Θερινό σινεμαδάκι – Finding Dory!
Παραβλέποντας την οσφυαλγία που με ταλαιπωρεί ήδη 5 μέρες τώρα κι αφού δεν περνάει ούτε με το καλό (την ξάπλα), ούτε με το άγριο (βγήκαμε κοριτσοπαρέα στη γιορτή μου), πήγαμε οικογενειακώς θερινό σινεμά να δούμε το «ψάχνοντας τη Ντόρι». Αγαπάμε θερινό σινεμά, αγαπάμε Νέμο και Ντόρι, αγαπάμε το δίδυμο Παπαδοπούλου και Αθερίδη που δανείζουν τις φωνές τους στην Ντόρι και τον Μάρλει.
Ωραία ταινία, αντάξιας της πρώτης «Ψάχνοντας τον Νέμο». Καλύτερος ο Νέμο αλλά κι αυτή για σίκουελ πολύ καλή ήταν. Και τα μηνύματα της πέρασε, (ποτέ μην τα παρατάς/ πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη κι αν όλα φαίνονται μάταια/ αν προσπαθήσεις στο τέλος θα τα καταφέρεις) κι έθεσε τις έννοιες της οικογένειας, της πίστης, της φιλίας ,της αλληλεγγύης και τα οικολογικά της ανθρωπιστικά μηνύματα είχε, εκεί με τα παιδικά χεράκια που τρόμαζαν τα θαλασσινά ζωάκια κλπ και διασκεδαστική ήταν!
Το φουντούκι μου την παρακολούθησε στο μεγαλύτερο μέρος της, κάνοντας βέβαια και τα απαραίτητα διαλείμματα του. Διαλείμματα για να σηκωθεί να τρέξει στον άπλετο χώρο (εντάξει, απλά να ξεπιαστεί ήθελε), να παραγγείλει κι άλλα «πόρ κόρν»
,
(εντάξει πεινούσε), να εξερευνήσει τον περιβάλλοντα χώρο (είμαστε απ’ τη φύση μας μικροί εξερευνητές), να μετρήσει τ’ αστέρια στον ουρανό (ένα παιδί μετράει τ’ άστρα) κλπ κλπ. 💕
Πάντως του έμεινε η ταινία γιατί και σήμερα που μίλησε με τη γιαγιά του στο τηλέφωνο, της είπε ότι πήγαμε σινεμά, είδαμε το Νέμο και τη Ντόρι, του άρεσε πολύ κι «αυτή η Ντόρι, δεν ήξερε πιά τίποτα». 😂
Σας την προτείνουμε, να τη δείτε κι εσείς!