Νουαζέτα

Μοιραστείτε το :

Εκεί που καθόμουν και δεν είχα τι να κάνω και ένιωθα ξεκούραστη και…οκ, φτάνει ο σαρκασμός, δεν το συνεχίζω, μου ήρθε μια φανταστική, καταπληκτική, τουλάστιχον πολύ καλή, ιδέα!

Ποια ήταν αυτή;

Να πάω να κάνω αυτό το TRX στο γυμναστήριο. Για όσους δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτό, θα ενημερώσω, να προλάβω κάποιον ανυποψίαστο και κυρίως αγύμναστο σαν και μένα μην πάει αεράτος και του έρθει νταμπλάς!

Είναι πολύ δύσκολη γυμναστική και δεν ξέρω if it is just me or… αλλά αν είσαι ντιπ για ντιπ αγύμναστος ίσως να έπρεπε να ξεκινήσεις με κάτι άλλο πριν πας να ενσωματωθείς σε ένα γκρουπ που όσο να ναι, έχει κάνει τις πρόβες του.

Το TRX λοιπόν, που μόλις έμαθα γκουγκλάροντας ότι είναι το χαϊδευτικό του «Total body Resistance Exercise», -από την ονομασία παίρνεις μια ιδέα περί τίνος πρόκειται- χρησιμοποιεί κατά βάση κάτι ιμάντες με λαβές που κρέμονται από το ταβάνι.

Με αυτούς γυμνάζουμε το σώμα μας με μεταβαλλόμενες ασκήσεις και οι εναλλαγές του βαθμού δυσκολίας ενισχύουν την ενδυνάμωση των μυών μας και κάνουν το λίπος να το βάζει στα πόδια. Ε; ωραίο δε σας ακούγεται;

Κι εμένα, κι αυτό ήταν το τυράκι που με έριξε στη φάκα.

Πάω λοιπόν κυρία στο γυμναστήριο, στο οποίο γράφτηκα πριν κανα διβδόμαδο, ούσα προετοιμασμένη ότι ok, θα πιεστώ λίγο αλλά θα τα καταφέρω και θα προλάβω και το καλοκαίρι και θα μου πηγαίνει τέλεια το καινούριο σούπερ μπικίνι που θα αγοράσω και κάνοντας γενικά τέτοιες χαρούμενες και φιλόδοξες σκέψεις.

Μπαίνω στην αίθουσα, βλέπω τον σούπερ fit δάσκαλο με τις σούπερ fit μαθήτριες του. Όλοι fit κι εγώ σαν τη μύγα μες το γάλα. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, αν και λίγο κάτι μέσα μου με “κλώτσησε” προειδοποιητικά.

Με το “καλημέρα” σας, ακούω:

-Γρήγορα στη διπλανή αίθουσα, γρήγορα για spinning

Αμάν, σκέφτομαι, ποδήλατο δεν είναι αυτό; Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει, βρίσκομαι καθισμένη σε ένα ποδήλατο και… σπινάρω.

Στο λεπτό απάνω, αρχίζει ο δάσκαλος διάφορες εντολές μεταξύ των οποίων, να σηκωθείς να κάνεις πετάλιο όρθιος, να πιάσεις το τιμόνι πιο μπροστά, να το πιάσεις πιο πίσω, να τεντώσεις το ένα χέρι μπροστά, να σηκώσεις το άλλο χέρι ψηλά κι όλα αυτά και πολλά άλλα, ποδηλατώντας ταυτόχρονα.

Στο δίλεπτο, και δεν υπερβάλλω, εννοώ κυριολεκτικά ότι είχαν περάσει δύο λεπτά, ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι και εμ, απλώς δεν μπορώ να ακολουθήσω τις οδηγίες. Δεν μπορώ, θέλω πολύ, αλλά είναι αδύνατον.

Διακριτικά, γλιστράω από το ποδήλατο και ετοιμάζομαι να πάω προς την έξοδο. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά, δε χανόμαστε. Δεν έχω προλάβει να κάνω ένα βήμα, όταν ακούω τον γυμναστή:

-ΕΕΕΠ, ΠΟΥ ΠΑΣ;

-Εμ, να, δεν μπορώ να……

-Ανέβα στο ποδήλατο

-Ξέρετε, είμαι εντελώς αγύμναστη, δεν μπορώ να…

-Είμαστε ομάδα, δεν αφήνουμε κανέναν πίσω, όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, δε σε παρατάμε, εμψυχωτικός ο άνθρωπος όσο δεν πάει! Βγάζατε εσείς όλο το πρόγραμμα την πρώτη σας φορά; Απευθύνεται στις υπόλοιπες συναθλήτριες με τα κολλητά κολάν και τα κολλητά μπουστάκια.

-Οοοοοχι, φωνάζουν, φυσώντας ξεφυσώντας, οι άλλες εν χορώ, πάντα ποδηλατώντας.

-Ξεκίνα πιο χαλαρά, κάνε απλώς ποδήλατο, μου λέει

Τον κοίταζα λίγο απεγνωσμένη, ένιωθα κι όλα τα βλέμματα πάνω μου, που αχ δεν το μπορώ καθόλου να τραβάω την προσοχή, να αγχώνομαι ότι τους καθυστερώ κι ότι εξαιτίας μου κουράζονται στην ίδια στάση/άσκηση που δεν τους είχε αλλάξει να τους χαλαρώσει, να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί και τα σχετικά και κυρίως ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ, όπου τον ακούω να με ρωτάει με ειλικρινή απορία:

-Ποδήλατο, σκέτο ποδήλατο, μπορείς να κάνεις, έτσι; Το ύφος του έγραφε ξεκάθαρα «αυτή μάλλον είδε φως και μπήκε»

Για να τελειώνει όλο αυτό μια ώρα αρχύτερα και να σταματήσουν να με λούζουν τα φώτα της σκηνής, ξανανεβαίνω στο ποδήλατο.

Ανά διαστήματα προσπαθώ να ακολουθήσω κι αυτά που λέει, έστω για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου κάθε φορά. Σε κάποια φάση μας έδωσε και μια μπάλα, που έπρεπε να τη φέρνουμε πίσω από το κεφάλι μας και μετά να την τεντώνουμε μπροστά και παραλλαγές αυτού, κάνοντας ταυτόχρονα ποδήλατο, μην το επαναλαμβάνω συνέχεια. Ευκολάκι, καταλαβαίνεις.

Κατεβαίνουμε κάποια στιγμή από το ποδήλατο τρεκλίζοντας -εγώ δηλ, οι άλλες ήταν πολύ μάχιμες- κάνουμε κάποια επιτόπια πηδηματάκια, διατάσεις κλπ και επιστρέφουμε στην αίθουσα με τους κρεμαστούς ιμάντες.

Ε, το πάρτι που ξεκίνησε στα ποδήλατα, συνεχίστηκε άφτερ με ακόμα μεγαλύτερη ένταση στους ιμάντες.

Και δως του τέντωσε τα χέρια που κρατάνε τους ιμάντες ψηλά και χαμηλά και εναλλάξ και πέσε κάτω και κάνε πουσάπς να δεις τι θα πει γυμναστική που έλεγε μια φορά κι έναν καιρό η Πωλίνα με τον Δάντη, και δώσε μπουνιές στριφογυρίζοντας τον κορμό δεξιά και αριστερά και πήδα ψηλά και κάτσε κάτω και ξανασήκω χοροπηδηχτά ψηλά και και και ΚΑΙ! Ασταμάτητα.

Το διάλειμμα για να μπορέσεις να πάρεις μια ανάσα ήταν το επιτόπιο χοροπηδηχτό ή το να πέσεις ανάσκελα να κάνεις κοιλιακούς. Κι αυτό για λίγο, μετά πάλι όρθια για κάτι από τα παραπάνω.

Σε κάποια φάση, όλα μαύρισαν. Δεν έβλεπα, θόλωσα,ζαλίστηκα και πιάστηκα από κάτι κίτρινες μπάλες του πιλάτες που βρίσκονταν παραδίπλα μου για να μη σωριαστώ.

Ήθελα να φύγω αλλά ντρεπόμουν να διασχίσω την αίθουσα, ήμουν πολύ μακριά από την έξοδο κινδύνου και δεν ήθελα επουδενί να σταματήσει ο γυμναστής για δεύτερη φορά το μάθημα και να ασχοληθεί με εμένα.

Κάποιες στιγμές, έδειχνε παραλλαγές λίγο πιο εύκολες για όσες δεν μπορούν, ντιν νταν ντον, ποια να εννοούσε άραγε, αλλά κι αυτές, ήταν πενταδύσκολότατες.

Ο χρόνος είχε σταματήσει, άγνωστο πόση ώρα πριν. Έκανα ένα νόημα στην απέναντι που φορούσε ρολόι στο χέρι να μου πει τι ώρα είναι, δε μου απάντησε ποτέ, απλώς μου χαμογέλασε, μπορεί να μην κατάλαβε και τι της είπα, δεν ξέρω αν είχα την ικανότητα να επικοινωνήσω σωστά εκείνη τη στιγμή.

Μία αιωνιότητα και μια μέρα αργότερα, ο δάσκαλος σφύριξε τη λήξη του μαθήματος προειδοποιώντας μας κιόλας -ή απειλώντας, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς- ότι σιγά σιγά πρέπει να ανεβάσουμε σιγά σιγά στα επόμενα μαθήματα τον δείκτη δυσκολίας γιατί «παραχαλαρώσαμε»…

Δεν περιγράφω άλλο.

Μετά από αυτό το μάθημα, αυτό εδώ το άρθρο μου για τη ζούμπα, μου φαίνεται αστείο.