουν όπως είπαμε, διάφορα άτομα στην εταιρεία, κινδυνεύουν να μπούνε φυλακή, μπαίνουν φυλακή, βγαίνουν, όλα καλά κι όλα ανθηρά στο τέλος.

Φυσικά, Suits χωρίς να αναφέρω τη μορφή, την υπέρτατη μορφή, πού τον βρήκανε πραγματικά, χίλια μπράβο στους υπεύθυνους κάστινγκ, τον Λούις Λιτ, δε γίνεται!

Δηλ, πού τη βρήκανε αυτή τη φάτσα; Λίγο γλοιώδης, λίγο σπαστικούλης, λίγο κακότροπος, λίγο ιδιότροπος, λίγο ασταθής, λίγο τον σιχαίνεσαι, αλλά κάπου μέσα του, ξέρεις ότι είναι καλός και εμ…τον συμπαθείς; Νομίζω ναι.

Ξέρεις ότι όλη αυτή η συμπεριφορά του προκύπτει από τα συναισθήματα κατωτερότητας και τις ανασφάλειες που έχει, κάτι που ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες – είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλός δικηγόρος, παίζει τα οικονομικά ζητήματα στα δάχτυλα- δεν φτάνουν για να τα εξαλείψουν.

Τουλάχιστον αυτός πάει χρόνια τώρα συστηματικά σε ψυχίατρο και κάποια στιγμή το ξέρεις ότι θα τα λύσει τα θέματα του.

Ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου ήρωα είχε μεγάλη εξέλιξη , σταδιακή και ωραία, χωρίς να ξαφνιάζεσαι που στο τέλος σε αποχαιρετάει ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που σου συστήθηκε στην αρχή!

Όλη η σειρά είναι καλογραμμένη, έχει φοβερές ατάκες, γελάς, μαθαίνεις και τίποτα δικηγορίστικο. Διαπιστώνεις ότι και οι πλούσιοι τραβάνε ζόρια και ότι και τα μεγάλα καράβια έχουν μεγάλες φουρτούνες, ε χαζεύεις και τη μεγάλη ζωή, ωραία ρούχα, εστιατόρια, σπίτια, “ταξιδεύεις” στο Νιου Υορκ – Γουολ Στριτ λάιφστάιλ.

Η σειρά κλείνει με μια αναδρομή. Σου θυμίζει πώς ξεκίνησαν όλα, από το πρώτο επεισόδιο έως το τελευταίο.

Ντάξει, πέθανα. Πωπωπω, δεν ξέρω αν αυτό είναι νορμάλ, δεν ξέρω αν εγώ είμαι νορμάλ, αλλά πολύ στενοχωρήθηκα.

Αυτά, πάμε γι άλλα! Bye bye Harvey, Bye bye everybody!

About Author