Το Μάτι που αγάπησα
Γράφει ο Αντώνης Ακριτόπουλος
24/7/18 10:05 μ.μ.
Μάτι…
ένα κείμενο, μια προσωπική άποψη, ένας μικρός φόρος τιμής, για έναν τόπο που αγάπησα.
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να γράφω αυτά που έχω στο μυαλό μου. Προσπαθώ να τα απλώσω σε ένα φύλλο χαρτί, ένα κείμενο στην άσπρη οθόνη του Word με τον κέρσορα να αναβοσβήνει υπομονετικά, περιμένοντας με να αρχίσω.
Ίσως φταίει το σφίξιμο που με πιάνει στο στομάχι, βλέποντας εδώ και δύο μέρες σε όλα τα κανάλια τις εικόνες φρίκης που εξελίσσονται από τις πυρκαγιές. Όταν ο λαιμός σου έχει γίνει κόμπος και με δυσκολία καταπίνεις, βλέποντας ανθρώπους και γνώριμα μέρη να γίνονται παρανάλωμα πυρός, όταν με δυσκολία εσύ ο ίδιος αναπνέεις, νιώθεις ότι πνίγεσαι, παρακολουθώντας πυροσβέστες, εθελοντές, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ να παλεύουν μια άνιση μάχη με καμία ελπίδα να υπερισχύσουν ενάντια στο «τέρας», οι λέξεις με δυσκολία βγαίνουν.
Μπορεί το Μάτι να μην το γνώριζαν πολλοί, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αλλά για εμένα είναι μια άλλη ιστορία. Από μικρό παιδί το επισκεπτόμουν. Πρώτα με την οικογένεια μου ως καλεσμένοι σε φιλικά σπίτια και οικογένειες. Έπειτα μεγαλώνοντας, και έχοντας και δίπλωμα αυτοκινήτου, βρισκόμασταν σαν παρέα και πηγαίναμε βόλτες. Όχι μόνο Σαββατοκύριακα, αλλά και καθημερινές. Και όχι μόνο εγώ, αλλά και οι αδερφές μου. Όχι μόνο καλοκαιρινές εξορμήσεις, αλλά όλον το χρόνο! Αρκετοί μου φίλοι έχουν, συγνώμη είχαν, σπίτια και εξοχικά εκεί.
Για μένα ο Άνεμος, το Μπαλκόνι, οι κατασκηνώσεις στον Άγιο Αντρέα, η Δήμητρα, το μπασκετάκι, η Gelateria (όπως τη λέγαμε εμείς), η ΕΟΦ… δεν είναι απλά μέρη. Εγώ εκεί μεγάλωσα και ενηλικιώθηκα. Εκεί γεννηθήκανε δυνατές φιλίες, εκεί είχα ερωτικές απογοητεύσεις, εκεί γινόντουσαν επικοί τσακωμοί, εκεί ένιωθα πάντα παιδί ανεξαρτήτως αν μεγάλωνα. Ένα χαρούμενο παιδί!
Τα μπάνια στο Κόκκινο Λιμανάκι, το σπιτικό φαγητό της καντίνας στην ΕΟΦ, τα ματς στο έπος του 2004, οι πίτσες και μακαρονάδες στη Gelateria, οι διανυκτερεύσεις στα σπίτια κολλητών μου, οι μαζώξεις με τα επιτραπέζια παιχνίδια που παίζαμε όλοι μέχρι το πρωί, τα ποτά στα διάφορα μπαράκια, πιο πρόσφατα τα βαφτίσια στο Μπαλκόνι, οι κρέπες, τα παγωτά, οι συναντήσεις στο λιμανάκι κτλ κτλ. Ένα, υπερβολικά, μικρό μέρος από τις πολλές αναμνήσεις που έζησα εκεί πέρα, και όλες πάντα με μεγάλες παρέες και φίλους. Με γέλια και χαρές.
Θλίβομαι γιατί νιώθω ότι ένα μεγάλο κομμάτι αναμνήσεων της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας «χάθηκε» όπως και το Μάτι… Εκεί που κάποτε είχα μόνο χαρές, τώρα βλέπω θάνατο. Και ξέρω ότι δεν είμαι μόνο εγώ που αισθάνομαι έτσι, υπάρχουν πολλοί σαν εμένα με τα ίδια συναισθήματα.
Πιο πολύ ξέρεις τι με ενοχλεί όμως; Τι είναι αυτό που με εξοργίζει και με θλίβει ταυτοχρόνως;
Αύριο, εγώ θα έχω ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι μου. Θα έχω στέγη πάνω από το κεφάλι μου ώστε να κοιμηθώ. Θα έχω να σφίξω στην αγκαλιά μου την οικογένεια μου, να βρεθώ με τους φίλους μου, να μιλήσω με συγγενείς και γνωστούς, να γελάω και να μαλώνω με την κοπέλα μου. Και κάποιοι συνάνθρωποι μας, όχι τόσο τυχεροί όσο εγώ, δεν έχουν πια τίποτα από τα παραπάνω…
Σπίτια, αμάξια, περιουσίες, και πάνω (ΜΑ ΠΑΝΩ) από όλα άνθρωποι! Όλα και όλοι «έφυγαν» εν ριπή οφθαλμού!
Και αυτό είναι που πραγματικά με (συν)θλίβει…!
Οι μεγάλες αγάπες όμως δεν πεθαίνουν! Και έτσι και το Μάτι, θα ξανασηκωθεί, θα ορθοποδήσει και σαν ένας μοντέρνος Φοίνικας, θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του! Η αγάπη, η αλληλεγγύη και η ψυχική δύναμη των πολλών δεν μπορεί να νικηθεί από το δόλο, το συμφέρον και την οκνηρία των λίγων!
Υ.Γ. Έστω και προ τετελεσμένου γεγονότος θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ΟΛΟΙ αυτοί που συνετέλεσαν σε αυτήν την ανείπωτη τραγωδία. Ο σκοπός του κειμένου όμως δεν είναι τέτοιος, παρά μόνο μια προσωπική άποψη και εμπειρία. Η νέμεσις και η τίσις όμως, θα τους παραμονεύουν και αργά ή γρήγορα θα βρεθούν μπροστά τους…
Υ.Γ. 2 Στους δικούς μου ανθρώπους, τους πιο προσωπικούς που είστε από εκεί, να ξέρετε ότι σας αγαπάω! Αυτό το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται έχοντας (πρωτίστως) εσάς στο μυαλό μου. Πάνω από όλα όμως, κουράγιο και δύναμη σε όλους εσάς που χάσατε τα πάντα και τους δικούς σας ανθρώπους μέσα σε μια νύχτα. Ξέρω ότι δεν είναι παρηγοριά αυτό, αλλά να γνωρίζετε ότι όλοι μας συμπάσχουμε μαζί σας και θα βοηθήσουμε όπως μπορεί ο καθένας.
Α.Α.
About Author
