Παραβλέποντας την οσφυαλγία που με ταλαιπωρεί ήδη 5 μέρες τώρα κι αφού δεν περνάει ούτε με το καλό (την ξάπλα), ούτε με το άγριο (βγήκαμε κοριτσοπαρέα στη γιορτή μου), πήγαμε οικογενειακώς θερινό σινεμά να δούμε το «ψάχνοντας τη Ντόρι». Αγαπάμε θερινό σινεμά, αγαπάμε Νέμο και Ντόρι, αγαπάμε το δίδυμο Παπαδοπούλου και Αθερίδη που δανείζουν τις φωνές τους στην Ντόρι και τον Μάρλει. Ωραία ταινία, αντάξιας της πρώτης «Ψάχνοντας τον Νέμο». Καλύτερος ο Νέμο αλλά κι αυτή για σίκουελ πολύ καλή ήταν. Και τα μηνύματα της πέρασε, (ποτέ μην τα παρατάς/ πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη κι αν όλα φαίνονται μάταια/ αν προσπαθήσεις στο τέλος θα τα καταφέρεις) κι έθεσε τις έννοιες της…